«Μέλι». Αν δεν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια, μπορείς τουλάχιστον να πεθάνεις με αξιοπρέπεια. Το ζήτημα της ευθανασίας έχει φυσικά απασχολήσει και τον κινηματογράφο, πότε με σοβαρότητα («Επιτέλους, είναι η ζωή μου» του Τζον Μπάνταμ, 1981) και πότε με μελοδραματική υστερία («Η θάλασσα μέσα μου» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, 2004), σε καμία εκ των δύο περιπτώσεων όμως δεν αρθρώθηκε με σαφήνεια η κοινωνική αναγκαιότητά της.

Στην αρχαιότητα βέβαια δεν είχαν ηθικά διλήμματα τέτοιας ιδιοσυστασίας. Εμείς όμως έχουμε κι έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε –και είναι αδύνατον να πλησιάσουμε τον πολιτισμό δίχως να απομακρυνθούμε από την ανθρώπινη φύση.

Ετσι, το ζήτημα του αξιοπρεπούς θανάτου προκαλεί ένα γερό κοινωνικό «κρασάρισμα». Γιατί το «αυτονόητο» του αξιοπρεπούς θανάτου προϋποθέτει το «αυτονόητο» της αξιοπρεπούς ζωής. Και η κοινωνία μας δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο.

Η Βαλέρια Γκολίνο στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα το πιάνει αλλιώς: Η ηρωίδα της δεν υποφέρει από κάποια ασθένεια, αλλά είναι… χορηγός θανάτου για όσους το επιθυμούν. Μόλις 30 χρονών, με το παρατσούκλι «Μέλι», έχει αφιερώσει τη ζωή της στις υπηρεσίες τους –είναι δηλαδή μια ιδεολόγος (όχι πως τα χρήματα είναι λίγα). Η δε ταινία φροντίζει να παραθέσει όλες τις λίγο – πολύ μακάβριες λεπτομέρειες της ιδιότητάς της (καλύπτοντας έτσι και τη δική μας μακάβρια περιέργεια). Μέχρι που μια ημέρα κάτι απρόσμενο συμβαίνει: Προμηθεύοντας έναν νέο «πελάτη» με τη θανάσιμη δόση, ανακαλύπτει πως ο ίδιος είναι απόλυτα υγιής, απλά έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.

Το ερμηνευτικό δίδυμο των Τζασμίν Τρίνκα και Κάρλο Τσέκι (φημισμένος θεατρικός ηθοποιός που σπανίως εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη) κουβαλά όλο το θεματολογικό και δραματουργικό βάρος του φιλμ και το κάνει με αξιοθαύμαστη χάρη –προφανώς η Βαλέρια Γκολίνο είναι μια ικανότατη σκηνοθέτις ηθοποιών. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι πως η ίδια δεν μπαίνει στη διαδικασία να κρίνει την ηρωίδα ή τις πράξεις της. Και είναι τα κενά που συμπληρώνουμε εμείς, που εντέλει συμπληρώνουν την εμπειρία της παρακολούθησης ενός τόσο ευαίσθητου φιλμ.

Βαθμοί: 6