13 για το ’13

Παράξενη χρονιά ήταν το 2013. Είναι κι εκείνο το 13 που κάποιοι το θεωρούν… γρουσούζικο. Ισως γι’ αυτό και στην παράξενη τούτη χρονιά ξεχωρίσαμε 13 πρόσωπα –όχι υποχρεωτικά με θετικό πρόσημο αλλά και με αρνητικό, που πάντως τους έφερε επίμονα στα φώτα της δημοσιότητας. Στην πολυσυζητημένη πολιτική, που αγαπάει τα πυροτεχνήματα και τους αστέρες (διάττοντες και μη), ο Αδωνις Γεωργιάδης κατάφερε, ας πούμε, από τηλεπωλητής βιβλίων να γίνει υπουργός της ΝΔ. Αουτσάιντερ και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, από τα πεζοδρόμια όπου κάποτε άπλωνε την πραμάτεια του έφθασε να υπογράψει «χρυσό» συμβόλαιο για το αμερικανικό ΝΒΑ. Την ώρα που με αντίστοιχη λογική αουτσάιντερ, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς, χάρη στον Χρυσό Λέοντα από το Φεστιβάλ Βενετίας, που δίχασε και πάντως τον έκανε θέμα συζητήσεων, κουλτουριάρηδων και μη, και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει πρόσωπο της διαφήμισης. Στον αντίποδα ο συγγραφέας και βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος, ύστερα και από την υπερπροβολή του με αφορμή δηλώσεις περί του τι ακριβώς… έκανε στη μισή Αθήνα, δεν σταμάτησε να υπερασπίζεται τον ρόλο που αποφάσισε να αναλάβει, με ζέση: πνεύμα αντιλογίας. Δικαιώνοντας και τον τίτλο παλιάς ερτικής εκπομπής του. Με έναν αντίλογο στην εποχή κατάφερε να κάνει μεγάλη θεατρική επιτυχία ο σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος: υπερασπίζοντας επί σκηνής την «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, ένα κείμενο του 19ου αιώνα σε δεκαπεντασύλλαβο, που αποδείχτηκε συγκινητικό και διαχρονικό, φέροντας 46.000 θεατές στο Εθνικό Θέατρο! Μήτε η Γκόλφω μήτε η Δέσπω έκανε πόλεμο –όμως –με νύφες και μ’ αγγόνια, κατά το γνωστό δημώδες. Κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με όπλο τις «ιδιαίτερες» ψηλές νότες της φωνής της, στα χαρακώματα προσωπικών –πάντα –μαχών, εντός και κυρίως εκτός Κοινοβουλίου. Και μια και μιλάμε για πόλεμο, ας θυμηθούμε σε ποιον χρωστάμε τους πολέμους για το… μίσος, της χρονιάς. Στον επίσημο τιμητή του, τον έγκλειστο αρχηγό της εγκληματικής, όπως καταδεικνύεται, οργάνωσης, της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο, που στρατολογούσε λούμπεν νέους για να το υπηρετήσει (το μίσος). Την ώρα που ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, ενδεδυμένος μανδύες θεατρικής ματαιοδοξίας, άφηνε τα πανεπιστήμια (να βράζουν) για να πάει για πουρνάρια εις Παρισίους. Εκεί, στα ξένα, έφερε το μπαγλαμαδάκι του και το ταξίμι του «βεριτάμπλ λαϊκού» ο μυστακοφόρος αναβιωτής του ρεμπέτικου Αγάθωνας Ιακωβίδης εκ Θεσσαλονίκης, ελέω Γιουροβίζιον. Για να συζητηθούν και ο ίδιος και οι δηλώσεις του. Λιγότερο από το επίτευγμα του Γιώργου Μπαρτζώκα, του πρώτου έλληνα προπονητή μπάσκετ που κατέκτησε το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, ή του πιο ακριβοπληρωμένου ποδοσφαιριστή –σε ερυθρόλευκο και εκείνος –Κώστα Μήτρογλου. Στον αντίποδα, σιωπηλά όμως, κατέρριψε το άβατο του Αρείου Πάγου η Εισαγγελέας Ευτέρπη Κουτζαμάνη, όπως σιωπηλά έστησε και ο Θανάσης Βακάλης τον πρώτο πρότυπο συνεταιρισμό αγελαδοτρόφων ΘΕΣγάλα, με ετήσιο πλέον τζίρο 30 εκατ. ευρώ.