Ο Οζόν αστειεύεται

«Η καινούργια φιλενάδα»: Οι πρώτες νότες που «σκάνε» στο soundtrack της νέας ταινίας του Φρανσουά Οζόν προέρχονται από το γαμήλιο εμβατήριο –κι όμως, βρισκόμαστε σε μια κηδεία. Το καλαμπουράκι λοιπόν ξεκινά από το πρώτο πλάνο –και η «Καινούργια φιλενάδα» είναι άλλο ένα καλαμπούρι του Οζόν, όπου, μετά τον θάνατο της καλύτερής της φίλης, η Κλερ πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη ώσπου μια «καινούργια φιλενάδα» μπαίνει στη ζωή της. Πρόκειται για τον σύζυγο της νεκρής, που όμως αισθάνεται πολύ πιο άνετα στα ρούχα της αποθανούσης. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στην κρυφή του επιθυμία για ανατροπή και στο γαλλικό box office, ο Οζόν φιλμογραφεί όμορφα μια κωμωδία ηθών, που δρα γαργαλιστικά, δίχως όμως να μιλάει ουσιαστικά για τα ζητήματα ταυτότητας που υποτίθεται ότι καυτηριάζει. Οχι ότι δεν μας έχει συνηθίσει στις φούσκες ο Οζόν, αλλά λέμε τώρα.

Βαθµοί: 5

Μια κάποια τσαχπινιά

«ΦΛΟΜΠΑ»: Επειδή η Μπιάνκα δεν έχει εμφάνιση σούπερ μοντέλου (στην πραγματικότητα ούτε παχουλή είναι ούτε άσχημη), είναι ΦΛΟΜΠΑ –δηλαδή, Φίλη Λόγω Ογκου Μάζας Περιφέρειας και Ασχήμιας. Δεν ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας και το δωμάτιό της κοσμούν αφίσες ταινιών του Λούτσιο Φούλτσι (χαμογελούν οι αιματολάγνοι αναγνώστες). Και ο γοητευτικός της φίλος αναλαμβάνει να τη «γιατρέψει». Αυτό είναι λίγο-πολύ το στόρι άλλης μιας νεανικής κωμωδίας, που όμως είδα ευχάριστα μέχρι το τέλος –μάλιστα εξεπλάγην θετικά σε δυο-τρεις περιπτώσεις. Η δε χαρισματική Μέι Γουίτμαν είναι ικανή και για σοβαρότερα πράγματα. Ε, μετά τελειώνει και το ξεχνάς.

Βαθμοί: 4

Σοβιετικά κτήνη

«Child 44»: Το έβλεπα και, από τη νευρικότητά μου, πήγαινα από το ένα κάθισμα στο άλλο. Ποιος μπορεί να έπεισε τον ανερχόμενο Τομ Χάρντι ότι εδώ υπήρχε μια ιστορία που έπρεπε να βρει τον δρόμο της στη μεγάλη οθόνη; Γιατί τούτο εδώ το θρίλερ μυστηρίου, που διαδραματίζεται στη Σοβιετική Ενωση του 1953, μοιάζει να έχει γυριστεί δίχως πυξίδα –δηλαδή δίχως σκηνοθέτη. Πρόκειται για θρίλερ μυστηρίου; Μα η δράση είναι παιδαριώδης (και να φανταστεί κανείς ότι η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τα φονικά του Αντρέι Τσικατίλο, ενός φονιά-περίπτωση στα εγκληματολογικά χρονικά). Πρόκειται για πολιτικό δράμα; Ε, πείτε μου πόσο σοβαρό είναι το θέαμα ενός φονιά που φωνάζει «για σένα το έκανα, πατερούλη μας!» και εννοεί, φυσικά, τον Στάλιν. Ω, τι βάθος, τι καίρια κριτική!

Βαθμοί: 2

Το τίποτα

«Τα κορίτσια»: Η 16χρονη Μαριέμ ασφυκτιά. Γιατί; Επειδή ζει και μεγαλώνει στα γκέτο. Επίσης, τυγχάνει κορίτσι σε μια ανδροκρατούμενη μικρή κοινωνία. Σας φτάνουν αυτά; Και να θέλατε, δεν υπάρχουν άλλα. Η Σελίν Σιαμά, στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, επιμένει να μασκαρεύει το επιφανειακό ως διεισδυτικό. Και τα «Κορίτσια» της κυλούν αργά και αδιάφορα, λεπτό προς λεπτό, κλισέ προς κλισέ, σε ένα φιλμ που άνετα θα μπορούσε να αποτελεί την πτυχιακή εργασία ενός πρωτοετούς κινηματογραφικής σχολής. Ούτε μία στιγμή δεν ακούμε κάτι ουσιαστικό. Ούτε μία σκηνή δεν οδηγεί σε κάποια απάντηση –και η ταινία δεν έχει κανένα ερώτημα να θέσει. Η δε διεθνής πορεία της απλώς υπογραμμίζει ένα σοβαρότατο έλλειμμα κινηματογραφικής παιδείας –που αφορά τόσο τους δημιουργούς όσο και τους κριτές τους.

Βαθμοί: 2

Τελευταία Νέα