Από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και μετά, το ελληνικό σίριαλ γεμίζει τις εφημερίδες. Παγιδευμένη στη θηλιά των χρεών, η ελληνική κυβέρνηση υπεραμύνεται των θέσεών της κραδαίνοντας ως απειλή την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Εκροή τραπεζικών καταθέσεων, αβεβαιότητα για το μέλλον και τα μέτρα που θα αναληφθούν: κανείς δεν μπορεί πια πραγματικά να σκεφθεί το μέλλον.

Ας δούμε λοιπόν το πρόβλημα από μια άλλη σκοπιά δίνοντας στην ευρωπαϊκή δημοκρατία μια ευκαιρία να αναδυθεί. Ας εμπιστευθούμε την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους σε ένα όργανο αντιπροσωπευτικό των εθνικών κοινοβουλίων της ευρωζώνης, τον πρώτο πυρήνα ενός πραγματικού κοινοβουλίου της ευρωζώνης. Η εθνοσυνέλευση αυτή θα αναλάμβανε ρόλο διαιτητή στη διαμάχη ανάμεσα στους πιστωτές και στην ελληνική κυβέρνηση, μετατοπίζοντας τη συζήτηση και τις αποφάσεις προς τα σημαντικά ερωτήματα: ποια η ευθύνη των νέων γενεών απέναντι στο χρέος των πρεσβυτέρων; Και τα δικαιώματα των πιστωτών; Πώς μειώθηκαν τα άλλα σημαντικά δημόσια χρέη στην Ιστορία, ποια διδάγματα μπορούμε να αντλήσουμε;

Αφού πρέπει να επιλυθεί μια κρίση χρέους, και να μην υπάρξει εξαναγκασμός σε συμφωνία, πρέπει αφενός να παγώσουν τα χρέη της Ελλάδας για όσο χρειαστεί. Είναι μια διαδικασία υπαγορευόμενη από την κοινή λογική, που εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις προβλημάτων ιδιωτικού χρέους σχεδόν σε όλες τις χώρες. Επιβάλλεται λοιπόν η απομόνωση του ΔΝΤ από τη συζήτηση. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να εκμηδενιστεί η πιθανότητα εξόδου της Αθήνας από την ευρωζώνη. Αποδεχόμενες την αρχή της διαπραγμάτευσης, η Ελλάδα και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες θα δεσμεύονταν να αποδεχθούν την τελική συμφωνία. Το εμβρυακό αυτό κοινοβούλιο θα είχε τη δυνατότητα να επανεξετάζει περιοδικά τις συνθήκες. Πρακτικά αυτό γίνεται και σήμερα, θα γινόταν όμως ξεκάθαρα και νομιμοποιημένα.

Οι τεχνικοί θεσμοί (Κομισιόν και ΕΚΤ) θα συνέχιζαν να καθοδηγούν και να στηρίζουν τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις. Θα ενημέρωναν την εθνοσυνέλευση και θα λογοδοτούσαν ενώπιόν της. Η εθνοσυνέλευση θα είχε πάντα ρόλο διαιτητή σε τυχόν διαμάχες. Τίποτε δεν εμποδίζει επίσης την ανάμειξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Ευρωκοινοβουλίου.

Θα δοκιμάζαμε ένα σχήμα επίλυσης κρίσεων χρέους εντός της ευρωζώνης οικοδομώντας παράλληλα μια πολιτική ένωση. Και πρέπει να θυμόμαστε πως η Ευρώπη ανοικοδομήθηκε μετά τη δεκαετία του 1950 επενδύοντας στο μέλλον και ξεχνώντας τα χρέη του παρελθόντος, ιδίως της Γερμανίας.

Πέραν τούτου, η εθνοσυνέλευση αυτή θα είχε δικαιοδοσία να εγκαθιδρύσει ένα κοινό ταμείο των χρεών της ευρωζώνης, να εφαρμόσει μια συνολική αναδιάρθρωση και να καθορίσει τους δημοκρατικούς κανόνες που θα πλαισιώσουν την επιλογή των κοινών επιπέδων χρέους και δημοσίων επενδύσεων.

Ο Τομά Πικετί και ο Ξαβιέ Τεμπό είναι γάλλοι οικονομολόγοι, ο Μαξίμ Παροντί γάλλος κοινωνιολόγος

Τελευταία Νέα