Ο Ελβις Πρίσλεϊ, (Πρέσλι προφερόταν το όνομά του, αλλά εδώ τα αλλάζαμε όλα) ήρθε στην Ελλάδα σαν ευλογία. Σκεφτείτε το λίγο: μέσα στη μιζέρια της μαζικής μετανάστευσης, μέσα στα ακούσματα του «στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές», μέσα από τα ινδικά ακούσματα που γίνονταν εν μια νυκτί «ελληνικά», ανάμεσα στη «Φαρίντα», τη «Ζιγκουάλα» και τη «Μελαχρινή Σοράγια που γυρνάει στα σαράγια», έρχεται ένας νεαρός με «μπλου τζιν» και δερμάτινο μπουφάν, πολύ διαφορετικός από τον Μάρλον Μπράντο και τον Τζέιμς Ντιν.

Αυτός «μας πάει». Είναι μελαχρινός, τρυφερός, σικάτος και τραγουδάει σαν νέγρος, αλλά… μεσογειακά! «It’s now or never», λέει και ριγούν εκατομμύρια κοριτσίστικες καρδιές ανά την Ελλάδα και την υφήλιο.

Τον Ελβις τον αγκαλιάσαμε αμέσως, τον ακούγαμε σε όλα τα διαλείμματα των κινηματογράφων. Το «It’s now or never» δεν λείπει από κανένα πικάπ και ηλεκτρόφωνο. Δεν νοείται πάρτι χωρίς αυτό και το (παλιότερο μεν αλλά εδώ ήλθε αργότερα) «Love me tender», που στις ΗΠΑ έχει ήδη γίνει ταινία. Ο Ελβις μπήκε στα σπίτια μας, μπήκε στις παρέες, μπήκε στα τζουκ μποξ των «καφέ-μπαρ» ακόμα και στις ταβέρνες.

Μεγάλο ταλέντο λοιπόν, μεγάλη φωνή, και κάπως αυτό έπρεπε να επεκταθεί. Πώς; Κινηματογραφικώς! Ηταν το λογικό πέρασμα.

Τελευταία Νέα