Στην Ελλάδα που, όπως έχουμε όλοι διαπιστώσει πικρά τα τελευταία χρόνια, δεν είναι κανονική χώρα, η λογοτεχνία για έναν πολιτικό μπορεί να μην είναι πάρεργο αλλά ουσιώδης δραστηριότητα, ισοδύναμα σημαντική για τον πολιτικό με την εργασία του στο πολιτικό συμβούλιο του κόμματός του, σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή ή σε μια κυβέρνηση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι πολλοί οι πολιτικοί που γράφουν – ή έχουν γράψει κατά καιρούς.

Τι γράφουν; Τα πάντα. Πρόζα – λογοτεχνία, δηλαδή, μυθιστόρημα ή διήγημα. Και πρωτίστως ποίηση.

Λένε ότι η ποίηση, παρ’ όλη τη συμπύκνωση που απαιτεί, είναι πιο εύκολη – ιδίως όταν είσαι περαστικός από το «σώμα» της. Αντίθετα, η πεζογραφία απαιτεί, αν μη τι άλλο, περισσότερο σύστημα, περισσότερη οργάνωση – μια που, κυρίως, ο πεζογράφος πρέπει να αφηγηθεί ιστορίες, οφείλει λοιπόν πρωτίστως να είναι συνεπής απέναντι στον αναγνώστη: πρέπει να κουραστεί ώστε πλοκή, γλώσσα και λογοτεχνικό αίσθημα να συνυπάρξουν ικανοποιητικά στο τελικό αποτέλεσμα που προορίζεται να γίνει βιβλίο.

Στη σημερινή Βουλή, δύο εκπρόσωποι του έθνους που βρίσκονται στο Υπουργικό Συμβούλιο έχουν γράψει λογοτεχνικό βιβλίο: ο Θόδωρος Πάγκαλος και ο Αδωνις Γεωργιάδης. Το ΚΚΕ, επίσης, διαθέτει τουλάχιστον δύο βουλευτές που διακονούν, έστω και ερασιτεχνικά, την τέχνη της πεζογραφίας – τη Λιάνα Κανέλλη και τον Κώστα Καζάκο.

Τελευταία Νέα