Γεννημένος στις ανατολικές παρυφές της τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, ο Μανές Σπέρμπερ αφηγείται στην τριλογία του «Η καµένη βάτος – Δάκρυ στον Ωκεανό» (μτφ. Εμη Βαϊκούση, εκδ. Καστανιώτη), γραμμένη από την αρχή του πολέμου ώς το 1951 και δημοσιευμένη κατ’ αρχάς στη Γαλλία, την ιστορία της διαστροφής των αρχών του σοσιαλισμού κατά την υλοποίησή τους. Οι άνθρωποι συμπαρασύρονται από τη δυναμική των ολοκληρωτικών καθεστώτων για να μεταβληθούν ταυτόχρονα σε θύτες και θύματα. Η ιδέα ότι η Επανάσταση κατάφερε να επιβληθεί στο Τυχαίο και ότι ο άνθρωπος είναι πλέον σε θέση να καθορίζει τον ρου της Ιστορίας τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς κάθε μέσον θεωρήθηκε νόμιμο για την επίτευξη του ύστατου σκοπού. Στο επίκεντρο της αφήγησης βρίσκεται η πνευματική περιπέτεια του εξεγερμένου ανθρώπου, που έχει σφραγίσει την ιστορία του 20ού αιώνα. Η πειθώ του βιβλίου οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο συγγραφέας δεν αποποιήθηκε τις αρχές της Επανάστασης, παρότι είχε προ πολλού διακόψει τους δεσμούς του με την Κομιντέρν. Βιβλίο ιδιοφυές και προφητικό, είχε αρχικά περιορισμένη απήχηση, έως την έκδοσή του στα γερμανικά κατά τη δεκαετία του ’60. Ο Αρθουρ Κέσλερ είδε στον Σπέρμπερ μια αδελφή ψυχή, ο Αντρέ Μαλρό και ο Χάινριχ Μπελ τον αποθέωσαν. Σήμερα θεωρείται κλασικό στο είδος του.