Λίγα λεπτά πριν από την έναρξη η προειδοποίηση από τα μεγάφωνα είναι σαφής: «Κατά τη διάρκεια της συναυλίας θα ακουστούν ήχοι που μοιάζουν με εκρήξεις». Στο Palais Omnisports, που πλέον ονομάζεται Accors Hotels Arena, οι διοργανωτές αναφέρονται στα εφέ που χρησιμοποιούν οι U2, αλλά η politicallly correct διευκρίνιση κρίνεται σκόπιμη για ένα σόου με τόσο φορτισμένη ενέργεια. Και μετά τον πρόλογο η εισαγωγή: το αγέραστο «People have the power» της Πάτι Σμιθ, υπό τους ήχους του οποίου ανεβαίνει στη σκηνή ο μαυροντυμένος Bono.

Σαν ένα είδος τελετουργίας την οποία κανείς δεν βαριέται στις περιοδείες τους το ακροατήριο τον ακολουθεί στο «Miracle (Of Joey Ramone)» από την πρώτη συλλαβή. Θα ακολουθήσουν το «Out of control» και το «Vertigo», κάτω από τον αναμμένο γλόμπο, σήμα κατατεθέν στους συναυλιακούς σταθμούς των Ιρλανδών (ανάμνηση του μοναδικού φωτισμού που είχε ο Bono στο παιδικό του δωμάτιο).

Ο 55χρονος περφόρμερ έκανε την επόμενη «μελετημένα απρόσμενη» κίνηση λίγα λεπτά αργότερα: μίλησε στα γαλλικά για να απευθυνθεί στο θυμικό του ακροατηρίου και να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης. «Οσοι αγαπούν την ελευθερία νιώθουν το Παρίσι σαν το σπίτι τους» συνέχισε στη μητρική του γλώσσα –ή, αν προτιμάτε, στην παγκόσμια εσπεράντο της συγκινησιακής ροκ.

Ο ίδιος είχε περιγράψει πριν από λίγες ημέρες στους «New York Times» ότι το συγκρότημα γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε τα αιτήματα του κοινού: «Είμαστε μια «θρησκεία» της ζωής. Το ίδιο το ροκ εν ρολ είναι μια δύναμη της ζωής και προτείνει τη διασκέδαση ως τρόπο αντίδρασης. Αυτό είναι οι U2 και αυτό βρίσκεται στον πυρήνα του συγκροτήματος. Ακόμη πιο σημαντικό: αυτό βρίσκεται στην καρδιά του ακροατηρίου μας».

ΣΤΙΧΟΣ – ΣΥΝΘΗΜΑ. Οπως συμβαίνει σε όλες τις συναυλίες της περιοδείας «Innocence and experience», πριν από τη μέση του σόου ακούγεται όντως ο ήχος μιας έκρηξης. Την ώρα που σβήνει το «Sunday, blοody Sunday» και η μπάντα ετοιμάζεται να παίξει το «Raised by wolves» –αναφορά στις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Δουβλίνο το 1974. «Αίμα στο σπίτι. Αίμα στους δρόμους» τραγουδάει ο Bono. «Τα χειρότερα στον κόσμο γίνονται στο όνομα μιας πίστης». Από το ίδιο κομμάτι προέκυψε άλλωστε και ο στίχος – σύνθημα που μπήκε σε μπάνερ κι έγινε λογαριασμός στο twitter: «Stronger than fear» (Πιο δυνατός από τον φόβο).

Ηταν πάντως γι’ αυτόν τον φόβο που οι χιλιάδες θεατές ανέχθηκαν τον διπλό σωματικό έλεγχο από το απόγευμα και μετά: έναν κατά την είσοδο στο πάρκο και έναν κατά την είσοδο στο Arena.

Για τους μυημένους, η συναυλία δεν είχε εκπλήξεις. Είχε τα στανταράκια των U2: τη φωτεινή επιγραφή «Justice for the forgotten» που εμφανίζεται για τα θύματα της ιρλανδικής τρομοκρατίας, αλλά και την κοπέλα που ανεβαίνει κάποια στιγμή στη σκηνή για να τραβήξει με το κινητό τα μέλη του συγκροτήματος.

Ακόμη και το «Ordinary love» δεν ήρθε απρόσμενα: το τραγούδι από την ταινία «Ο δρόμος προς την ελευθερία», υποψήφιο για Οσκαρ το 2013, ακούστηκε μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα. Από τις μικρές «ανατροπές», πάντως, ήταν η προσθήκη ενός στιγμιοτύπου με μετανάστες στη θάλασσα που σχημάτιζαν τη δωδεκάστερη σημαία της ΕΟΚ, στο βίντεο που συνοδεύει το «Bullet the blue sky» (ανάμεσα στις «οθονιές» από την Αθήνα της κρίσης).

Αλλά και οι στίχοι του εμβληματικού «Ne me quitte pas» του Ζακ Μπρελ που ο frontman της μπάντας τραγούδησε στα γαλλικά τέσσερα τραγούδια πριν από το τέλος.

Η ΠΑΤΙ ΣΜΙΘ. Αυτή τη φορά πάντως ακόμη και οι μπηχτές για μαρκετίστικο λυρισμό έμοιαζαν δεύτερες στα δεκάδες τουίτ που έπεφταν ανά λεπτό όση ώρα διεξαγόταν η συναυλία. Το μεγαλύτερο «συγκρότημα για στάδια» πάνω στον πλανήτη έκανε την κατάλληλη κίνηση στον κατάλληλο χώρο. Επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος. Μετά τις ματαιωθείσες συναυλίες της 13ης και 14ης Νοεμβρίου (και ενώ είχαν ήδη παίξει στις 10 και 11 του μήνα), ο Βono, ο Edge, o Ανταμ και ο Λάρι είχαν χθες «ασυλία» –όχι επειδή έπαιζαν για «ιερό σκοπό» σε ένα μνημόσυνο.

Αλλά επειδή δεν άφησαν στη μέση αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Στο τέλος, σε μία από εκείνες τις στιγμές που η ποπ κουλτούρα συμφιλιώνει τα είδη, το συγκρότημα υποδέχθηκε στη σκηνή την Πάτι Σμιθ, η σχέση της οποίας με το Παρίσι χρονολογείται ήδη από το 1969, όταν ταξίδεψε ώς εκεί για να συμμετάσχει σε ομάδες τέχνης του δρόμου.

EAGLES OF DEATH METAL. Απόψε είναι η σειρά των Eagles of death metal, σύμφωνα με πληροφορία που δημοσίευσε το περιοδικό «Billboard». Το καλιφορνέζικο συγκρότημα που άρχισε την τραγική συναυλία στο Bataclan αναμένεται να μοιραστεί σήμερα τη σκηνή με τους Ιρλανδούς στο τελευταίο κομμάτι της συναυλίας, η οποία θα μεταδοθεί από το δίκτυο HBO.

Τους συνοδοιπόρους του μάλιστα θα ακολουθήσει στη σκηνή ο Τζος Χομ, συνιδρυτής των Eagles, ο οποίος δεν εμφανίζεται μαζί τους στις πρόσφατες περιοδείες ούτε ήταν παρών στο Bataclan. Ισως απόψε ακουστεί και το νέο τραγούδι που έγραψε ο Bono για τον Ιταλό Zucchero και, όπως τόνισαν τα γαλλικά μέσα, ταιριάζει γάντι στην περίσταση: «Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη δύο πόλεις/ τη μία που γνωρίζει/ και την άλλη που δεν βλέπει/ εκεί όπου ο ξένος είναι φίλος/ Για μένα είναι το Παρίσι και το αγαπώ».