Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο επιστρέφει στο παρελθόν και παραμένει στη φάση διαβούλευσης του νόμου για τα πανεπιστήμια που ψήφισε πρόσφατα η ελληνική Βουλή. Μεταφέροντας σε πρώτο πλάνο μια επιθυμία της κοινωνίας και μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας να γυρίσουμε τα ρολόγια μας πίσω, καταθέτει προτάσεις για την αλλαγή του νέου νόμου πριν ακόμα εφαρμοστεί! «Κόβει» τα σκληρά μέτρα που στοχεύουν στη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του Πανεπιστημίου και ζητά να προχωρήσει το υπουργείο Παιδείας σε 47 (ούτε μία ούτε δύο… 47!) τροποποιήσεις. Αρνείται να τον εφαρμόσει όπως είναι γιατί ο πρύτανης του Ιδρύματος πιστεύει ότι «ο νόμος δεν θα δουλέψει και έχει προβλήματα», και μάλιστα πολλά (για την ακρίβεια, 47) προβλήματα. Η κοινή λογική φυσικά λέει ότι ένας νόμος του κράτους εφαρμόζεται από τα δημόσια πανεπιστήμια όπως ψηφίστηκε, διαπιστώνονται οι δυσλειτουργίες του, αξιολογείται, συγκεντρώνονται οι πιθανές τροποποιήσεις και βελτιώσεις και προτείνονται αλλαγές και τροπολογίες μετά το πέρας μιας πενταετίας. Αυτά λέει η κοινή λογική, αλλά γιατί να ακολουθήσουν τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας την κοινή λογική; Ποιος επιτρέπει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στις μικρές μειοψηφίες που αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο (εκτός και αν τον φέρουν στα μέτρα τους) να πράττουν ό,τι επιθυμούν παραβιάζοντας όχι μόνο τον νόμο αλλά και την κοινή λογική; Το επιτρέπουν η ανυπαρξία και η αδιαφορία του κράτους να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει η ελληνική Βουλή.

Είναι ολοφάνερο σε όλους, φίλους και εχθρούς, της χώρας μας ότι δεν είναι δυνατό να γίνει τίποτα ουσιαστικό για να ξεπεραστεί η κρίση και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης αν το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει. Το πρόβλημα της ανυπακοής αν ήταν περιορισμένο σε ένα ή δύο πανεπιστήμια δεν θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, ξεφεύγει όμως από τα πανεπιστήμια και αγγίζει ολόκληρη την κοινωνία. Είναι δυνατόν να υπάρξουν επενδύσεις σε ένα «απείθαρχο» και διαλυμένο κράτος που ο καθένας εφαρμόζει μόνο τους νόμους και παραγράφους των νόμων που τον συμφέρουν; Σε ποια βάση να κινηθούν οι επενδυτές αν το έδαφος πάνω στο οποίο θέλουν να «κτίσουν» είναι κινούμενη άμμος και όταν εύκολα όποια ομάδα το επιθυμεί μπορεί να προβάλει βίαια την αντίρρησή της και τους δικούς της νόμους; Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι χωρίς νόμους και πειθαρχημένο κράτος δεν θα έχουμε ούτε επενδύσεις ούτε ανάπτυξη.

Η απειθαρχία στα πανεπιστήμια δεν είναι απλά μια «γραφική περίπτωση ενός γραφικού τοπικού άρχοντα». Τα πανεπιστήμια είναι ένα κομμάτι μιας κοινωνίας που αδυνατεί (μέχρι τώρα) να βρει τρόπους να εφαρμόσει τους νόμους της. Στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, πρέπει πρώτα να οικοδομήσουμε το κράτος που νηφάλια πειθαρχεί στους νόμους του και μετά να έρθει η εφαρμογή των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και η ανάπτυξη.

Ο Λουκάς Βλάχος είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Τελευταία Νέα