Η μαζική εκστρατεία του προέδρου της Κίνας Σι Τζινπίνγκ κατά της διαφθοράς έχει πετύχει αρκετούς αντικειμενικούς στόχους: έχει αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη στη δέσμευση του κόμματος να επιβάλει σύστημα που να λειτουργεί με βάση την αξία του καθενός. Αντιμετώπισε την πρακτική δεκαετιών να κυριαρχεί στα πάντα ο δημόσιος τομέας. Αντιμετώπισε τις αντιδράσεις όσων έχουν συμφέρον να μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις. Και αύξησε τη δημοτικότητα του Σι ανάμεσα σε παράγοντες του ιδιωτικού τομέα.

Το ερώτημα είναι τώρα πόσο μακριά θα φτάσουν οι φιλοδοξίες για μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει η καλύτερη διαχείριση των σημαντικών κεφαλαίων του κράτους, που περιλαμβάνουν 3,5-4 τρισ. δολάρια σε συναλλαγματικά αποθέματα, ακίνητα και μερίδια πλειοψηφίας σε κρατικές επιχειρήσεις που κυριαρχούν στην οικονομία. Σήμερα η Κίνα ακολουθεί ώς έναν βαθμό το παλιό λενινιστικό μοντέλο όπου το Κόμμα κρατά όλη την πολιτική εξουσία και ελέγχει τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους τομείς, παρά το γεγονός ότι ο ταχέως αναπτυσσόμενος ιδιωτικός τομέας οδηγεί την ανάπτυξη και την απασχόληση. Το πρόβλημα στην Κίνα δεν είναι ο όγκος των κεφαλαίων που ελέγχει το κράτος αλλά η συγκέντρωσή τους σε λίγες εταιρείες και κλάδους. Η λογική λύση θα επιτρέψει μεγαλύτερη συμμετοχή και άλλων παικτών σε αυτά.

Η Κίνα δεν χρειάζεται να εγκαταλείψει το δίχτυ ασφαλείας που παρέχουν αυτές οι μεγάλες κρατικές συμμετοχές προκειμένου να επιτρέψει στις αγορές να διαδραματίσουν έναν πιο αποφασιστικό ρόλο από μικροοικονομική σκοπιά. Μπορεί να εγκαταλείψει το παλιό μοντέλο και να δημιουργήσει μια έκδοση «κρατικού καπιταλισμού» στηρίζοντας και τους δύο αυτούς κόσμους. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ισχυρή κυβερνητική δέσμευση προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.

Ο Μάικλ Σπενς είναι νομπελίστας στα οικονομικά και καθηγητής Οικονομικών στη Stern School of Business στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Τελευταία Νέα