Αναζήτηση
Επιβεβαιώνοντας τις μεγάλες προσδοκίες για διάκριση, η ταινία «Το μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, δείχνοντας ταυτόχρονα -σύμφωνα με τους ειδικούς- ότι η Ελλάδα έδειξε πως έχει να παρουσιάσει ταινίες αντάξιες των καλύτερων της φετινής Μπερλινάλε.
Η ταινία (που θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 27 Μαρτίου) παρουσιάζει την πορεία ενός άνδρα, του Στράτου, που κάνει δύο διαφορετικές δουλειές (την ημέρα εργάτης σε βιοτεχνία ψωμιού και τη νύχτα επαγγελματίας εκτελεστής) προσπαθώντας να μαζέψει χρήματα για βοηθήσει να δραπετεύσει ένας φυλακισμένος φίλος του, στον οποίο χρωστά τη ζωή του.
Στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, με παρόντα και τον διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γρηγόρη Καραντινάκη, ο σκηνοθέτης σύστησε έναν – έναν τους ήρωές του: τον Στράτο (Βαγγέλη Μουρίκη) τον άνδρα που βρισκόταν φυλακή και τώρα ζει διπλή ζωή, την γειτόνισσα του (Βίκυ Παπαδοπούλου) και τον αδελφό της τον Μάκη (Πέτρος Ζερβός) που είναι ο καλύτερός φίλος του Στράτου, καθώς και μια σειρά χαρακτήρων του υποκόσμου: ένας τοκογλύφος και η σύζυγός του (Γιώργος Γιαννόπουλος – Σόνια Θεοδωρίδου), η βασίλισσα της κοκαΐνης (την ερμηνεύει η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου) και ο Γιάννης Αναστασάκης (ο «άρχοντας του σκότους» όπως τον χαρακτήρισε ο σκηνοθέτης).
Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τον ήρωά του σε μία κοινωνία που έχει χάσει τις ηθικές αξίες της, σε έναν κόσμο όπου μοναδική σημασία έχει το χρήμα και οι ανθρώπινες σχέσεις και η φιλία δίνουν τη θέση τους στην προδοσία.
Ο Γιάννης Οικονομίδης έφτιαξε τελικά μία ταινία «βουτηγμένη» σε μαύρη, πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα, με έναν ήρωα, είδος σαμουράι που ακολουθεί σιωπηλός, συνήθως, την πορεία του, με κάποια αφέλεια, χωρίς να επηρεάζεται από τη διαφθορά ή την απάτη, με μόνη φίλη ένα μικρό κοριτσάκι, κόρη μιας γυναίκας που την εκδίδει ο φίλος της (ένας παραμορφωμένος νάνος που μοιάζει να βγήκε από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς), για να οδηγηθεί, τελικά, στην αυτογνωσία και να επιβάλει, σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας, τη δική του δικαιοσύνη- λύτρωση
Στην (προφανή, λόγω επικαιρότητας) ερώτηση ξένου δημοσιογράφου, ο Γιάννης Οικονομίδης ξεκαθάρισε ότι «όχι, ένας σχολιασμός για την σημερινή κρίση στην Ελλάδα δεν ήταν ο άμεσος στόχος του» όταν γύριζε την ταινία. Είπε όμως ότι η ταινία αφορά «την κρίση του δυτικού πολιτισμού γενικότερα στην οποία βεβαίως εντάσσεται η Ελλάδα αφού η χώρα μας έχει κτυπηθεί περισσότερο από κάθε άλλη από την κρίση.»
Στην συνέντευξη Τύπου ακούστηκαν πολές και διάφορες ερωτήσεις, από έλληνες και μη, κάποιες από τις οποίες αφορούσαν την φόρμα της ταινίας. Ο Οικονομίδης δήλωσε τις επιρροές του από τις σιωπές του γιαπωνέζικου κινηματογράφου αλλά και από το στιλ των γαλλικών κυρίως φιλμ νουάρ, «όπου η φόρμα ήταν πάντα το πρόσχημα για να αναπτυχθούν κοινωνική ή ακόμα και πολιτικά θέματα.»
Ακούστηκαν φυσικά και πολλά πράγμα για την τρομερή ανάπτυξη που έχει σημειώσει τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος (στην Μπερλινάλε παίζονται επίσης οι μεγάλου μήκους ταινίες «Να κάθεσαι και να κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά και «Στο σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα).
Ο Χρήστος Κωνσταντακόπουλος της (βραβευμένης) εταιρίας παραγωγής FALIRO HOUSE είπε ξεκάθαρα ότι «η κρίση ως ένα βαθμό έχει βοηθήσει το ελληνικό σινεμά αφού πλέον καθάρισε το τοπίο και γίνονται ταινίες χωρίς κρατικό δανεισμό αναπτύσσοντας παράλληλα νέες θεματολογίες και ανησυχίες. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι οι πόροι είναι τόσο εύκολο να βρεθούν».
«Δεν σημαίνει επίσης ότι ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι απαραιτήτως κερδοφόρα επιχείρηση. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και ο στόχος των παραγωγών δεν είναι το κέρδος» συμπλήρωσε από την πλευρά του ο έτερος παραγωγός Παναγιώτης Παπαπαχατζής της κινηματογραφικής εταιρίας ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ.
