Ανθρωπολογικά μιλώντας, η διάλεξή του στη Νομική Σχολή το περασμένο Σάββατο με τίτλο «Η εγκληματική πολιτική της Ευρώπης των κλειστών συνόρων και της άρνησης της καθολικότητας» δεν είχε πολλές εκπλήξεις: μορφές του φοιτητικού κινήματος, μαχητικές, δικηγόροι ή καλλιεργημένοι δημοσιογράφοι του χώρου είχαν κατακλύσει και αυτό το αμφιθέατρο. Δεν ήταν πάντως ανταποδοτικοί προς το πλήθος οι λόγοι που ο Αλέν Μπαντιού – άρτι αφιχθείς από την κατάληψη του ξενοδοχείου City Plaza – άρχισε την ομιλία του με επαίνους όπως «ξέρετε περισσότερο από κάθε άλλον τι σημαίνει προσφυγικό πρόβλημα» ή «υπάρχει εδώ μια πρακτική της δικαιοσύνης, μια αναγνώριση του καθολικού χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκοί νόμοι είναι νόμοι απέλασης, απαγόρευσης, άρνησης». Ούτε ήθελε να παρηγορήσει απλώς τους παρόντες θυμίζοντας το περυσινό δημοψήφισμα, όταν με την ψήφο τους δήλωσαν ότι «δεν θα ανεχτούν να παραμένουν ταπεινωμένοι από τις σύγχρονες καπιταλιστικές γραφειοκρατίες, αλλά η κυβέρνηση δεν στάθηκε στο ύψος του λαού της». Στο κάτω κάτω είχε έρθει να μιλήσει για το Προσφυγικό.

Ιδού λοιπόν: στην πολιτική, το τι είναι δυνατόν και τι δεν είναι, τι πραγματικότητα και τι ουτοπία, το αποφασίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις. Μια πολιτική χειραφέτησης αποφασίζει η ίδια τι μπορεί και τι όχι. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε ότι είναι δυνατόν να βρεθεί στον δυτικό κόσμο ένα μέρος για όσους δεν μπορούν να ζήσουν όπου γεννήθηκαν. Μην ξεχνάμε και τις αιτίες του ξεριζωμού τους: η παγκόσμια εξάπλωση του νικηφόρου καπιταλισμού δημιουργεί παντού τεράστια εξαθλίωση (το 10% του πληθυσμού κατέχει το 86% του διαθέσιμου πλούτου τη στιγμή που το 50% δεν έχει τίποτα), ενώ η καταστροφή χωρών σαν τη Συρία, το Ιράκ ή τη Λιβύη δημιουργεί ακυβέρνητες ζώνες όπου οπλισμένες συμμορίες σπέρνουν τον τρόμο. «Οπως λοιπόν και παλιότερα στον 20ό αιώνα», συμπέρανε ο ομιλητής, «δημιουργείται σήμερα ένα κύμα ανθρώπων που είναι οικοδόμοι, μεταλλωρύχοι, γυναίκες που εργάζονται σε ξενοδοχεία. Κάνουν δουλειές που δεν θα έκανε η μεσαία τάξη. Τους ονομάζω «νομαδικό προλεταριάτο»».

Βιβλίο για το Μπατακλάν

Δεν πρόκειται για εντελώς καινοφανή κατάσταση. «Δεν υπάρχει κανένα «τέλος των αποικιακών επεμβάσεων», υπάρχει απλώς αλλαγή των τρόπων με τους οποίους υλοποιείται αυτή η «νεοαυτοκρατορική» πολιτική» επισήμαινε ο γάλλος στο φρεσκοτυπωμένο «Το κακό έρχεται από πιο μακριά» που γράφτηκε με αφορμή τη 13η Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι. Στην ομιλία του στη Νομική θα συνόψιζε και τους λόγους που η μεσαία τάξη χειροτερεύει τα πράγματα με το να είναι επιρρεπής στον ρατσισμό: «Επειδή κατέχει μόνο το 14% του παγκόσμιου πλούτου, στόχος της είναι να μην ξεπέσει στο επίπεδο του 50% που ζει σε συνθήκες στέρησης». Η λύση δεν θα έρθει εντός της καπιταλιστικής οργάνωσης, γιατί είναι ανίκανη να δημιουργήσει έναν ενιαίο κόσμο που δέχεται ζωντανούς ανθρώπους: «Είναι ψευδώς οικουμενικός ο καπιταλισμός» κατέληξε ο Μπαντιού. Οι λαοί όμως μπορούν να πουν ότι το νομαδικό προλεταριάτο δεν είναι πρόβλημα, αλλά ευκαιρία. «Ευκαιρία για την πολιτική που έρχεται, για έναν πραγματικό διεθνισμό, για τον ζωντανό δεσμό που θα δημιουργήσουμε μαζί τους».

Τελευταία Νέα