ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην υποψηφιότητα του Νικολά Σαρκοζί για τη γαλλική προεδρία, η Αριστερά θα έσφαλλε αν ενέμενε στο φαίνεσθαι. Μπορεί πάντα να σχολιάζει ειρωνικά το «σοβιετικό σκορ» που επέτυχε ο πρόεδρος του UΜΡ- τον επιδοκίμασε το 98,1% των ψηφισάντων, αν και το 30% των 330.000 εγγεγραμμένων μελών δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία- ή τον τρόπο με τον οποίο έγινε η… στέψη. Στις 14 Ιανουαρίου, ωστόσο, ο Σαρκοζί εγκαινίασε μια μετάλλαξη, επιχειρώντας να αποκρούσει τις τρεις βασικές κατηγορίες που του απευθύνονται, ακόμα και από το δικό του στρατόπεδο: ότι είναι υπερβολικά φιλελεύθερος, υπερβολικά εθνοκεντρικός και υπερβολικά ατλαντιστής. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια ενός ανθρώπου που παρουσιάζεται ως «ελεύθερος» αλλά θέλει να παραμείνει υπουργός Εσωτερικών- και άρα εκλογών- όσο το δυνατόν περισσότερο, ή επιμένει ότι δεν θα είναι «ο υποψήφιος μόνο του UΜΡ» διατηρώντας παράλληλα την προεδρία του. Κάνοντας όλα αυτά, ωστόσο, ο Σαρκοζί προκαλεί την Αριστερά μέσα στο ίδιο της το «γήπεδο».

Τελευταία Νέα