Ζαλίζεσαι στο πρώτο σκαλί του βάθρου

Το Λονδίνο είναι χωρίς αμφιβολία η αγαπημένη πόλη του Ανδρέα Βαζαίου αφού εκεί πήρε το βάπτισμα του πυρός σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2012) και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε για να αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης μόλις τα 22 του συντρίβοντας το πανελλήνιο ρεκόρ εις διπλούν (1′ 58» 18 ο χρόνος του στον τελικό).

«Ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για να αποδώσουν τα συναισθήματα που νιώθεις όταν ανεβαίνεις στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και ακούς τον Εθνικό Υμνο της πατρίδας σου προς τιμήν σου. Απίστευτο συναίσθημα και περηφάνια, αν και ακόμα για να είμαι ειλικρινής δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας» λέει με ειλικρίνεια στην «Ομάδα» το 22χρονο δελφίνι που πάντως στον τελικό των 200 μ. μεικτής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μετατράπηκε σε χελιδονόψαρο καθώς πέταγε προς τον τερματισμό.

«Οταν μπήκαμε πια στην τελική ευθεία και στο ελεύθερο, όταν έβγαλα το κεφάλι μου για αναπνοή στα τελευταία 15-20 μέτρα, κατάλαβα ότι όλα είχαν τελειώσει και μπορώ να πω ότι σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου μέχρι το φινάλε. Τερμάτισα χαμογελώντας» λέει ο αθλητής του Αλέξανδρου Νικολόπουλου, ο οποίος βγαίνοντας από το νερό έπεσε στην αγκαλιά του προπονητή του.

«Μιλήσαμε με τα μάτια και απλά αγκαλιαστήκαμε, αφού ξέραμε και οι δύο ότι όλα είχαν βγει βάσει προγράμματος. Του χρωστάω πάρα πολλά και τον ευχαριστώ από καρδιάς» λέει η «τορπίλη» της ελληνικής κολύμβησης που θα έχει το προνόμιο σε λίγους μήνες, στους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του στο Ρίο, να είναι και πάλι στον ίδιο χώρο με τον μύθο της κολύμβησης αλλά και της ίδιας της διοργάνωσης, τον Μάικλ Φελπς.

«Μπορεί να σας εκπλήξει, αλλά δεν είναι το πρότυπό μου, αν και είναι τεράστιος αθλητής. Προσωπικά θαυμάζω τον Ούγγρο Λάζλο Τσεχ, με τον οποίο είχα γνωριστεί και έφτασα πλέον να αγωνίζομαι δίπλα του σε μεγάλες διοργανώσεις εκπληρώνοντας ένα όνειρο» λέει ο 22χρονος φοιτητής (στο 3ο έτος) Ψυχολογίας, που μέσα από το κολύμπι έμαθε να βάζει πρόγραμμα στη ζωή του και αυτό τον βοήθησε: «Να είμαι καλύτερος άνθρωπος. Γενικά ο αθλητισμός και δη ο πρωταθλητισμός σού προσφέρει απίστευτα πράγματα και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο» λέει ο Ανδρέας Βαζαίος που από τριάμισι ετών που είδε τη μεγάλη του αδελφή Σοφία να κολυμπάει, ζήλεψε, μπήκε στο νερό και δεν ξαναβγήκε…

«Θυμάμαι τους γονείς μου να με τραβάνε να βγω από τη θάλασσα και να τρέχω στην πισίνα. Μπορεί στο δημοτικό να έπαιζα ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά τελικά η λατρεία για το νερό ήταν αξεπέραστη και μετά μάλιστα από ένα ατύχημα στο μπάσκετ όπου έσπασα το πόδι μου», λέει ο νεαρός κολυμβητής που δεν ξεχνάει ΚΟΕ και ΕΟΕ.

«Η ομοσπονδία μας κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη μας λείπει τίποτε και είναι το στήριγμά μας, ενώ η ΕΟΕ και προσωπικά ο κ. Καπράλος, τον οποίο και ευχαριστώ, είναι δίπλα μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που λογικά αποτελούν το όνειρο κάθε αθλητή».

Η δεύτερη οικογένειά του και το δεύτερο σπίτι του όπου περνάει και τις περισσότερες ώρες είναι «ο σύλλογός μου, ο ΑΝΟ Αργυρούπολης, στον οποίο είμαι από μικρό παιδάκι και τους χρωστάω πολλά. Ναι, είναι μια οικογένεια και αυτό μας έχει βοηθήσει τα μέγιστα, σε έναν σύλλογο με μεγάλη παράδοση στον υγρό στίβο, σε κολύμπι και συγχρονισμένη. Μεγάλη βοήθεια εδώ δίνει στον σύλλογό μας και η χορηγός μας η Generali, την οποία ευχαριστούμε».

Περνώντας από όλα τα ηλικιακά γκρουπ ο Ανδρέας Βαζαίος από το 2009 είναι πλέον στις εθνικές ομάδες και το νερό μπήκε στ’ αυλάκι. Δεν απογοητεύεται από τις δύσκολες συνθήκες προετοιμασίας, ενώ χωρίς τη βοήθεια της εταιρείας – χορηγού θα έπρεπε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη καθώς ένα αγωνιστικό μαγιό πλησιάζει κοντά στα 400 ευρώ και ο αθλητής που συμμετέχει σε όλες τις διοργανώσεις μπορεί να χρειαστεί και 4 τον χρόνο!