Αναζήτηση
Η σιλουέτα ενός νέου σαν φιγούρα στην ομίχλη καπνογόνων, κεσεδάκια με φαγητό από συσσίτια του δήμου, βόλοι λιωμένου χρυσού που κάποτε ήταν κοσμήματα, μια κεντρική λεωφόρος γεμάτη κομμάτια μαρμάρου από τα γύρω κτίρια, τα απομεινάρια συμπλοκών ύστερα από πορεία διαμαρτυρίας, ένα κοριτσάκι αποκαμωμένο στην αγκαλιά της μητέρας του, ένας ετοιμοπόλεμος άνδρας των ΜΑΤ μπροστά από το Κοινοβούλιο… Η κρίση πήγε Ελβετία.
Ο 35χρονος φωτορεπόρτερ «μιλάει» με υπαινικτικό τρόπο για την κρίση. Δεν υπάρχουν εξαθλιωμένοι στα καρέ του, ούτε βλέμματα βυθισμένα στην απόγνωση.
«Είναι πολύ εύκολο να προκαλέσεις συγκίνηση παρουσιάζοντας τέτοιες εικόνες. Δεν με αφορά αυτό. Για μένα είναι σημαντικό όχι να περιγράψω, αλλά να «ψιθυρίσω»», τονίζει. Με τις φωτογραφίες του θέλει, όπως λέει, να θέτει ερωτήματα παρά να δίνει απαντήσεις. «Δεν προσβάλλω την αξιοπρέπεια του άλλου. Δεν με ενδιαφέρει να λαϊκίσω», ξεκαθαρίζει.
Ο παρ’ ολίγον μηχανολόγος των ΤΕΙ από την Ελευσίνα κόλλησε το μικρόβιο της φωτογραφίας από έναν θείο του. Αιτία μια παλιά Zenith. «Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, είπα ότι θα γίνω φωτογράφος». Αφησε τη δουλειά σε μηχανουργείο και βγήκε στους δρόμους του Θριάσιου Πεδίου.
Η δουλειά του για τους Ρομά της περιοχής το 2004 προκάλεσε αίσθηση. Το 2008 το φωτορεπορτάζ του στο Κόσοβο με τίτλο «Old School» επελέγη από το πρακτορείο Gamma και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας της Σεν Γιανγκ στην Κίνα. Το περασμένο καλοκαίρι αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του για την κρίση παρουσιάστηκε μέσα από το «Made in Athens», την επιτυχημένη συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.
«Burn Out» («Εξουθένωση») τιτλοφορείται η έκθεσή του, η οποία μέχρι την περασμένη εβδομάδα φιλοξενούταν στην γκαλερί Coolmine στο προάστιο Γουίντερτουρ της Ζυρίχης.
Παίρνει τα πράγματα με τη σειρά. «Η φωτογραφία είναι προσωπική υπόθεση. Αν δεν με αφορά κάτι, δεν σηκώνω τη μηχανή για να φωτογραφίσω», λέει ο Μιχαλάκης σκιαγραφώντας το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί. Τον ενδιαφέρει η ανθρωποκεντρική φωτογραφία, η καθημερινότητα των ανθρώπων (daily life photography). Στη δουλειά βάζει ψυχή. «Αν δεν γνωρίσω τον άλλον, να με εμπιστευτεί, δεν φωτογραφίζω».
Με την ίδια προσέγγιση εργάζεται και τώρα. «Η φωτογραφική μηχανή είναι το διαβατήριό μου για να γνωρίσω τους ανθρώπους. Κατόπιν τους φωτογραφίζω».
Η έκθεση ήταν προϊόν πρότασης που του έκανε ο επιμελητής της γκαλερί Σάσα Ρενέ. «Ενδιαφερόταν για φωτογραφικό υλικό με ό,τι συνέβαινε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, και με ρώτησε αν ήθελα να συνεργαστούμε».
Ο Δημήτρης Μιχαλάκης αποχρωματίζει τις φωτογραφίες του. Αφήνει μόνον ένα να πρωταγωνιστεί. «Ο θεατής θέλω να επικεντρώνεται στο θέμα και όχι στα χρώματα». Δεν κάνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες. «Το ασπρόμαυρο βγάζει μια ευκολία. Σπάει την πραγματικότητα, προκαλεί την ατμόσφαιρα, το συναίσθημα».
