Hταν να εκδικαστεί την περασμένη Τετάρτη, αλλά τελικά μετατέθηκε για τον Δεκέμβριο: η αγωγή του Συνδέσμου Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Μέσων (ΣΑΠΟΕ) για την τήρηση της συνταγματικής επιταγής περί ανάπτυξης και προαγωγής της τέχνης. Γι’ αυτή την «de facto μη εφαρμογή του μέτρου, που αποτελεί πυλώνα ανάπτυξης και απασχόλησης στον κινηματογράφο και πλήττει την αξιοπιστία της διοίκησης εδώ και 26 χρόνια» μιλάει στο «ΝΣυν» ο πρόεδρος της ΣΑΠΟΕ Παναγιώτης Παπαχατζής, γνωστός παραγωγός ταινιών που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική κινηματογραφία, όπως το «Τέλος εποχής» του Αντώνη Κόκκινου, ο «Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού και η «Ψυχή στο στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη.

«Υπάρχει τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο ρεύμα ελληνικών ταινιών που μας έφερε μεγάλες επιτυχίες και στο εξωτερικό, αλλά και στα ελληνικά ταμεία –και αυτό προέκυψε ακριβώς επειδή υπήρχαν τα απαραίτητα οικονομικά εργαλεία. Ειδικά μετά το 2010, ο νόμος Γερουλάνου έδωσε δύο βασικά. Ο Νόμος 3905 για τον κινηματογράφο ξεκαθάριζε κάποια πράγματα σε σχέση με το 1,5% που δεν εφαρμοζόταν από το 1989 –που πάλι εφαρμόστηκε εν μέρει από την ΕΡΤ και κάπως από τη Nova και τον ΟΤΕ. Οχι πως δεν υπήρξαν και κάποιες συμμετοχές των ιδιωτικών καναλιών. Παράλληλα ίσχυε και η εφαρμογή της επιστροφής του φόρου προς τους παραγωγούς κινηματογράφου».

ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ. Σκεφθείτε λίγο τι ταινίες μάς περιμένουν μέσα στις γιορτές: οι εισπράξεις από τον νέο «Πόλεμο των Αστρων» ή το «Spectre» και μόνο –τη νέα περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ –θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν δεκάδες ελληνικές ταινίες. «Στην ουσία επρόκειτο για ανταποδοτικό τέλος. Ο θεατής έδινε 0,70 λεπτά ανά εισιτήριο και με αυτά τα λεφτά μπορούσαμε να δουλέψουμε. Ε, αυτό καταργήθηκε χωρίς λόγο. Και αυτό γιατί; Επειδή αυξήθηκε κατακόρυφα ο ΦΠΑ, φθάνοντας το 23%. Εχουμε στείλει επιστολές στο υπουργείο Οικονομικών για να προλάβουμε μια τέτοια κατάσταση, αλλά δεν το δέχτηκαν. Αφαιρώντας τον φόρο όμως κατέστρεψαν το ελληνικό σινεμά. Δεν μπορούμε να κάνουμε ταινίες πια».

Σήμερα, διαφαίνονται κάποια σημάδια πολιτικής βούλησης. «Συστάθηκε μια διυπουργική επιτροπή που συνθέτει τώρα τα κίνητρα για παραγωγές στην Ελλάδα, με εντολή του Φλαμπουράρη. Υπάρχει δηλαδή η θέληση να θεσπιστούν κάποια κίνητρα για την προσέλκυση ξένων παραγωγών εδώ, κάτι που είναι στο συμφέρον όχι μόνο του πολιτισμού αλλά και του τουρισμού. Ηδη, αν πρόσεξες, μετά την ορκωμοσία, ο Τέρενς Κουίκ έκανε κάποιες σχετικές δηλώσεις.Το θέμα όμως είναι πως όταν καταστρέφεις τον ελληνικό κινηματογράφο, τότε με ποιους έλληνες παραγωγούς και τεχνικούς θα συνεργαστούν οι ξένοι επενδυτές; Εδώ βλέπουμε ένα παράξενο σχήμα: το ένα υπουργείο στρέφεται κατά του σινεμά και ένα άλλο επιζητεί την ανάπτυξή του! Σκέψου πως ακόμη και τα κρατικά κανάλια, όπως η ΕΡΤ ή η ΝΕΡΙΤ παλαιότερα, ακόμη χρωστούν λεφτά. Ο δε βασικός πόρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ήταν αυτός ο ειδικός φόρος».

Αν λοιπόν δεν βρεθούν τα απαραίτητα χρήματα στη χώρα, ας τα αναζητήσουμε στο εξωτερικό. «Εχουμε κάποιες προτάσεις σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη του κινηματογράφου στην Ελλάδα –κάναμε ταξίδια στην Κίνα όπου συζητήσαμε με αξιωματούχους του υπουργείου Πολιτισμού και φέραμε πίσω κάποιες συμβάσεις για υπογραφή. Εδώ ισχύει το άλλο παράλογο: όλες οι χώρες του κόσμου έχουν θεσπίσει κίνητρα, εκτός από την Ελλάδα. Και αυτά τα κίνητρα είναι στην ουσία ένα: το λεγόμενο tax rebate, η επιστροφή δηλαδή ενός μέρους του προϋπολογισμού στους παραγωγούς. Ξοδεύεις ένα εκατομμύριο; Παίρνεις πίσω 250.000, και όλα αυτά δίχως γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εδώ, για να πάρεις μια άδεια μόνο, πρέπει να περάσεις από το ΚΑΣ».