Αναζήτηση
Η προσφυγική κρίση τους τελευταίους μήνες λειτουργεί για τους καλλιτέχνες σαν μεγάλος καμβάς. Ο κάθε δημιουργός επιστρατεύει τα δικά του εκφραστικά μέσα για να αποτυπώσει το έργο του και τη ματιά του στα γεγονότα. Κάποιοι φωτογραφίζουν, άλλοι ζωγραφίζουν ή στήνουν θεατρικές παραστάσεις. Ο Νίκος Παπαδόπουλος όμως χτίζει εικόνες για να κάνει το δικό του κοινωνικό σχόλιο, χρησιμοποιώντας πλαστικές φιγούρες Playmobil. «Δεν ήταν κάτι που το επέλεξα συνειδητά. Αυτός ο τρόπος έκφρασης προέκυψε μέσα από το παιχνίδι που έκανα με τον (μεγαλύτερο πλέον) γιο μου με τις φιγούρες αυτές. Οταν, όμως, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να μιλήσω για αυτά που με απασχολούν φτιάχνοντας εικόνες μ’ αυτές τις φιγούρες, το βρήκα ευφάνταστο αλλά και έντονο ως μήνυμα. Εχοντας ταυτίσει αυτές τις φιγούρες με την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να μιλήσεις με αυτές για πράγματα που μόνο αθώα δεν είναι. Είναι σαν να «ενηλικιώνω» τις φιγούρες αυτές και να τις βάζω να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου και όχι τα ανύπαρκτα του χρωματιστού κουτιού τους» δηλώνει στο «Νσυν» ο ίδιος.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ JOURNEYS. Εχοντας για πρώτες ύλες τα παιχνίδια-ανθρωπάκια των παιδιών του, ο 37χρονος αστροφυσικός αρχικά στήνει τους ήρωές του σ’ ένα σκηνικό –αναφορά στην επικαιρότητα. Στη συνέχεια φωτογραφίζει την κατασκευή του και κρατάει την εικόνα σαν τεκμήριο της καλλιτεχνικής του έκφρασης. Δέκα από αυτές εκτίθενται μέχρι σήμερα στο Πόρτσμουθ της Βρετανίας με τον τίτλο –καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Παπαδόπουλου –«Plasticoblism», στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ Journeys. Παράλληλα, προβάλλονται σε μεγάλες διαστάσεις πάνω σε επιλεγμένα δημόσια κτίρια της περιοχής.
Μολονότι ο ίδιος έχει στο αρχείο του τον τριπλάσιο αριθμό έργων με αναφορές σε πληθώρα κοινωνικών ζητημάτων, οι επιμελητές της έκθεσης διάλεξαν μια δεκάδα που άπτεται του προσφυγικού ζητήματος. Ισως γιατί αναπαριστούν ιστορίες που όλοι λίγο-πολύ αναγνωρίζουν. «Οι εικόνες είναι σαφώς αυτές του δράματος, της αγωνίας, της απόγνωσης, του θανάτου. Είναι οι εικόνες του ρατσισμού και του ναζισμού που βιώνουν αυτά τα θύματα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ξεκάθαρα θύματα και ταυτόχρονα ξεκάθαρα ήρωες της αντοχής, του αγώνα για την επιβίωση» σημειώνει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
ΣΥΜΒΟΛΑ. Σε κάθε έργο του, οι μικρές φιγούρες αποκτούν διαφορετική υπόσταση, μιας και μεταμορφώνονται ανάλογα με τη δημιουργική διάθεση του Παπαδόπουλου. Χωρίς βέβαια να χάνουν ποτέ την αρχική τους χρήση ως παιχνίδια. «Οι φιγούρες των παιχνιδιών στα έργα μου είναι τα σύμβολα της χαμένης μας αθωότητας, δεν είναι απλώς παιχνίδια. Νομίζω ότι αυτή η αποδόμησή τους είναι σχετικά σαφής. Οπως και στην «Γκερνίκα» του Πικάσο, οι φιγούρες, τα ζώα και τα αντικείμενα που είναι ζωγραφισμένα είναι σύμβολα. Ο πίνακας του Πικάσο δεν είναι πιο σκληρός από τον πραγματικό βομβαρδισμό της Γκερνίκα, γιατί απλούστατα η τέχνη δεν μπορεί ποτέ να γίνει πιο σκληρή από την ίδια την πραγματικότητα. Στην τέχνη αυτό που σοκάρει, αυτό που αγγίζει, αυτό που συγκινεί, εξοργίζει ή κινητοποιεί, είναι η αλήθεια που εκπέμπει. Με τις δημιουργίες μου θέλω να εκφράσω και να καταθέσω την αλήθεια μου, δεν θέλω να γίνω σκληρότερος της πραγματικότητας, γιατί ούτε μπορώ ούτε θα είχε νόημα κάτι τέτοιο».
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ. Μπορεί ο Plasticoblism να αντιμετωπίζει τα Playmobil σαν εν δυνάμει έργα τέχνης, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τη γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία τους που όχι μόνο μπλοκάρισε τη σελίδα του στο facebook, αλλά τον ανάγκασε να αλλάξει το όνομα του blog του. «Δεν ήθελε να εκφράζω πολιτικά μηνύματα με τις φιγούρες της. Ηρθε να με φιμώσει και να μου απαγορεύσει να κάνω πολιτικές ή εξτρεμιστικές δηλώσεις! Χωρίς καν να αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι έννοιες είναι τελείως υποκειμενικές, ότι έχω πληρώσει για αυτές τις φιγούρες και έχω το δικαίωμα να τις χρησιμοποιήσω κατά βούληση» καταλήγει.
