Ο Ρίτσαρντ Ντέιλι και ο Ρίτσαρντ Ντέιλι Τζούνιορ κυβέρνησαν το Σικάγο από τη δεκαετία του 1950 µέχρι σήµερα µε ένα ενδιάµεσο διάλειµµα 13 ετών και «έβγαλαν» προέδρους από τον Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ ώς τον Μπαράκ Οµπάµα. Αυτή την εβδοµάδα, ο νεώτερος Ρίτσαρντ Ντέιλι ανακοίνωσε πως δεν θα διεκδικήσει τη δηµαρχία του Σικάγου για έβδοµη κατά σειρά θητεία.


Ο τελευταίος αυτοκράτορας των Ντέιλι, της ιρλανδέζικης δυναστείας που επί 60 χρόνια βασίλεψε στο Σικάγο, αποσύρεται. Οµως το όνοµα των Ντέιλι, οι οποίοι οικοδόµησαν τη µεγαλύτερη µητρόπολη της Βόρειας Αµερικής στο «midway», στα µισά του δρόµου ανάµεσα στη Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες, έχει περάσει για πάντα στην αµερικανική ιστορία.

Η ιστορία της οικογένειάς τους, από το Union Stock, το σφαγείο που δηµιουργήθηκε από την εταιρεία των σιδηροδρόµων για να εξασφαλίσει τον επιούσιο των πιονιέρων της Δύσης, της οποίας ο ιδρυτής αποβιβάστηκε από την Ιρλανδία στα τέλη του 19ου αιώνα για να εργαστεί ως σιδηρουργός ενώ η σύζυγος εξέτρεφε χοίρους, είναι ένα µοναδικό ροµάντσο «αµέρικαν γκόθικ». Γράφτηκε µέσα στην ασφυκτική δυσοσµία από τα κουφάρια των σφαγµένων ζώων· µε το αίµα των πολέµων της Μαφίας, από τον Αλ Καπόνε ώς τον Σαµ Τζιανκάνα, τον «νονό» που ήταν φίλος του Τζων Φ. Κέννεντυ και είχε αναλάβει να δολοφονήσει τον Φιντέλ Κάστρο για λογαριασµό του Λευκού Οίκου· µε τους µπράβους και τα κορίτσια που οι µαφιόζοι προµήθευαν στον Κέννεντυ· µε τους καπνούς από τα δακρυγόνα της αστυνοµίας κατά των εξεγερµένων του ’68 και από τα πούρα των «µπος» που ήλεγχαν τον πιο ανελέητο εκλογικό µηχανισµό των ΗΠΑ, τη «Μηχανή Ντέιλι».

Και πάνω σ’ όλα αυτά, η διαρκής σκιά µιας εκλογής, αυτής του Τζων Φ. Κέννεντυ, που εξασφαλίστηκε το 1960 µε το «θαύµα» των ψήφων που βγήκαν από τους τάφους όταν ο «νεαρός Ιρλανδός», δηλαδή ο JFΚ, ο γιος του πρώην λαθρέµπορου µελάσας κατά την Ποταπαγόρευση, του Τζόζεφ Κέννεντυ, έµοιαζε σίγουρο ότι θα έχανε. Εκείνη η νίκη µε τις ψήφους νεκρών είχε αναδείξει ένα αξέχαστο σύνθηµα: «Ελάτε στο Σικάγο, τη µοναδική πόλη στην οποία µπορείτε να ψηφίζετε ακόµη και νεκροί». Αναπάντεχη εξέλιξη. Η άρνηση του τελευταίου των Ντέιλι, του Ρίτσαρντ Μάικλ, του γιου του Ρίτσαρντ Τζόζεφ, ο οποίος υπήρξε δήµαρχος από το 1955 ώς τον θάνατό του από έµφραγµα το 1976 και ο ισχυρότερος δήµαρχος που είχε ποτέ η Αµερική, αιφνιδίασε. Διότι η έβδοµη διαδοχική επανεκλογή του από το 1989 έµοιαζε εξασφαλισµένη. Οικογενειακοί λόγοι, για την άρρωστη σύζυγο που η κατάστασή της επιδεινώνεται, ίσως ο φόβος – καθώς είναι πλέον σχεδόν εβδοµηντάχρονος – µήπως πεθάνει κι αυτός από έµφραγµα, πέφτοντας µε το πρόσωπο πάνω στο τραπέζι του εστιατορίου, όπως πέθανε ο πατέρας του στα 66 του, το άγχος ότι δεν ελέγχει πλέον όλα τα γρανάζια του µηχανισµού των ψήφων, τον έκαναν να εγκαταλείψει το αυτοκρατορικό µέγαρο.

Οχι πως ο «Μπέιµπι Ντέιλι», όπως αποκαλούσαν οι παλιοί τον γιο του «Πάπα Ντέιλι», δεν ήταν δηµοφιλής, κάθε άλλο. Ο µηχανισµός υπάρχει και λειτουργεί ακόµη, µε ρουσφέτια και δωρεές από τα δηµόσια κονδύλια, µε κινητοποιήσεις, µε τον έλεγχο των ακινήτων και µε αυτή την υπόγεια και ισχυρή ενέργεια που ύψωσε τον ουρανοξύστη ο οποίος ήταν για χρόνια ο υψηλότερος του κόσµου, τον Sears Τower, που έφερε τους καλύτερους αρχιτέκτονες για να κατασκευάσουν το κέντρο της πόλης, που έκανε τον Φρανκ Σινάτρα να τραγουδήσει το Σικάγο ως «Μy kind of town» (Το δικό µου είδος πόλης).

Το «χρέος». Από τη «Μηχανή Ντέιλι», που ο γέρος δέχθηκε να κινητοποιήσει για τον JFΚ τον Νοέµβριο του 1960 λέγοντας, «καλά, ας δώσουµε ένα χέρι βοήθειας στον γιο σου», όταν ο Τζο Κέννεντυ του τηλεφώνησε απελπισµένος, ήρθε ο Μπαράκ Οµπάµα, ο οποίος µεγάλωσε ως ακτιβιστής της γειτονιάς πριν πάει στην Ουάσιγκτον ως γερουσιαστής. Ενα χρέος προς το Σικάγο που ο πρόεδρος επισφράγισε επιλέγοντας αυτήν ακριβώς την πόλη για την οµιλία της νίκης του και το οποίο «έθαψε» τον έντονο ρατσισµό του «Πάπα Ντέιλι», ο οποίος είχε ταπεινώσει τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ όταν ο τελευταίος είχε πάει να του ζητήσει να άρει τον φυλετικό διαχωρισµό στα σχολεία, τις συνοικίες, τις δηµόσιες υπηρεσίες.

Η «Μηχανή Ντέιλι» ήταν ο ισχυρότερος εκλογικός µηχανισµός στις ΗΠΑ

Ο άνθρωπος του προέδρου


Το Σικάγο ήταν η µόνη από τις πόλεις στις όχθες των Μεγάλων Λιµνών που κατάφερε να επιζήσει. Οταν το Κλίβελαντ και το Ντιτρόιτ αγκοµαχούσαν, το Σικάγο αναπτυσσόταν υπό τους Ντέιλι. Δεν το σταµάτησε ούτε η θύελλα του ‘68 – του συνεδρίου των Δηµοκρατικών που κατέληξε µε τα σπασµένα κεφάλια των ειρηνιστών, στους οποίους επιτέθηκε η Αστυνοµία που εξαπέλυσε εναντίον τους ο δήµαρχος. Οταν µάλιστα το συνέδριο έδωσε το χρίσµα στον Μαγκόβερν κόντρα στον άνθρωπο του Ντέιλι, τον Χιούµπερτ Χάµφρι, µετά την προδοσία ενός Δηµοκρατικού εβραίου «µπος», ο δήµαρχος ακούστηκε να µουρµουρίζει οργισµένος: «Αυτός ο εβραίος µπάσταρδος µε εξαπάτησε». Για την ειρωνεία της πολιτικής, τώρα µπορεί να είναι ακριβώς ένας εβραίος, ο Ραµ Εµάνιουελ, επικεφαλής του γραφείου του Οµπάµα στον Λευκό Οίκο, ο οποίος θα πάρει τη θέση του Ντέιλι.

Οι αντιδήµαρχοι. Οµως ο νέος δήµαρχος, όποιος κι αν είναι, θα πρέπει να προωθήσει την ατζέντα του χωρίς ένα από τα µεγαλύτερα πλεονεκτήµατα του Ντέιλι: την πίστη των αντιδηµάρχων, οι οποίοι του χρωστούσαν τις θέσεις τους. Ο Ντέιλι διόρισε 18 αντιδηµάρχους, επισηµαίνει ο Ντικ Σίµσον, πολιτικός επιστήµονας στο Πανεπιστήµιο του Ιλινόι και πρώην µέλος του Δηµοτικού Συµβουλίου του Σικάγου. «Κανένας νέος δήµαρχος δεν µπορεί να έχει την επιρροή του».