Οταν έκλαψε η Στριπ, όταν θύμωσε ο Κλούνι

Σε ένα φεστιβάλ στο οποίο πρόεδρος της επιτροπής είναι η Μέριλ Στριπ αποκλείεται να απουσιάζει η λάμψη –ευτυχώς δηλαδή, καθώς είναι απαραίτητη για την επιβίωση τέτοιων διοργανώσεων. Κάτι παραπάνω είχε στον νου του ο Ντίτερ Κόσλικ, διευθυντής της Μπερλινάλε, ο οποίος την επέλεξε. Να, ας πούμε η στιγμή που η Στριπ δάκρυσε με την ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ στο «Μέλλον» της Μία Χάνσεν-Λοβ «ακούστηκε» στα πέρατα του κινηματογραφικού κόσμου. Συνταρακτικό από μόνο του και με ιδιαίτερη σινεφιλική βαρύτητα. Γιατί ποιο θα μπορούσε να είναι το αντίπαλον δέος της ευρωπαϊκής υποκριτικής τέχνης απέναντι στη Στριπ, αν όχι η Ιπέρ;

Ο ρόλος είναι ομολογουμένως αβανταδόρικος: η Ναταλί έχει πλησιάσει τον απροσδιόριστο χώρο της μέσης ηλικίας μετά κόπου. Μια άρρωστη μητέρα, μια απαιτητική δουλειά (η ηρωίδα είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας) και μια έντονη καθημερινότητα έκαναν τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής της να περάσουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σήμερα όμως η μητέρα της έχει πια πεθάνει. Και ο άντρας της ανακοινώνει τον έρωτά του για μια άλλη, μικρότερή της γυναίκα. Με διαλογική ματιά απέναντι σε μια συνθήκη που θα μπορούσε εύκολα να σκοντάψει στο μελό, η Μία Χάνσεν-Λοβ επιλέγει να στήσει ολόκληρο το δράμα μέσα από τα μάτια μιας ηρωίδας που αποφασίζει να διαχειριστεί την απώλεια προς όφελός της. Δεν πρόκειται περί αριστουργήματος καθώς συχνά η φλυαρία βάζει φρένο στη μυθοπλασία, αντί να τη βοηθά –η Ιπέρ όμως είναι πραγματικά εκπληκτική. Δεν ξέρω, δύσκολα θα φύγει χωρίς βραβείο.

Από την άλλη, δεν θα στοιχημάτιζα στον Τζεφ Νίκολς του «Midnight Special», παρότι η ταινία μου άρεσε πολύ. Στην αίθουσα όμως αντιλήφθηκα τη δυσφορία ενός κοινού που ήρθε ξαφνικά αντιμέτωπο με καθαρό science fiction: η ταινία του Νίκολς πατάει με το ένα πόδι στις «Στενές επαφές τρίτου τύπου» του Σπίλμπεργκ και με το άλλο στο (αδίκως ξεχασμένο) «Starman» του Τζον Κάρπεντερ. Ταινίες, δηλαδή, που το κοινό των φεστιβάλ θεωρεί μικρές. Δύσκολο λοιπόν να αναγνωρίσει στον αμερικανό σκηνοθέτη (και υπαρξιστή, από μια σκοπιά όμως που έχει τις ρίζες της στην αμερικανική αφήγηση) το επίτευγμά του. Γιατί με αφετηρία την ιστορία ενός χαρισματικού αγοριού (που ίσως και να μην ανήκει σε αυτό τον κόσμο) στήνει άλλη μια αλληγορία για την οικογένεια (θυμηθείτε το «Mud» αλλά και το «Take shelter»), μόνο που την ίδια στιγμή παίζει έντεχνα με όλα τα κλισέ του είδους, τα οποία και αναβαθμίζει διά του ανθρωπισμού του. Οσο για τις παρουσίες των ηθοποιών, σπανίως έχω δει καλύτερη την Κίρστεν Ντανστ. Ο δε Μάικλ Σάνον αποδίδει, άλλη μία φορά, τα μέγιστα.