Η μεγάλη ημέρα του Σορεντίνο

Οι Κάννες, ως γνωστόν, δεν φοβούνται το αμερικανικό mainstream, αρκεί να δουν σ’ αυτό το βλέμμα ενός δημιουργού. Ετσι, καθόλου παράξενη δεν θα έπρεπε να σας φαίνεται η επιλογή του «Sicaro» στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα –όπου ο Ντενί Βιλνέβ (ο σκηνοθέτης των συνταρακτικών «Prisoners» και «Enemy») υπογράφει ένα αγωνιώδες –και άκρως αρρενωπό, παρά την παρουσία μιας γυναίκας ηρωίδας –θρίλερ, το οποίο διαδραματίζεται στο πιο ζοφερό Μεξικό που φιλμογραφήθηκε ποτέ. Στο επίκεντρο, φυσικά, τα καρτέλ κοκαΐνης, με πρωταγωνιστές τους Μπενίσιο ντελ Τόρο, Τζος Μπρόλιν και Εμιλι Μπλαντ. Ο ρυθμός, αργός όσο και μεθοδικός, με μια πλήρη απογείωση στο τελευταίο ημίωρο και μια έκρηξη βίας που αγγίζει τα όρια του απαγορευμένου. Το κοινό χειροκρότησε μουδιασμένα. Λογικό: όταν ξυπνάς οκτώ το πρωί έχεις και μικρότερες αντοχές.

Πολύ γέλιο έπεσε στο «Brand new testament» του Ζακό Βαν Ντορμέλ –δικαιολογημένα, με τέτοιο στόρι. Οπου ο… Θεός, ένας βαριεστημένος Βέλγος, φτιάχνει το σύμπαν για να διασκεδάσει την ανία του και αναλόγως στήνει όλους τους κανόνες ούτως ώστε να προκληθεί ο μέγιστος δυνατός πανικός. Ακούγεται βλάσφημο, αλλά οι προθέσεις του Βαν Ντορμέλ ξεπερνούν τη φτηνή πρόκληση. Πολλά στόματα επίσης έμειναν ανοιχτά μπροστά στην εικαστική τελειότητα του «Γιου του Σαούλ», πρώτη ταινία του Λάζλο Νέμες με ήρωα έναν ούγγρο Εβραίο που εργάζεται στο Αουσβιτς. Προσωπικά θα εκπλαγώ αν το φιλμ φύγει με άδειες τσέπες από τη διοργάνωση –θυμηθείτε πού το πρωτοδιαβάσατε.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΤΑΡ. Φυσικά, Κάννες δεν σημαίνει μόνο σινεμά, αλλά και λάμψη, και από τέτοια είχαμε αρκετή, χάρη στις εκδηλώσεις Woman in motion του οίκου Kerring, όπου βραβεύτηκαν για τη συνεισφορά τους, μεταξύ άλλων, η Σοφί Μαρσό, η Τζέιν Φόντα, η Σάλμα Χάγεκ και η Κλαούντια Καρντινάλε, όλες τους λαμπερές. Εκεί συναντήσαμε και την Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία συμμετέχει με δύο ταινίες στο επίσημο διαγωνιστικό, για τις οποίες όμως θα μιλήσουμε σε μελλοντικές ανταποκρίσεις.

Σήμερα το πρωί προβάλλεται η «Νιότη» («Youth») του Πάολο Σορεντίνο και όλοι λένε πως φέτος θα είναι η χρονιά του. Προς το παρόν, η διέλευσή μας στις αίθουσες γίνεται όλο και πιο εύκολη, μιας και οι δημοσιογράφοι δείχνουν να εγκαταλείπουν νωρίτερα το Φεστιβάλ απ’ ό,τι συνήθως. Σημάδια μιας κρίσης περισσότερο κινηματογραφικής και λιγότερο οικονομικής. Ισως η μεταμεσονύχτια προβολή της «Αγάπης» του Γκασπάρ Νοέ να κάνει τη διαφορά (σήμερα, κι αυτή). Πρόκειται για ένα μελόδραμα με σκληρές ερωτικές σκηνές –η ταινία που ο Νοέ ήθελε αρχικά να φιλμάρει με τους Βενσάν Κασέλ και Μόνικα Μπελούτσι: ο πρώτος αρνήθηκε (όπως μου είπε προσωπικά) και έτσι ο Νοέ «έστησε» το «Μη αναστρέψιμος». Θα ξέρουμε σύντομα αν άξιζε όλη αυτή η καθυστέρηση.