Αναζήτηση
Πώς θα σας φαινόταν μια «ταράτσα για φεγγαρόπληκτο κοινό», ακόμη κι αν πλέον η αυγουστιάτικη σελήνη είναι στη χάση της; Ή μια ματιά μέσα από την «πύλη του κρασιού»; Δεν χρειάζεται παρά μια βόλτα ώς την περίφημη Σκάλα του Μιλάνου και το Περιφερειακό Μέγαρο Πολιτισμού του Τορίνου ή στο Φεστιβάλ MiTo (εκ του Μιλάνο και Τορίνο, που θυμίζει και τον ελληνικό «Μύθο»). Τα ονειρικά αυτά ταξίδια, στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, οφείλονται σε χέρια ελληνικά. Που δεν θα κρατούν μπαγκέτα, καθώς ο Νίκος Χριστοδούλου –για τον οποίο μιλάμε –αφήνει στη συγκεκριμένη περίπτωση τη διεύθυνση ορχήστρας, κρατώντας το πενάκι της σύνθεσης (ή ανασύνθεσης, αν θέλετε). Και αφήνοντας το έργο της μουσικής εκτέλεσης όχι μόνον σε μία από τις μεγαλύτερες –στις ημέρες μας –ορχήστρες του κόσμου, τη Συμφωνική του Λονδίνου, αλλά και στον μαέστρο του Τζαναντρέα Νοσέντα.
Τα 12 Πρελούδια (από τον Β’ τόμο) για πιάνο του Κλοντ Ντεμπισί, που μετέγραψε –ο Ιγκόρ Στραβίνσκι σε αυτές τις περιπτώσεις μιλούσε για «ανασύνθεση» –για συμφωνική ορχήστρα επιλέχθηκαν από τον διευθυντή του Φεστιβάλ MiTo SettembreMusica, ερήμην του ουσιαστικά (και ο Νίκος Χριστοδούλου το έμαθε από τον εκδότη του, τον έγκυρο οίκο Boosey & Hawkes) για να ανοίξουν τις φετινές εκδηλώσεις. Και μάλιστα η επιλογή έγινε από την παρτιτούρα. Αν και το έργο είχε κάνει πρεμιέρα, στο πλαίσιο του Ετους Ντεμπισί, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τον Νίκο Χριστοδούλου στο πόντιουμ της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, το 2012 και έχει ερμηνευθεί από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Αρμενίας, υπό τον ίδιο, στο Ερεβάν και από την «ορχήστρα του» εσχάτως –ας το πούμε έτσι, καθώς η διαρκής συνεργασία του μας δίνει το δικαίωμα –την περίφημη Ορχήστρα της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, που είχε κάνει γνωστή (και με τεράστιο δισκογραφικό έργο) ο σερ Νέβιλ Μάρινερ.
Να που εκεί έξω τα πράγματα πάνε καλά για τους έλληνες μουσικούς. Κι ας μην ξεχάσουμε εδώ τον Λεωνίδα Καβάκο, που τον Ιανουάριο θα αναδειχθεί «καλύτερος βιολονίστας στον κόσμο», παραλαμβάνοντας το βραβείο Λεόνι Σόνινγκ για το 2017 (που μόλις ανακοινώθηκε), διαδεχόμενος μουσικούς όπως ο Λέοναρντ Μπερνστάιν ή ο Μστίσλαβ Ροστροπόβιτς.
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ. Βέβαια, ο Νίκος Χριστοδούλου –ένας από τους συνθέτες της θρυλικής «Λιλιπούπολης», που ο Μάνος Χατζιδάκις είχε καλέσει να συνθέσει, για το Γ’ Πρόγραμμα, όταν ήταν μόλις 17 ετών –δεν έπεσε σαν αλεξιπτωτιστής στο διεθνές μουσικό πεδίο. Η συνεργασία του με την έγκυρη σκανδιναβική δισκογραφική Bis συνέβαλε στην ηχογράφηση και ανάδειξη των 2/3 μέχρι στιγμής από τα έργα τού (αγνοημένου στην Ελλάδα, πλην διεθνούς) Νίκου Σκαλκώτα, που ακόμη έχουν ζήτηση σε όλο τον κόσμο, βραβεύονται και διακρίνονται, όπως πρόσφατα τα Κοντσέρτα για κοντραμπάσο, με σολίστ τον Βασίλη Παπαβασιλείου (έκδοση του 1998, παρακαλώ) που βρέθηκαν στην πρώτη θέση της κατηγορίας από το έγκυρο και πανίσχυρο βρετανικό μουσικό έντυπο «Gramophone». Ο ίδιος είχε συνεργαστεί από τότε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC.
«ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ». Ο Νίκος Χριστοδούλου, αφού μου εξηγεί ότι τα πρώτα –ορχηστρικά –Πρελούδια τα μετέγραψε (ανασυνέθεσε, θα προσθέσω) το 1986, όταν σπούδαζε ακόμη στη Γερμανία και τα υπόλοιπα την περίοδο 2007 – 2009 και το έκανε «για λόγους συνθετικής εξερεύνησης», μου επισημαίνει, όπως έχει κάνει και παλαιότερα, ότι για τον Νίκο Σκαλκώτα, έναν διεθνή συνθέτη που μνημονεύεται τουλάχιστον σε όλα τα μουσικά λεξικά του κόσμου ως σημαντικός εν γένει για την ευρωπαϊκή μουσική εξέλιξη, δεν υπάρχει μια ενιαία και έγκυρη έκδοση των έργων του, που είναι διάσπαρτα σε πολλούς εκδότες ανά τον κόσμο. Ούτε για τους δημοφιλείς 36 Ελληνικούς Χορούς (ένας είναι το σήμα του Καναλιού της Βουλής). Ενώ οικονομικοί λόγοι δεν επιτρέπουν τη συμπλήρωση της ηχογράφησης του συνόλου των έργων. Προς γνώσιν (ελπίζουμε και συμμόρφωσιν) των κρατούντων.
