Στα τέλη της παράξενης και ανήσυχης δεκαετίας του 1970 κυκλοφόρησε ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο, ασπρόμαυρο περιοδικό με υλικό εικονογραφημένες αφηγήσεις, κόμικς, για ενηλίκους. Τίτλος: «Κολούμπρα». Περιείχε ιστορίες οι οποίες ήδη ήταν σήματα της ευρωπαϊκής ποπ κουλτούρας: μεταξύ άλλων, τα σκοτεινά αστυνομικά κόμικς των Μουνιόζ – Σαμπάγιο με τον ντετέκτιβ Αλακ Σίνερ, τις ιστορίες της Μαφάλντα του Κίνο, ιστορίες του Αλμπέρτο Μπρέσια. Ανάμεσά τους, δημοσιεύθηκαν και κάποιες ιστορίες μιας πολύ όμορφης, ηδονοβλεπτικά σχεδιασμένης νεαρής κυρίας, με χτένισμα που παρέπεμπε στην κινηματογραφική Λούλου του Παμπστ, τη σταρ του βωβού δηλαδή Λουίζ Μπρουκς: της Βαλεντίνα Ροσέλι. Ιστορίες μιας χειραφετημένης φεμινίστριας, φωτογράφου από το Μιλάνο, παντρεμένης με παιδί, που οι φαντασιώσεις της τη στέλνουν ακόμη και στη Ρωσία της Οκτωβριανής Επανάστασης, συνομιλήτρια του Λένιν και του Τρότσκι. Πρωτίστως, μιας ωραίας που ποζάρει πολύ συχνά ημίγυμνη, για να μετατραπεί για τους αναγνώστες πολύ σύντομα στο κομψό είδωλο της σεξουαλικής χειραφέτησης. Χάρτινο, αλλά τόσο οικείο.

Εντυπο μιας ομάδας ανήσυχων νέων, η «Κολούμπρα» δεν άντεξε πολύ. Τον Φεβρουάριο του 1981, όμως, εκδόθηκε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Βαβέλ» όπου η Βαλεντίνα επέστρεψε για το ελληνικό κοινό, και μάλιστα με την πρώτη ιστορία στην οποία εμφανίστηκε –το αστυνομικό στόρι «Η στροφή του Λέσμο», που πρωτοείχε δημοσιευθεί στο ιστορικό ιταλικό περιοδικό κόμικς «Linus» το 1965. Στο στόρι εκείνο κεντρικός ήρωας ήταν ο Φίλιπ Ρέμπραντ, ένας διανοούμενος ήρωας. Η Βαλεντίνα εμφανίστηκε ως δευτερεύων χαρακτήρας, στον ρόλο μιας δημοσιογράφου, στην όγδοη σελίδα της ιστορίας. Αυτό ήταν. Πολύ σύντομα έγινε εκείνη η ηρωίδα, ο Φίλιπ υποβιβάστηκε στον σύζυγό της.

Μοιραία και το κόμικς άλλαξε κατεύθυνση. Οι περιπέτειες της Βαλεντίνα σπανίως πλέον θα κρατούσαν το αστυνομικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκαν. Η ηρωίδα κινούνταν όλο και πιο πολύ σε έναν κόσμο φαντασιώσεων –και ο σχεδιαστής υιοθέτησε ένα ιδιότυπο μοντάζ, το οποίο καταργούσε την αλληλουχία των καρέ. Πολύ συχνά, μάλιστα, η φιγούρα της Βαλεντίνα κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της σελίδας ενώ, άλλες φορές, η σκηνοθεσία απαιτούσε το τεμάχισμα του σώματός της, την έμφαση στο χτένισμα, στο χέρι ή στο στήθος. Ο Κρέπαξ είχε δηλώσει ότι ακολουθούσε τις υποδείξεις του Ρολάν Μπαρτ στα «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου», ο οποίος μεταξύ άλλων περιέγραφε τους τρόπους απεικόνισης του ερωτικού σώματος στις αφηγηματικές τέχνες –κυρίως στη ζωγραφική και στον κινηματογράφο.

Χρησιμοποιώντας το πενάκι του, την τελειοποιημένη, κομψή και καθαρή γραμμή του και αποφεύγοντας το χρώμα (εκτός από τα εξώφυλλα όπου αναγγέλλονταν οι ιστορίες της Βαλεντίνα), συχνά με αφαιρετικό τρόπο, ο Γκίντο Κρέπαξ εμπλούτισε τη μαζική κουλτούρα με ένα σύμβολο ερωτισμού και χειραφέτησης. Η Βαλεντίνα του δεν θα πεθάνει ποτέ.

Τελευταία Νέα