Αναζήτηση
Η τελετή απονομής των φετινών BAFTA δεν είχε μόνο τη φινέτσα του περίφημου λονδρέζικου λυρικού θεάτρου Κόβεντ Γκάρντεν. Δεν είχε μόνο κρύο και βροχή εναλλάξ με χιόνι (πού να φορεθεί το εξώπλατο…). Είχε και τη φινέτσα ενός κωμικού που κατά τους Βρετανούς είναι κάτι σαν «μετενσάρκωση του Οσκαρ Ουάιλντ»: του Στίβεν Φράι. Ο οποίος έχει ταχθεί ανοιχτά, πρόσφατα, υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα και έχει δηλώσει απερίφραστα: «Αγαπώ την Ελλάδα, ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα και νιώθω να έχω χρέος προς αυτήν για τα πνευματικά μαθήματα που μου έδωσε. Ολοι μας έχουμε να ξεπληρώσουμε ένα μεγάλο χρέος».
Ο Φράι είναι παλιός γνώριμος στην παρουσίαση των BAFTA (και πέρυσι), αλλά και για τις μνημειώδεις ατάκες βρετανικού φλέγματος, όπως «αφήστε τα στέμματα της χαράς να σφίξουν το μέτωπό σας και τους εορταστικούς κορσέδες τα απόκρυφά σας»!
Αυτή τη φορά από την αρχή της απονομής μπήκε στο… ψητό: αποκάλυψε πως η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ ήταν διαρκώς πιωμένη στα γυρίσματα των «Miserables» –οι οποίοι τελικά αγνοήθηκαν στο Βραβείο Εξαιρετικού Βρετανικού Επιτεύγματος υπέρ του «Skyfall», βραβείο που άλλοτε ακουγόταν τελευταίο στην τελετή και για πρώτη φορά μεταφέρθηκε στην αρχή.
Εκεί που το κοινό, μέσα στη ζέστη της αίθουσας, ξέσπασε σε ηχηρά γέλια ήταν όταν ο Φράι σμπαράλιασε την –επικερδή –σοβαροφάνεια ενός βρετανικού ογκόλιθου, δηλώνοντας ότι ο ίδιος θα πρωταγωνιστήσει στο επερχόμενο «Χόμπιτ: Φτάνουμε επιτέλους σπίτι, Γκάνταλφ;».
Ακόμη και στο κόκκινο χαλί, όπου πραγματοποιήθηκε παρέλαση αστέρων ανάλογη πλέον των Οσκαρ, καθώς όλοι οι υποψήφιοι για τα αμερικανικά βραβεία περιλαμβάνονταν και στις βραχείες λίστες των BAFTA, οι Βρετανοί έχουν δείξει ότι προτιμούν να χτυπήσουν τη σοβαροφάνεια βάζοντας –πέρυσι –τη Μις Πίγκι των Muppets (φέτος είδαμε την παγωμένη ιρλανδή παρουσιάστρια του βρετανικού MTV, Λόρα Γουίτμορ) να σχολιάζει τις αφίξεις.
Οι Βρετανοί είχαν εγχώρια κινηματογραφικά προϊόντα να γιορτάσουν. Οπως το «Skyfall» –βρετανοαμερικανική παραγωγή –στην 50ή επέτειο από τον πρώτο κινηματογραφικό Μποντ. Κι ας άφησαν έξω από τις υποψηφιότητες για α΄ ρόλο τον δικό τους Ντάνιελ Κρεγκ, προτείνοντας για τον β΄ ρόλο τον Ισπανό Χαβιέ Μπαρδέμ.
Δεν εκτίμησαν όμως αρκετά τη μεταφορά ενός από τα πλέον επιτυχημένα βρετανικά θεατρικά προϊόντα, του μιούζικαλ «Les Miserables» (ο Τομ Χούπερ ούτε υποψήφιος για BAFTA σκηνοθεσίας ήταν!), που ακόμη και αυτή την ώρα στο Λονδίνο, αλλά και σε μεγαλουπόλεις όλου του κόσμου, όλες του οι παραστάσεις είναι προπωλημένες τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες πριν. Αν και ξεκίνησαν με ένα σερί στα «μικρά» βραβεία (μακιγιάζ κ.λπ.) και τίμησαν την Αν Χάθαγουεϊ που για το βραβείο β΄ ρόλου χρειάστηκε να… ξεδοντιαστεί! Την ώρα που ένα αμιγώς αμερικανικό προϊόν, ο «Λίνκολν», έφτασε στην τελετή με δέκα υποψηφιότητες, μία παραπάνω από τους «Αθλίους» και τη «Ζωή του Πι», παραγωγής ΗΠΑ και Ταϊβάν.
Η λάμψη των BAFTA, η διαρκώς αυξανόμενη διεθνώς τηλεθέασή τους και η άφιξη όλο και περισσότερων σταρ, έχει και οικονομικό υπόβαθρο. Δείχνει πόσο οι βρετανοί παραγωγοί αλλά και το βρετανικό καλλιτεχνικό δυναμικό έχουν διεισδύσει, με κεφάλαια, στην αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία. Παρέχοντάς της και ένα «λούστρο» σοβαρότητας, στον αντίποδα των ταινιών για μικρότερα ηλικιακά κοινά που στόχο έχουν κυρίως την κατανάλωση ποπκόρν, τις οποίες κατά κόρον και σε σειρές παράγει το Χόλιγουντ.
Βέβαια οι Βρετανοί για την απονομή των BAFTA κρατούν και δύο αμιγώς δικές τους κατηγορίες: του Εξαιρετικού Βρετανικού Κινηματογραφικού Επιτεύγματος και του Πρωτοεμφανιζόμενου Βρετανού Κινηματογραφιστή και Παραγωγού –ποντάροντας στη συνέχεια της εθνικής τους παραγωγής, αλλά και της επιρροής τους στα Οσκαρ (καθώς από αυτούς τους πρωτοεμφανιζομένους φαίνεται πως διαλέγουν τα νέα τους αστέρια τα στούντιο του Χόλιγουντ).
Ελληνική «παραγωγή». Φέτος, το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου Βρετανού πέρασε στα χέρια τού (με ελληνικές ρίζες, αλλά πολιτογραφημένου Βρετανού) παραγωγού της ταινίας «The Imposter» Δημήτρη Δογάνη και του σκηνοθέτη Μπαρτ Λέιτον (δεν πήραν BAFTA ντοκιμαντέρ). Ο Δογάνης χρημάτισε κάμεραμαν και παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών στο BBC και στο Channel 4 –όπως στις «Πραγματικές αποδράσεις». Η ήδη πολυβραβευμένη ταινία, παραγωγής της βρετανικής εταιρείας Raw που ίδρυσε ο Δογάνης, εστιάζει στον 23χρονο Γάλλο Φρεντερίκ Μπουρντέν που κατάφερε να πείσει μια οικογένεια στο Τέξας ότι είναι ο 16χρονος χαμένος γιος τους –ρόλο που ο νεαρός είχε αναγάγει σε «επάγγελμα».
Μεγάλος κερδισμένος στον β΄ ρόλο, χάρη στον Κουέντιν Ταραντίνο (BAFTA πρωτότυπου σεναρίου) που «ό,τι πιάνει γίνεται χρυσάφι», όπως είπε, ήταν ο Γερμανός Κριστόφ Βαλτς, που πήρε, μετά τους «Αδωξους μπάσταρδους», BAFTA και για τον «Django, τον τιμωρό».
Ισχυρή ήταν φέτος και η γαλλική παρουσία στα… γυναικεία BAFTA: από τη μια η βραβευμένη 86χρονη Εμανουέλ Ριβά για την «Αγάπη» του Μίχαελ Χάνεκε (και BAFTA ξενόγλωσσης ταινίας), από την άλλη η Μαριόν Κοτιγιάρ σε ρόλο εκπαιδεύτριας φαλαινών δολοφόνων στο «Σώμα με σώμα» –δίπλα στην αγαπημένη των Βρετανών Κίρα Νάιτλι, στην ονειρική «Αννα Καρένινα» των έξι υποψηφιοτήτων (βραβείο ενδυματολογίας).
Σημαντική λεπτομέρεια: τα BAFTA τίμησαν –διά χειρός σερ Ιαν ΜακΚέλεν –με βραβείο σκηνοθεσίας τον Μπεν Αφλεκ για το πολιτικό «Επιχείρηση: «Αργώ»» (όπως ακόμη και η Ενωση Αμερικανών Σκηνοθετών), αλλά τα Οσκαρ δεν τον ήθελαν ούτε υποψήφιο! Η εκδίκηση ήταν το νταμπλ του (και BAFTA καλύτερης ταινίας).
