Σαν ένα είδος τελετουργίας την οποία κανείς δεν βαριέται στις περιοδείες τους το ακροατήριο τον ακολουθεί στο «Miracle (Of Joey Ramone)» από την πρώτη συλλαβή. Θα ακολουθήσουν το «Out of control» και το «Vertigo», κάτω από τον αναμμένο γλόμπο, σήμα κατατεθέν στους συναυλιακούς σταθμούς των Ιρλανδών (ανάμνηση του μοναδικού φωτισμού που είχε ο Bono στο παιδικό του δωμάτιο).
Ο ίδιος είχε περιγράψει πριν από λίγες ημέρες στους «New York Times» ότι το συγκρότημα γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε τα αιτήματα του κοινού: «Είμαστε μια «θρησκεία» της ζωής. Το ίδιο το ροκ εν ρολ είναι μια δύναμη της ζωής και προτείνει τη διασκέδαση ως τρόπο αντίδρασης. Αυτό είναι οι U2 και αυτό βρίσκεται στον πυρήνα του συγκροτήματος. Ακόμη πιο σημαντικό: αυτό βρίσκεται στην καρδιά του ακροατηρίου μας».
Ηταν πάντως γι’ αυτόν τον φόβο που οι χιλιάδες θεατές ανέχθηκαν τον διπλό σωματικό έλεγχο από το απόγευμα και μετά: έναν κατά την είσοδο στο πάρκο και έναν κατά την είσοδο στο Arena.
Για τους μυημένους, η συναυλία δεν είχε εκπλήξεις. Είχε τα στανταράκια των U2: τη φωτεινή επιγραφή «Justice for the forgotten» που εμφανίζεται για τα θύματα της ιρλανδικής τρομοκρατίας, αλλά και την κοπέλα που ανεβαίνει κάποια στιγμή στη σκηνή για να τραβήξει με το κινητό τα μέλη του συγκροτήματος.
Ακόμη και το «Ordinary love» δεν ήρθε απρόσμενα: το τραγούδι από την ταινία «Ο δρόμος προς την ελευθερία», υποψήφιο για Οσκαρ το 2013, ακούστηκε μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα. Από τις μικρές «ανατροπές», πάντως, ήταν η προσθήκη ενός στιγμιοτύπου με μετανάστες στη θάλασσα που σχημάτιζαν τη δωδεκάστερη σημαία της ΕΟΚ, στο βίντεο που συνοδεύει το «Bullet the blue sky» (ανάμεσα στις «οθονιές» από την Αθήνα της κρίσης).
Αλλά και οι στίχοι του εμβληματικού «Ne me quitte pas» του Ζακ Μπρελ που ο frontman της μπάντας τραγούδησε στα γαλλικά τέσσερα τραγούδια πριν από το τέλος.
Αλλά επειδή δεν άφησαν στη μέση αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Στο τέλος, σε μία από εκείνες τις στιγμές που η ποπ κουλτούρα συμφιλιώνει τα είδη, το συγκρότημα υποδέχθηκε στη σκηνή την Πάτι Σμιθ, η σχέση της οποίας με το Παρίσι χρονολογείται ήδη από το 1969, όταν ταξίδεψε ώς εκεί για να συμμετάσχει σε ομάδες τέχνης του δρόμου.
Τους συνοδοιπόρους του μάλιστα θα ακολουθήσει στη σκηνή ο Τζος Χομ, συνιδρυτής των Eagles, ο οποίος δεν εμφανίζεται μαζί τους στις πρόσφατες περιοδείες ούτε ήταν παρών στο Bataclan. Ισως απόψε ακουστεί και το νέο τραγούδι που έγραψε ο Bono για τον Ιταλό Zucchero και, όπως τόνισαν τα γαλλικά μέσα, ταιριάζει γάντι στην περίσταση: «Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη δύο πόλεις/ τη μία που γνωρίζει/ και την άλλη που δεν βλέπει/ εκεί όπου ο ξένος είναι φίλος/ Για μένα είναι το Παρίσι και το αγαπώ».