Αναζήτηση
Ήταν μια εβδομάδα ξεχωριστή αυτή που πέρασε. Το κακόμοιρο το ημερολόγιό μου
έγραφε κάθε μέρα μόνο «κυκλοφοριακό χάος», «μποτιλιάρισμα», «καθυστερήσεις»,
«χαμένα ραντεβού», «σπασμένα νεύρα», «το άγχος στα ύψη», «να μην ξεχάσω τα…
ηρεμιστικά μου»… Γιατί, άραγε – αναρωτήθηκα εύλογα κάποια στιγμή – δεν
βάζουμε στο Κέντρο οριστικά μια ταμπέλα «κλειστόν λόγω… διαδηλώσεων», να μην
έχουμε και αυταπάτες ότι μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα στους δρόμους αυτής
της «πολιορκημένης» πόλης;
H… σεζόν των διαδηλώσεων έκανε το φθινοπωρινό ντεμπούτο της δυναμικά, προς
απελπισία όσων αναγκάζονται να εργάζονται ή να μετακινούνται στο κέντρο μιας
πρωτεύουσας – ξέφραγο αμπέλι. Ήδη από την προπερασμένη Κυριακή το βράδυ είχε
δοθεί η πρόγευση αυτής της μαρτυρικής για τους Αθηναίους εβδομάδας με μια
γιορτή κομματικής νεολαίας, για την οποία θεωρήθηκε πρέπον να κλείσει όλη η
Αθήνα (χάθηκαν τα γήπεδα και τα στάδια;). Και η απίστευτη εβδομάδα έκλεισε
θριαμβευτικά με τον αποκλεισμό τής πόλης από τους ίδιους τους… φύλακές της,
τους αστυνομικούς.
Και κάθησα και σκέφθηκα ότι, αν ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης
επιβραβεύει με την παρουσία του ένα τέτοιο κυκλοφοριακό κομφούζιο και αν οι
ένστολοι δεν έχουν δισταγμούς να το προκαλούν προς όφελός τους, τι να
προσάψεις στους ανώνυμους διαδηλωτές από την άκρη της επικράτειας, οι οποίοι,
εκτός των άλλων, έκαναν χιλιάδες παιδάκια – μαζί και το δικό μου – να χάσουν
στο μέσον της εβδομάδας τις πρώτες ώρες των μαθημάτων τους;
H μελέτη της Ελληνικής Αστυνομίας, όπως διαβάζω στις εφημερίδες, δείχνει ότι
το 60%-70% των διαδηλώσεων γίνεται από πενήντα έως εκατόν πενήντα πολίτες.
Αυτοί ταλαιπωρούν τους συμπολίτες τους – για τα όποια, δίκαια ή μη,
συντεχνιακά στην πλειονότητα, αιτήματά τους – επί… επτά εκατομμύρια φορές
την κάθε ημέρα (τόσες υπολογίζεται ότι είναι καθημερινά οι μετακινήσεις στο
λαμπρό μας άστυ)! Αν αυτή δεν είναι – διά της απλής αριθμητικής – γνήσια
αντιδημοκρατική συμπεριφορά, είναι τέτοια η οριοθέτηση κάποιων στοιχειωδών
κανόνων γι’ αυτές τις διαδηλώσεις;
