Από το 1999 τους τα ‘χω μαζεμένα. Τότε που ο Ρομπέρτο Μπενίνι, προκειμένου να

ευχαριστήσει τους Αμερικανούς για το Όσκαρ που του επιδαψίλευσαν,

μεταμορφώθηκε με μιας στον τέλειο Ευρωπαίο κλόουν. Φίλησε χέρια, μάγουλα,

μανικετόκουμπα, τα ρέλια της μοκέτας, τη σκόνη από τα παπούτσια του

Σπίλμπεργκ, το φις και την πρίζα της μικροφωνικής και ούτε ένα ευρωπαϊκό

πρωτοσέλιδο δεν κεραυνοβολήθηκε από ηλεκτροπληξία. Απεναντίας. Όλοι συμφώνησαν

τότε ότι «H ζωή είναι ωραία» αρκεί να είσαι ο «Πινόκιο».

Εξ ου και τον Μπερλουσκόνι δεν τον βρίσκω εντελώς του πεταματού. Ώρες ώρες

μάλιστα, κάνω γούστο με τα unfair και τα πολιτικά του φάουλ. Εάν δεν ήταν ο

λάθος άνθρωπος στη λάθος θέση μπορεί και να τον συμπαθούσα τελικά. Ένας

τουλάχιστον πλακατζής και παραδοξολόγος είναι απολύτως απαραίτητος σε κάθε

παρέα. Τη σήμερον ημέρα δεν βρίσκω άλλον τρόπο για να μιλήσει κανείς στους

Αμερικανούς. Για να γίνει η δουλειά χρειάζεται μια γλώσσα ενδιάμεση, η οποία

να σε καλύπτει σε περίπτωση αποτυχίας. Σόου αυτοί; Σόου κι εμείς. Περάστε

κόσμε. Οι κομμουνιστές είναι λίγοι, τα σκυλιά είναι δεμένα και τα κορίτσια μας

όλα πρώτης…

E, δεν θα χαλαλίσω τα τελευταία μου φεμινιστικά αντανακλαστικά για τον

Μπερλουσκόνι. Τα φυλάω για σοβαρότερες περιπτώσεις, εκεί που ενδεχομένως θα

πιάσουν τόπο. Ούτε με συμφέρει να μετρήσω πόσοι ακριβώς είναι οι κομμουνιστές,

επειδή ένας Ιταλός κομπέρ τούς κρίνει αμελητέους, χμ…

Ως Ευρωπαία και ως άνθρωπος, από το να μου «σώζει» την τιμή ο Σιράκ κάλλιο να

με ξεφτιλίζει ο Μπερλουσκόνι. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Τελευταία Νέα