Αναζήτηση
Mπορεί η ΑΕΚ που κατέκτησε τον τίτλο του 1994 να ήταν μια ομάδα που ακόμα και σήμερα φαντάζει αξεπέραστη, ωστόσο και το φετινό σύνολο της Ενωσης έχει κάποια χαρακτηριστικά που το κάνουν ξεχωριστό. Και που καθόρισαν την τύχη του φετινού πρωταθλήματος, που «βάφτηκε» κιτρινόμαυρο και μάλιστα πανηγυρικά. Με τον Δικέφαλο να το κατακτά δύο αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωσή του, αποδίδοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο και παρουσιάζοντας ένα σταθερό πρόσωπο στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς.
Ενας για όλους
Το βασικό στοιχείο της φετινής ΑΕΚ που σίγουρα την έκανε να ξεχωρίζει από τους αντιπάλους της ήταν η ομοιογένειά της. Καθώς μιλάμε για μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, όπου άπαντες δουλεύουν για το «εμείς» και όχι για το «εγώ». Στηριζόμενοι στη σκληρή δουλειά στις προπονήσεις και φυσικά στον κορμό που είναι σταθερός εδώ και αρκετά χρόνια. Το παραπάνω γίνεται κατανοητό και με την ανάλυση των αριθμών της φετινής Ενωσης, όπου προκύπτει ότι δεν υπήρξε ένας πρωταγωνιστής, αλλά πολλοί. Στο ξεκίνημα της σεζόν ήταν ο Μάνταλος εκείνος που τραβούσε το κουπί, στη συνέχεια ανέλαβαν δράση οι Λιβάγια, Αραούχο, μετά η μπαγκέτα πέρασε στα χέρια του Χριστοδουλόπουλου και στο φινάλε της χρονιάς βγήκε μπροστά ο Μπακασέτας. Με το παραπάνω στοιχείο να παίζει τεράστιο ρόλο στο να μπορέσει η ΑΕΚ να φτάσει στον μεγάλο στόχο, επιστρέφοντας στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος ύστερα από 24 χρόνια.
Ο Μανόλο Χιμένεθ πιστώνεται αναμφίβολα ένα μεγάλο μέρος της φετινής επιτυχίας της ΑΕΚ, καθώς η ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο, παρουσιάζοντας το πιο σταθερό πρόσωπο από όλες, είναι δικό του δημιούργημα. Η επιρροή του ισπανού τεχνικού στη λειτουργία και στον τρόπο παιχνιδιού της Ενωσης είναι τεράστια και δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την ΑΕΚ της σεζόν 2017-2018 ως μια ομάδα του προπονητή της. Με τον Χιμένεθ να γίνεται ο πρώτος προπονητής μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς που στέφεται πρωταθλητής Ελλάδας με τους Κιτρινόμαυρους.
Ευελιξία και γερή κράση
Αναλύοντας κάποιος τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά της ΑΕΚ, προκύπτει πως μιλάμε για ομάδα ευέλικτη και… ανθεκτική. Καθώς μπορεί και προσαρμόζεται σε διαφορετικές απαιτήσεις και τακτικές, χωρίς να χάσει την ομοιογένεια και το στυλ της. Την ίδια στιγμή που καταφέρνει να αντεπεξέλθει σε μια σειρά από δυσκολίες, είτε αυτές αφορούν σοβαρούς τραυματισμούς (Μάνταλος, Γιόχανσον, Τσόσιτς) είτε… ζόρικες καταστάσεις που τη φέρνουν με την πλάτη στον τοίχο. Οπως για παράδειγμα τα δύο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ή εκείνα με τον ΠΑΟΚ. Η φετινή Ενωση μπορεί με την ίδια ευκολία να παραταχθεί με τέσσερις ή τρεις αμυντικούς, με έναν ή δύο φορ, να παίξει από τα άκρα χωρίς «καθαρά» εξτρέμ στη σύνθεσή της και γενικώς να βρει μέσα από διαφορετικές συνθήκες λύσεις, γκολ και βαθμούς.
Ακριβώς 24 χρόνια πίσω. Η ΑΕΚ έτρεχε, κάλπαζε για να αποδώσουμε την πραγματικότητα, στα μονοπάτια του ονείρου. Θα έκανε, άραγε, το three peat; Θα κατακτούσε τρίτο συνεχόμενο τίτλο; Η γοητεία εκείνης της ομάδας γινόταν ακαταμάχητη όταν οι οθόνες των ματιών όλων γέμιζαν με την παρουσία της! Θυμάμαι τις στιγμές μία μία, λες και δεν πέρασε τόσο χρονικό διάστημα. Τους πανηγυρισμούς με το τρενάκι, τα πιτσιρίκια, αλλά και τα μοντέλα (!), ένα σε κάθε βαγόνι. Αυτά που έκαναν τους ποδοσφαιριστές (άγουροι στην πλειονότητά τους, γιατί είχε αποχωρήσει η προηγούμενη φουρνιά των Μήνου, Καραγκιοζόπουλου, Παπαϊωάννου, Βασιλόπουλου, Σαββίδη) να μένουν με ανοιχτό το στόμα!
Στο φινάλε, μετά το 2-1 κόντρα στον ΟΦΗ στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Ντούσκο φόρεσε το ωραιότερο χαμόγελό του, ο δε Γκέραρντ χειροκροτήθηκε από τους πάντες. Τα αποδυτήρια με εκείνο τον διάδρομο στα ενδότερα του Νίκος Γκούμας είχαν φορέσει τα γιορτινά τους. Ποια όμως ήταν τα κομβικά ματς; Πού κρίθηκε εκείνο το πρωτάθλημα; Ποιες ήταν οι καθοριστικές στροφές, οι αληθινοί πρωταγωνιστές, 24 χρόνια πριν από το φετινό κατόρθωμα της ΑΕΚ;
Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, σε ένα ματς πρέπει να σταθούμε: ΟΦΗ – ΑΕΚ 1-2, παραμονές Χριστουγέννων του ’93. Με ανατροπή. Με δύο γκολ μετά το 70′, που σημείωσαν οι Αλεξανδρής (71′) και Σλίσκοβιτς (79′). Ναι, ο κροάτης φορ με το μαλλί α λα Παναγιωταρέα, που τόσο λοιδορήθηκε, ωστόσο με επτά γκολ στη δεύτερη σεζόν του έβγαλε τα χρήματά του. Γιατί ήταν σημαντικό το ματς στο Ηράκλειο; Απλά, δεν θα άντεχε τρίτη ήττα η ΑΕΚ μέσα στον Δεκέμβριο ύστερα από τις αποτυχίες με Ολυμπιακό και Ξάνθη. «Να τοι να τοι οι πρωταθλητές», ήταν η ιαχή που δονούσε το αεροσκάφος στην επιστροφή και όλοι πανηγύριζαν. Εβλεπαν τι έρχεται. Και τον Ιανουάριο, στις 23 του μήνα συγκεκριμένα, το 2-0 επί του Παναθηναϊκού (Κοπιτσής, Αλεξανδρής) έφερε την ΑΕΚ στο συν 9 και ο τίτλος δεν χανόταν.
Αλλα παιχνίδια με σημασία; Ενα απόγευμα Σαββάτου, Σεπτέμβριος του ’93, όταν ήρθε το 2-1 στο ΟΑΚΑ επί του ΠΑΟ. Τότε η Ενωση έδειξε χαρακτήρα και πίστη. Ή και την άνοιξη του ’94, τις ώρες που τα εκτός έδρας ματς έμοιαζαν με ραντεβού θριάμβων. Οι απανωτές νίκες σε Καυτανζόγλειο (1-0 με τον Σλίσκο), στη Δράμα (3-1 με δύο γκολ του Αλεξανδρή και ένα του Σλίσκοβιτς), το 1-0 στην Εδεσσα (ξανά ο αλλοδαπός φορ!) και το 2-1 στην Καλαμαριά (δύο γκολ ο Αλεξανδρής). Ειδικά η εκδρομή στην Εδεσσα υπέγραψε έναν ακόμη τίτλο, όπως συνέβη την προηγούμενη σεζόν με το γκολ του Δημητριάδη.
Τι κρατάμε ακόμη; Τον Αλέξη Αλεξανδρή, χαρισματικό σκόρερ, με την εντυπωσιακή θητεία αργότερα και στον Ολυμπιακό, τον κυνηγό που μοιράστηκε το έπαθλο (ακριβό αυτοκίνητο εκείνης της εποχής) του πρώτου σκόρερ με τον Βαζέχα. Τα γκολ του Σλίσκο. Την εκπληκτική σεζόν του νιόφερτου Κασάπη, ενός εκ των καλύτερων αριστερών μπακ που έβγαλε το εγχώριο ποδόσφαιρο. Τη σταθερότητα των Ατμα, Μανωλά, Σταματή, Βλάχου, Κοπιτσή και την ποιότητα των Σαβέφσκι, Σάμπα. Ή και τα γκολ του Δημητριάδη, που ήταν λιγότερα σε σύγκριση με το παρελθόν, αλλά τόσο πολύτιμα. Ισως του κόστισε η αλλαγή συστήματος, ίσως πάλι ο Τσιάρτας να μοίραζε διαφορετικά το παιχνίδι. Το μόνο βέβαιο ήταν πως (και) εκείνη η έκδοση της ΑΕΚ είχε τη σφραγίδα του μοναδικού Ντούσκο. Στιγμές ονείρου για την ΑΕΚ, που άφησαν τα δικά τους φετίχ και έντυσαν αξέχαστες ιστορίες…
