[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…

Εν μέσω κρίσης οικονομικής με το Ασφαλιστικό σαν κοτρώνα πάνω από τα κεφάλια μας, αναζητώ μικρές φυγές.

Τι είναι η αγάπη; Προσπαθώ να θυμηθώ τι είχα γράψει τότε σε κείνο το Λεύκωμα. Περίεργο, δεν θυμάμαι καθόλου. Και το χειρότερο, τώρα που μεγάλωσα μου φαίνεται πιο δύσκολο να απαντήσωείναι αυτό, αλλά μπορεί να είναι και το άλλο και μετά πονάει, δεν θέλω να το σκεφτώ…

Τα παιδιά όμως ξέρουν. Γιατί απαντούν με το καθαρό μυαλό τους χωρίς δεύτερες σκέψεις. «Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανητές πατάτες σου χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του» (Κάρολος, πέντε χρονών). Αλλά και με την καρδιά: «Αγάπη είναι όταν λες σ΄ ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, και αυτός μετά το φοράει κάθε μέρα» (Τζένη, οκτώ χρονών).

Τα παιδιά ξέρουν επειδή οσφραίνονται σαν τα ζωάκια: «Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα και ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον» (Βασίλης, τεσσάρων χρονών). Ξέρουν ότι «αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη» (Χριστίνα 6 χρονών). «Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε» (Λευτέρης, τεσσάρων ετών).

Ξέρουν γιατί… «Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του» (Ρεβέκκα, οκτώ ετών).

Τι να… παίξω στα παιδιά. Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα. Αυτό που δεν ξέρουν, είναι το μέλλον που τους επιφυλάσσουμε. Χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλιση, χωρίς θεσμούς, χωρίς προοπτικές. Αυτό όμως το ξέρουμε εμείς. Είπατε τίποτα; Δεν άκουσα…