Ο θάνατος του νεαρού μαθητή σε τεχνικό λύκειο Θανάση Καναούτη στο τρόλεϊ, αφού έγινε αφορμή ανταλλαγής τρομερών συνθημάτων μίσους στο Διαδίκτυο, εντέλει υποκίνησε τη σύνταξη μιας αδιανόητης ανακοίνωσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Ο θάνατος του 19χρονου (…) αναδεικνύει με τον πλέον τραγικό τρόπο την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής», λέει η ανακοίνωση, η οποία κάνει λόγο για «πολιτική που εξαθλιώνει τις ζωές μας και ωθεί χιλιάδες νέους και νέες στην απόγνωση και την απελπισία». Επίσης, θεωρεί δεδομένο ότι όσοι δεν έχουν το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι άνεργοι, φτωχοί, θύματα του Μνημονίου.

Υπόδειγμα δογματισμού, παρέλκυσης και λαϊκισμού. Επίσης, ενδεικτική μιας χωριστικής κουλτούρας του μίσους. Προεξοφλεί ότι το μόνο κίνητρο να μην πληρώνει κάποιος εισιτήριο είναι το Μνημόνιο –η οικονομική δυσπραγία που προκαλεί στις αδύνατες κοινωνικές τάξεις. Αλλά έως πριν από μερικά χρόνια που επίσης υπήρχε φτώχεια, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι θα πήγαινε στον προορισμό του χωρίς να πληρώσει. Θυμάμαι μια αγαπημένη μου θεία να ξυπνά μιάμιση ώρα νωρίτερα για να πάει στη δουλειά της (δεν θέλετε να ξέρετε τι δουλειά έκανε, σήμερα τέτοιες δουλειές τις κάνουν μόνο οι ξένοι) με τα πόδια, επειδή στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχε τεράστια οικονομική στενότητα, αλλά και τεράστια θέληση να την πολεμήσει. Τι μεσολάβησε από τότε; Πολλά –και ανάμεσά τους η επιδοκιμασία της κουλτούρας του τζάμπα από τους διάφορους «δεν πληρώνω».

Το πρόβλημα με την Αριστερά αυτών των ανακοινώσεων είναι ότι ουδέποτε νοιάστηκε για τη δημόσια περιουσία. Γι’ αυτήν, το Δημόσιο είναι πάντα κάτι που οφείλει να είναι παντού όπου το χρειαζόμαστε, χωρίς από τη μεριά μας να έχουμε καμιά υποχρέωση απέναντί του (γι’ αυτό, μπορούμε να μην πληρώνουμε, αλλά και αν, ας πούμε, δεν κόβουμε αποδείξεις στο μαγαζί μας, θα έρθει κάποιος κ. Δρίτσας να μας συμπαρασταθεί). Ποιοι θα πληρώσουν; Οι πλούσιοι, λένε οι αριστεροί –αλλά συνήθως πληρώνουν οι ταλαίπωροι φορολογούμενοι.

Υπάρχει όμως ένα, ακόμα πιο τρομερό πρόβλημα. Οτι η Αριστερά αυτή είναι ικανή να οικειοποιηθεί νεκρούς προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει ως μάρτυρες μιας πολιτικής διαμαρτυρίας που θα δημιουργήσει κοινωνικές εντάσεις και θα αναζωπυρώσει ιδεολογικά και πολιτικά μίση. Παράξενη νεκροφιλία από μια πολιτική δύναμη που έχει δει στην πράξη ότι στη δίνη του μίσους ξεχνιούνται ακόμα και τα πιο ευγενή κίνητρα, ότι στο πεδίο της τυφλής βίας αυτό που πνίγεται είναι η κουλτούρα της ανοχής, της συνεννόησης, της διαπραγμάτευσης και της διεκδίκησης. Η Αριστερά έχει πληρώσει ακριβά έναν τέτοιο κύκλο βίας, θα περίμενε κανείς ότι έχει εμπεδώσει το ιστορικό μάθημα.

Τελευταία Νέα