Αναζήτηση
Το πιο δυνατό χειροκρότημα επιφύλαξε χθες στην τελευταία ταινία του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ «Boyhood» το κοινό του Φεστιβάλ Βερολίνου, λίγο πριν από το τέλος της διοργάνωσης. Η σχεδόν τρίωρη ταινία του σκηνοθέτη τού «Πριν τα μεσάνυχτα» κρατά ξανά τον Ιθαν Χοκ στον πρώτο ρόλο (μαζί με τη σταθερά εξαιρετική Πατρίσια Αρκέτ), ενώ ο καμβάς παραμένει κοινωνικός. Εχει όμως και μια μεγάλη ιδιαιτερότητα. Ας το πάρουμε από την αρχή: ο Χοκ και η Αρκέτ έχουν μόλις πάρει διαζύγιο –η δε ταινία αφορά τη σχέση τους με τον επτάχρονο γιο τους (κυρίως στο πώς ο ίδιος αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση). Ολο αυτό το παρατηρούμε σε βάθος χρόνου. Παρατηρούμε δηλαδή 12 χρόνια στη ζωή αυτών των ανθρώπων. Ε, τόσα χρόνια πήραν και τα γυρίσματα του φιλμ. Ο σκηνοθέτης, αφού βρήκε το 7χρονο παιδί που απαιτούσε το σενάριο, γύρισε ένα μικρό μέρος κάθε χρόνο, αρχίζοντας το έτος 2002 μέχρι και πέρυσι. Και αυτή η αλήθεια που προκύπτει από την όλη διαδικασία έρχεται να κάτσει πάνω στο δράμα. Το αποτέλεσμα, αξιομνημόνευτο.
Εν τω μεταξύ, το χιούμορ δεν απουσιάζει, ακόμη και από τις πιο σοβαρές καταστάσεις. Αλλά ο Λίνκλεϊτερ κινηματογραφεί, για άλλη μια φορά, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συγκρούσεις που προκύπτουν εντός τους με μια χαρισματική απλότητα και ευαισθησία που μοιάζει να προέρχεται κατευθείαν από το σινεμά του Τριφό και του Ερίκ Ρομέρ. Ε, και το κοινό τρελάθηκε. Και καιρός ήταν να κουνηθεί το Berlinale Palast από τα χειροκροτήματα, γιατί πιο μέτριο διαγωνιστικό πρόγραμμα δεν έχουμε δει, εδώ και χρόνια. Ετσι, τα τρία πιο ισχυρά φιλμ για τις βραβεύσεις, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την προσωπική μας γνώμη, είναι το αμερικανικό «Boyhood», το βρετανικό «’71» και το δικό μας «Μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη, που εξακολουθεί να προκαλεί συζητήσεις έντονες και να διχάζει κοινό και κριτικούς –αν και ο Μουρίκης παραμένει φαβορί για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας.
Πέραν αυτού, ο Κεν Λόουτς βραβεύτηκε χθες για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ο ίδιος ήταν μάλλον μουδιασμένος, είχε άλλωστε φθάσει μετά το πέρας των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας στην Ιρλανδία (μια κοινωνική κωμωδία εποχής, μαθαίνουμε) –αλλά ήταν πολύ πιο ζωηρός όταν καθήσαμε να κουβεντιάσουμε, λίγα λεπτά αργότερα. «Τι συμβαίνει στην Αριστερά; Ποια είναι η γνώμη σας για τον κύριο Τσίπρα;» ήταν το πρώτο που με ρώτησε, πριν μιλήσουμε για οτιδήποτε κινηματογραφικό. «Παλιά είχαμε τους καθοδηγητές. Σου έλεγαν, πάρε το «Κεφάλαιο», διάβασέ το και έλα να μας πεις τη γνώμη σου. Και από τη γνώμη σου προέκυπταν πορίσματα και… διασπάσεις. Σήμερα, το κοινό μοιάζει να μην έχει μια πολιτική κουλτούρα ή να την πλάθει μόνο του, όπως μπορεί. Δυστυχώς, ελάχιστοι μπαίνουν στον κόπο να κάνουν το δεύτερο» είπε, μ’ έναν αναστεναγμό, κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας.
