«Θέλω να είµαστε το πρώτο συγκρότηµα που θα παίξει στο Bataclan όταν λειτουργήσει ξανά» δήλωσε προχθές ο τραγουδιστής Τζέσε Χιους των Eagles of Death Metal, στην πρώτη συνέντευξή τους µετά το µακελειό. Λίγες ηµέρες νωρίτερα είχε αποκαλύψει στα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι πολλοί από τους θεατές σκοτώθηκαν επειδή δεν ήθελαν να αποχωριστούν τους φίλους τους κάτω από τη σκηνή. «Πολλοί από αυτούς κρύφτηκαν στο καµαρίνι µας για να γλιτώσουν από τους τροµοκράτες, όµως οι δράστες µπήκαν και τους σκότωσαν όλους εκτός από έναν που είχε κρυφτεί κάτω από ένα δερµάτινο τζάκετ µου». Προφανώς οι έλληνες τραγουδιστές δεν µπορούν να συγκρίνουν το Bataclan µε δικές τους εµπειρίες, αλλά βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση των Eagles εκφράζουν µια κοινή αγωνία.
Γιάννης Σπάθας (Socrates)
«Προφανώς, σε µια τέτοια τροµακτική στιγµή η πρώτη σκέψη σου ως µουσικός είναι να φύγεις από πίσω. Είδα στο συγκεκριµένο περιστατικό πως ένας κιθαρίστας του συγκροτήµατος έµεινε λίγο πίσω νοµίζοντας πως απλά κάτι δεν πάει καλά και τον τράβηξαν κι εκείνον έξω. Εκείνη την ώρα –φαντάζοµαι –πως τους σκέφτεσαι αστραπιαία όλους. Το κοινό, την µπάντα, τον εαυτό σου. Το πρόβληµα δεν είναι οι µουσικοί. Πάντως δεν µπορώ να συλλάβω όλο αυτό το εφιαλτικό πράγµα. Ολοι οι πόλεµοι συνήθως µέχρι τώρα γίνονταν µε λόχους, στρατούς κ.λπ. Εδώ υπάρχει κάτι άλλο. Ερχεται κάποιος και σε θερίζει. Είναι ασύµµετρο. Ποτέ δεν έχει ξαναγίνει. Αν είσαι µέσα στο κοινό ή on stage είσαι σε αυτή την περίπτωση έτσι κι αλλιώς υποψήφιος για εκτέλεση. Εκείνη την στιγµή φαντάζοµαι δεν ξέρεις ποιος σε βαράει και ποιος σε σκοτώνει».
Τζίμης Πανούσης
«Νοµίζω πως πλέον έχουµε πόλεµο γενικευµένο. Ως φίλος της Παράδοσης δεν είµαι µε τον Τζιχαντισµό, είµαι χριστιανιστής. Είδα το σκηνικό και βρίσκω µεταφυσικό σχεδόν πως έπαιζαν στο Bataclan εκείνη την ώρα οι Αγγελοι του Θανάτου. Ο τραγουδιστής δε, είναι φτυστός εγώ. Οταν είσαι on stage τελειώνουν όλα. Αν συµβεί κάτι τόσο τροµερό δεν µπορείς να το επεξεργαστείς, κοιτάς να σώσεις τον εαυτό σου και τον κόσµο. Νιώθω πάντως πως είµαστε όλοι παράπλευρες απώλειες. Ο κόσµος πρέπει να σταµατήσει τον πόλεµο που γίνεται για µεταφορά υλικού από τις βιοµηχανίες όπλων».
Μπάμπης Παπαδόπουλος (Τρύπες)
«Αυτή τη βαρβαρότητα δεν νοµίζω ότι µπορείς να τη δεις και να την αναλύσεις µόνο από την πλευρά του µουσικού. Η ωµότητα αυτής της βίαιης πράξης σκιαγραφεί τη ρευστότητα και την αστάθεια της εποχής που ζούµε. Ξεκινάς να πας να ακούσεις µουσική, το αγαπηµένο σου συγκρότηµα και καταλήγεις να είσαι νεκρός. Δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι το παιχνίδι χοντραίνει συνεχώς δηµιουργώντας αυτό το αίσθηµα της ανασφάλειας –και σίγουρα η Δύση έχει τις ευθύνες της. Αντί να κεντράρουµε στον άνθρωπο και πώς θα χτίσουµε µια καλύτερη ζωή για όλους µας, ζούµε τροµοκρατικούς εφιάλτες. Σίγουρα σοκαρίστηκα ως µουσικός. Κανείς δεν θα ζήσει το να βλέπει τέτοια βία την ώρα που βρίσκεται στη σκηνή. Σε µια συναυλία στον Λυκαβηττό, όταν παίζαµε µε τις Τρύπες, αρχίσανε και πετούσαν κάποιοι πέτρες στον κόσµο µε αποτέλεσµα να τραυµατιστούν πολύ. Κάποια στιγµή αποφασίσαµε να βγούµε και να παίξουµε θεωρώντας πως ήταν η καλύτερη λύση για να αποφορτιστεί η κατάσταση και λειτούργησε. Ηταν µια πολύ πιο ήπιας µορφής βία και ελεγχόµενη. Δεν συγκρίνεται µε το Bataclan».
Στάμος Μπάμπαρης, (Noise Figures)
«Αν ήµουν στο Παρίσι, θα πήγαινα κι εγώ σε αυτό το live. Σχεδόν µπαίνω στη θέση αυτών των ανθρώπων, δεν µπορώ όµως να ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Το σοκ θα ήταν µεγάλο –αδιανόητο να το φανταστώ. Εχω µεγάλη περιέργεια να δω κάποια συνέντευξη της µπάντας. Υποθέτω ότι εκείνη τη στιγµή κυριαρχούν ανθρώπινα αντανακλαστικά, ένστικτα επιβίωσης που δεν ξέρεις πώς θα βγουν. Μια συναυλία είναι ενίοτε απελευθερωτική εµπειρία, κάτι που σχεδόν κάνει την τόσο βίαιη διακοπή της πιο αποτρόπαια. Νοµίζω όµως ότι αυτός είναι ο σκοπός της τροµοκρατίας: όχι να σκοτωθούν 8 ή 8.000, αλλά να τροµάξουν ακόµα περισσότεροι. Εν προκειµένω ήταν πολύ «πετυχηµένη»: ο κόσµος θα πηγαίνει σε live στη Γαλλία και στο Βέλγιο και θα το σκέφτεται. Θα το ξεπεράσει όµως. Κι αν έρθει µια µέρα και παίξουµε εµείς στο Παρίσι, δεν θα διστάσουµε. Γιατί το χειρότερο είναι να φοβηθείς».
Μανώλης Φάμελος
«Το »τροµακτικό» είναι πολύ µικρή λέξη για να περιγράψει ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ στο Bataclan. Μείναµε όλοι άφωνοι. Το πρώτο πράγµα που συνειδητοποίησα είναι ότι το πρωτόγονο συναντά το σύγχρονο. Ηταν µια πράξη που στόχευε στην εικόνα και καταγόταν από την εικόνα. Τι θέλω να πω: οι τροµοκράτες είναι άνθρωποι που έχουν µεγαλώσει και έχουν ζήσει στις δυτικές κοινωνίες, έχουν παίξει video games, έχουν ενδεχοµένως διασκεδάσει σε τέτοιους χώρους όπως το Bataclan. Το φαντασιακό τους δεν διαφέρει από το δικό µας. Την ίδια όµως στιγµή προβαίνουν σε µια πράξη που αρνείται στοιχειωδώς την ανθρώπινη φύση, δεν δέχονται το διαφορετικό και άλλο. Είναι δηλαδή σαν να στρέφονται κατά του ίδιου τους του εαυτού. Το αιµατηρό αυτό γεγονός έχει τόσο βάρος από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα –πήγαν να διασκεδάσουν, να ακούσουν µουσική –που δύσκολα µπορείς να µπεις στη λογική »αν ήµουν στη σκηνή εκείνη τη στιγµή, τι θα έκανα;». Εχει έναν ναρκισσισµό αυτή η σκέψη και το βάρος των γεγονότων δεν επιτρέπει τέτοιες σκέψεις. Δεν µπορεί και δεν πρέπει να γίνει διαχωρισµός: ο µουσικός που ήταν στη σκηνή και οι άλλοι που ήταν από κάτω.»
Λάκης Παπαδόπουλος
«Το τελευταίο πράγµα που µπορεί να σκεφτεί κάποιος όταν ακούει ότι 80 άτοµα χάθηκαν την ώρα που πήγαν να ακούσουν µουσική είναι τι θα έκανε αν ήταν στη θέση του συγκροτήµατος. Το πρώτο πράγµα πάντως που σκέφτηκα εγώ είναι πώς ένιωσαν οι γονείς των παιδιών αυτών όταν ήξεραν ότι βγήκαν να διασκεδάσουν και τους πήραν µετά τηλέφωνο και τους είπαν ότι είναι νεκρά. Κανείς δεν θα ήθελε, πιστεύω, να είναι στη θέση τους. Σε δεύτερη φάση, βεβαίως, µπορείς να σκεφτείς »τι θα έκανα στη θέση του συγκροτήµατος;». Οι µουσικοί ήταν οι πιο προστατευµένοι, από την άποψη ότι είχαν χρόνο να φύγουν να πάνε πίσω στα καµαρίνια. Οµως είναι φρικιαστικό να βρίσκεσαι στη σκηνή και να βλέπεις µπροστά σου να σωριάζονται πτώµατα».
Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones)
«Εννοείται ότι προσπαθείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση της µπάντας. Αραγε όµως αυτό που φαντάζεσαι, πόσο κοντά είναι σε αυτό που ένιωσαν τα µέλη της; Το πέρασµα από την εκστατική εµπειρία µιας ροκ συναυλίας (µε τα µηνύµατα ελευθερίας που συνήθως εµπεριέχει) σε ένα µακελειό µε θύµατα, πρέπει να είναι οδυνηρό και βίαιο. Σε κάθε περίπτωση όµως είναι και γενεσιουργός αιτία του φόβου της «τροµοκρατίας». Και ο φόβος µόνο κακός σύµβουλος µπορεί να είναι. Δεν ξέρω πάντως αν η τόσο βίαιη διακοπή µιας συλλογικής και υπερβατικής εµπειρίας κάνει την επίθεση στο Bataclan πιο σοκαριστική, τροµακτική και ολέθρια από άλλες. Με τι τη συγκρίνουµε; Με την προετοιµασία ενός οικογενειακού δείπνου σε ένα σπίτι στη Δαµασκό που από βόµβα καταλήγει στο ξεκλήρισµα µιας οικογένειας, από την οποία επιβιώνει τελικά ένα παιδί, µάρτυρας της τραγωδίας και ορφανό;».
Χρήστος Αντωνίου (Septic Flesh)
«Παίξαµε πρώτη φορά στο Bataclan στις 2 Δεκεµβρίου του 2008. Είναι ένας επιβλητικός χώρος, µε µεγάλη σκηνή και φυσικά έχει το δικό του πρεστίζ. Σκέψου πως εκεί έπαιζαν οι Maiden το 1981. Και φυσικά είναι «στο πρόγραµµα» να εµφανιστούµε ξανά εκεί. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει: ο promoter της µπάντας µας διαβεβαιώνει πως τα µέτρα ασφαλείας είναι πιο έντονα και πλέον, πριν ανεβούµε σε κάποια σκηνή, φροντίζουµε να έχουµε ένα πλάνο για το πού βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου. Εννοείται πως το σκέφτοµαι, πως ανησυχώ. Μέσα µου όµως αισθάνοµαι µια πιο ισχυρή ώθηση για να συνεχίσω αυτό που κάνω: να ζω από τη µουσική µου».
Αναζήτηση
