Αφησε ισχυρό το χορευτικό του στίγμα στο κλασικό μπαλέτο του 20ού αιώνα και παρέμεινε ενεργός χορευτής μέχρι τα 50 του, αφού όπως έλεγε «τα πόδια μου είναι σκυλιά». Μια άλλη αρχή που επαναλάμβανε συχνά ήταν η εξής: «Η τεχνική είναι αυτό στο οποίο καταφεύγεις όταν ξεμείνεις από έμπνευση». Χορευτής που άλλαξε άρδην τα πρότυπα στο ανδρικό μπαλέτο, ξεχώρισε για την τεχνική, την αρμονία και το ταλέντο του στη σκηνή καθώς και την ιδιοσυγκρασία και τον αντικομφορμισμό του στη ζωή.

Δεν ήταν μόνο τα φρενήρη άλματα, οι πολλαπλές περιστροφές του ή η ερμηνευτική του δεινότητα που τον έκαναν ξεχωριστό. Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, διήγαγε αντισυμβατικό τρόπο ζωής καταφέρνοντας να στρέψει τα βλέμματα του μεγάλου κοινού στο μπαλέτο. Ταυτοχρόνως αναβίωσε τη σημασία των ανδρικών ρόλων αναδεικνύοντας τον άνδρα χορευτή σε καθοριστικό στοιχείο της δραματουργικής εξέλιξης.

Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ ήταν το νεότερο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας. Γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας στις 17 Μαρτίου του 1938. Η οικογένειά του εγκαταλείπει τη Μόσχα και εγκαθίσταται στο Μπασκίρ όταν η ναζιστική Γερμανία εισβάλλει στη Σοβιετική Ενωση. Αν και τα οικονομικά της οικογένειάς του ήταν πενιχρά, η μητέρα του κατάφερε να αποκτήσει κάποτε ένα εισιτήριο για την όπερα και τον πήρε μαζί της. Οταν ο μικρός Ρούντι είδε την περίφημη μπαλαρίνα Ζαϊτούνα Ναζρεντίνοβα, μαγεύτηκε και αποφάσισε να γίνει χορευτής.

Ξεκίνησε μαθήματα χορού σε ηλικία 11 ετών και γρήγορα ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Στα 15 του είχε ήδη πάρει την πρώτη του δουλειά ως αναπληρωματικής χορευτής στην τοπική όπερα. Εναν χρόνο μετά ήταν ήδη επαγγελματίας χορευτής και με το μπαλέτο της πόλης έκανε περιοδεία σ’ όλη τη χώρα.

Το 1955, 17 ετών, τον δέχεται η περίφημη Σχολή Μπαλέτου του Λένιγκραντ, όπου είχε για δάσκαλο και μέντορά του τον Αλεξάντρ Πούσκιν. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του βρέθηκε στα περίφημα Μπαλέτα Κίροφ, κάνοντας το ντεμπούτο του δίπλα στην ξακουστή Ναταλία Ντουντίνσκαγια.

Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του τον έφεραν το 1961 στο Παρίσι, όπου περιόδευε με τα Μπαλέτα Κίροφ. Τον ίδιο χρόνο εμφανίστηκε στη Βασιλική Ακαδημία Χορού δίπλα στη Μαργκό Φοντέιν. Αρνήθηκε όμως να γυρίσει στην πατρίδα του, ενώ η KGB τον είχε στα μαύρα κατάστιχα εξαιτίας του ανοιχτού τρόπου με τον οποίο αντιμετώπιζε την ομοφυλοφιλία του. Ετσι ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ αναγκάστηκε να ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γαλλία.

Την ίδια χρονιά θα κάνει και το βρετανικό του ντεμπούτο εμφανιζόμενος στη Βασιλική Ακαδημία Χορού δίπλα Μαργκό Φοντέιν. Αυτή ήταν η αρχή της μακροχρόνιας συνεργασίας του με το Βασιλικό Μπαλέτο, που έμελλε να γίνει το δεύτερο σπίτι του μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70.

Ο σουπερστάρ του κλασικού χορού δεν ενσωματώθηκε ούτε στο λονδρέζικο μπαλέτο ούτε σε άλλους θιάσους του κόσμου κρατώντας πάντα τον ρόλο του επίσημου προσκεκλημένου, ρόλο που διατήρησε σε όλες τις εμφανίσεις του.

Το 1977 αποφάσισε να θέσει τέλος στη σχέση του με το Βασιλικό Μπαλέτο. Αρνήθηκε να πάρει τη θέση του διευθυντή, αφού θεώρησε ότι θα του στερούσε ώρες από την αγαπημένη του ασχολία, τον χορό. Ομως ύστερα από έξι χρόνια αποδέχθηκε τη θέση του διευθυντή της Οπερας του Παρισιού με τον όρο ότι θα είχε στη διάθεσή του για να χορεύει τουλάχιστον 6 μήνες.

Την ίδια περίοδο, ξεκινά και τις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο. Αποδέχθηκε τους ρόλους στα έργα «Valentino» και «Exposed». Αν και οι εμφανίσεις του στη σκηνή ήταν πολυάριθμες ωστόσο κι εκείνες στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη δεν ήταν λίγες. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θριαμβεύει, αφού κάνει πάμπολλες εμφανίσεις στις ΗΠΑ, μία από τις πιο επιτυχημένες ήταν στο τηλεοπτικό Μάπετ Σόου πλάι στη Μις Πίγκι. Οταν πέθανε το 1993, θύμα του ιού του AIDS, είχε αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του ως ένας από τους απόλυτους σουπερστάρ του προηγούμενου αιώνα.