Με τη δική του οικογένεια (στη φωτογραφία ο μικρός Αμος με τη μητέρα του Φάνια και τον πατέρα του Αρτε) να έχει βιώσει από μετανάστευση μέχρι την αυτοκτονία της μητέρας του, ο Οζ παραδέχεται το κεντρικό θέμα του έργου του: «Αν μου ζητούσατε υπό την απειλή όπλου να περιγράψω τα βιβλία μου μονολεκτικά, θα σας έλεγα «οικογένειες». Με δύο λέξεις, «δυστυχισμένες οικογένειες»». Αν του ζητούσαμε τρεις, «θα έπρεπε να διαβάσετε τα βιβλία».

Μιλώντας για προβληματικές σχέσεις, πόσο βαθιά πιστεύει ότι θα δει το ισραηλινοπαλαιστινιακό λυμένο όσο ζει; «Αυτό εξαρτάται από τη διάρκεια της ζωής μου» απαντά γελώντας, «νομίζω όμως ότι είναι μια σύγκρουση επιλύσιμη. Σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, οι κανονικοί άνθρωποι ξέρουν τι χρειάζεται. Να χωρίσουμε το σπίτι σε δύο μικρότερα διαμερίσματα. Οι «ασθενείς» είναι απρόθυμα έτοιμοι για την εγχείρηση. Δειλιάζουν όμως οι «γιατροί»».

Το Ισραήλ και η Ελλάδα πάντως μοιάζουν να τα πηγαίνουν όλο και καλύτερα, σωστά; «Σαν να περνάνε μήνα του μέλιτος. Χαίρομαι γι’ αυτό. Στις σχέσεις μεταξύ κρατών, όμως, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Δεν πιστεύω στην αγάπη μεταξύ τους. Η αγάπη είναι ενδόμυχο συναίσθημα, καθένας είναι ικανός να αγαπήσει δέκα, δεκαπέντε ανθρώπους. Αν κάποιος μου πει ότι αγαπάει τον Τρίτο Κόσμο ή τη Λατινική Αμερική, τι σημαίνει αυτό;

Η αγάπη είναι ενδότερη, μοιράζεται μεταξύ λίγων».

Τελευταία Νέα