Αναζήτηση
Η Κλαούντια Πινέιρο είναι διάσημη συγγραφέας από την Αργεντινή. Η Wikipedia διαθέτει ξεχωριστό λήμμα για την Πινέιρο και το έργο της, αλλά η ίδια δεν είχε μπει ποτέ στη διαδικασία να το διαβάσει. Μέχρι που έλαβε το εξής tweet από έναν γνωστό της: «Φοβήθηκα όταν μπήκα στη Wikipedia και είδα ότι πέθανες. Ησύχασα όμως όταν είδα ότι θα συμβεί στο μέλλον». Εκπληκτη, η Πινέιρο έκανε το προφανές: αναζήτησε το λήμμα, όπου πληροφορήθηκε ότι θα πεθάνει στις 26 Νοεμβρίου 2014, στις 16.45 ακριβώς.
Την απίστευτη ιστορία της διηγείται περίπου δύο εβδομάδες μετά μέσα από ένα άρθρο της με τίτλο «Δεν θα πεθάνω αύριο» στην ισπανική El Pais. «Ηταν Κυριακή, μέσα στη νύχτα, ήμουν ήδη στο κρεβάτι και ετοιμαζόμουν να κλείσω το φως και να κοιμηθώ. Εριξα μία τελευταία ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα emails μου. Μέγα λάθος εάν θες να κοιμηθείς ήσυχα». Κάπως έτσι, η Πινέιρο έφθασε στο επίμαχο απόσπασμα της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας ελεύθερου περιεχομένου – που, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι το περιεχόμενο της μπορεί να διαμορφωθεί ελεύθερα από οποιονδήποτε.
Στη συνέχεια, αναφέρει η Πινέιρο στην El Pais, άνθρωποι τους οποίους δεν γνώριζε προσπάθησαν να της εξηγήσουν πώς λειτουργεί η Wikipedia. Ορισμένοι εντόπισαν ακόμη και τη διεύθυνση IP απ’ όπου φέρεται πως έγινε η προσθήκη της ημερομηνίας θανάτου της στη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, ενώ άλλοι μέσω του Google Maps της έδειξαν ακόμη και το σπίτι του «δολοφόνου».
Η ίδια επιμένει ότι δεν γνωρίζει ποιος έκανε τη συγκεκριμένη προσθήκη στη σελίδα τής Wikipedia και ούτε ενδιαφέρεται να μάθει. Στη φαντασία της δεν είναι παρά ένας 20χρονος που δεν είχε πώς να σκοτώσει την ώρα του ένα ανιαρό κυριακάτικο βράδυ.
Αυτό που έχει σημασία για την Πινέιρο είναι το συμπέρασμα. «Η ανωνυμία είναι η μεγάλη αχίλλειος πτέρνα του εικονικού συστήματος. Πριν από μερικά χρόνια – που μοιάζουν με προϊστορία – όταν ήθελε κάποιος να προσβάλει κάποιον άλλον, να του σπάσει τα μούτρα, ακόμη και να τον μαχαιρώσει, έπρεπε να σταθεί απέναντί του και να τον κοιτάξει, να έχει μία οπτική επαφή έστω και για μία στιγμή. Σε αυτή τη σύντομη στιγμή πριν από την επίθεση, αμφότεροι, θύμα και θύτης, ήταν άνθρωποι. Σήμερα δεν γνωρίζουμε σε ποιον επιτιθέμεθα. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε ότι και ο θύτης είναι άνθρωπος που μπορεί να υποφέρει από την πράξη μας… Νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους βασικότερους κινδύνους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».
