Αναζήτηση
Οταν ακούω από έναν υπουργό, και δυστυχώς όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, ότι «Αυτό» αποκλείεται να γίνει, είμαι χίλια τοις εκατό σίγουρος ότι το «Αυτό» οπωσδήποτε θα γίνει.
Για τούτο και όταν όχι μόνο άκουσα αλλά και είδα τον υπουργό Κατρούγκαλο με τα μάτια μου στην τηλεόραση να λέει με σιγουριά στο βλέμμα και το μαλλί του κάγκελο «Αυτό που πολλοί λένε για συντάξεις 360 και 600 ευρώ είναι ψέμα και αποκλείεται να γίνει», με ζώσανε τα μαύρα τα φίδια με τη διχαλωτή τη γλώσσα.
Διότι αυτό και θα γίνει.
Βέβαια αμέσως μετά συνεχίζοντας ο, λέμε τώρα, υπουργός διαβεβαίωσε ότι το δικό τους «Ασφαλιστικό» (γιατί ο καθείς που βγαίνει φέρνει μαζί του και καινούργιο Ασφαλιστικό. Ετσι είναι το έθιμο κι εδώ η κυβέρνηση, να την πω, περιέργως δεν πρωτοτύπησε), το κατάδικό τους «Ασφαλιστικό» θα έχει αριστερό πρόσημο.
Εψαξα, ρώτησα τι είναι αυτό το πρόσημο το αριστερό, κανείς δεν ήξερε να μου πει. Μόλις δε έλεγα ότι το είπε ο κύριος Κατρούγκαλος, μερικοί με κοίταγαν περίεργα, άλλοι μου έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα κι ένας προκατειλημμένος μάλλον φώναξε έναν γιατρό να με εξετάσει. Οχι. Παπά να με διαβάσει δεν έφερε κανείς. Η αλήθεια να λέγεται. Δεν έχω τέτοιο παράπονο.
Ετσι κι εγώ σταμάτησα την έρευνα και έμεινα μ’ αυτήν την απορία στη ζωή μου. Τι είναι το «αριστερό πρόσημο».
Εστρεψα λοιπόν τα μάτια μου σ’ άλλον, λέμε τώρα, υπουργό, τον γεννηθέντα στο Σουδάν και international actor ου μην αλλά και director τρομάρα του (και τρομάρα μου ίσως, εγώ δεν κάνω διακρίσεις) Θεοδόση Pelegrini και τον απήλαυσα σε μια σκηνή, μικρής δυστυχώς διάρκειας στη μεγαλειώδη ερμηνεία του στο κατάδικό του θεατρικό έργο «Φθορά, Φθορά, Φθορά».
Δεν ήταν μόνο η ερμηνεία του σπάνια, προσωπικά δεν έχω δει παγκοσμίως τέτοιο σούργελο, αλλά και το κείμενο ένα όνειρο.
Ενας έξοχος συνδυασμός φιλοσοφικού και αγοραίου λόγου.
Για να γίνω πιο κατανοητός διάνθιζε τη μεταφυσική του αγωνία με φράσεις απλές, λιτές και καθημερινές.
Εκεί δηλαδή που αναρωτιόταν για το μυστήριον της γεννήσεώς του, σου πέταγε κι ένα «Ο καριόλης ο πατέρας μου» για να κρατήσει τα μπόσικα και να μην πάρει η βάρκα του νερά.
Θυμάμαι παλιά όταν κάνανε θέατρο οι τρόφιμοι της Αννίτας Πάνια είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος και μίλαγε για ρατσισμούς και εκμεταλλεύσεις ανθρώπων από άνθρωπο.
Τώρα αντ’ αυτού τον έκαμαν (που θα τους καμωθεί, δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα τους καμωθεί. Μια του ψεύτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή μας μέρα) υφυπουργό Παιδείας.
Δεν θέλω να περάσουμε στον κύριο Σταθάκη και το εκατομμύριο που ξέχασε κάποια στιγμή, γιατί ντρέπομαι.
Και το λέω ειλικρινά. Αυτόν τον άνθρωπο τον θεωρούσα, ακόμα κι όταν διαφωνούσα μαζί του, αρκετά σοβαρό και υπεύθυνο.
Μου είναι δύσκολο όχι να πιστέψω, αλλά να δεχθώ πως όλα, και όλοι, είναι ίδια.
Θα το ξεχάσω λοιπόν το θέμα.
Οχι για να τον αθωώσω, αλλά για να με προστατεύσω. Θέλω από κάπου, κάπως να πιαστώ. Ας είναι κι αυταπάτη. Εστω για λίγο. Μέχρι να περάσει η κρίση. Αν περάσει. Και μετά, αν ζούμε, ας δούμε την αλήθεια κατά πρόσωπο. Και πάλι, αν την αντέχουμε.
