[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΟΥΤΕ AYTH TH ΦΟΡΑ ούτε από αυτή την κυβέρνηση μπορεί κανείς να

περιμένει ξεκάθαρη και οριστική λύση στο όντως σημαντικό πρόβλημα που έχει

δημιουργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, με τη διαχείριση του δασικού πλούτου

της χώρας. Αν ισχύουν τα έξι ή οκτώ «όχι» που ανακοίνωσε αμέσως μετά τη

συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Γεωργίας,

τότε όλα όσα αποφασίστηκαν – και μάλιστα ομόφωνα – σε εκείνη τη συνεδρίαση

είναι απλώς «πολύ κακό για το τίποτα». Είναι αλήθεια πως η λύση του

προβλήματος δεν είναι εύκολη, αφού παγιωμένες καταστάσεις, αντιλήψεις και

πρακτικές που διαμορφώθηκαν, με συνευθύνη της Πολιτείας, δεν αφήνουν πολλά

περιθώρια γι’ αυτό. Πολύ περισσότερο καθώς τα συμφέροντα που συνδέονται με

αυτή την κατάσταση είναι πολύ ισχυρά, αφού δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά και

πολιτικο-κομματικά. Αναρωτιέται όμως κανείς πού στοχεύει η τελευταία

κυβερνητική απόπειρα αντιμετώπισης του ζητήματος, από τη στιγμή που δεν

ακουμπά μερικές από τις πλέον σημαντικές πτυχές του. Αν, για παράδειγμα, δεν

επιδιωχθεί λύση στο πρόβλημα των Οικοδομικών Συνεταιρισμών που αριθμούν

εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, τι σόι

ρύθμιση επιχειρείται; Και αν δεν ξεκαθαριστούν οι περιπτώσεις καταπατήσεων,

εκχερσώσεων, καμένων κ.ά. δασών και δασικών περιοχών, ποιο λόγο κατάρτισης και

ψήφισης έχει το σχετικό νομοσχέδιο; Αν πρόκειται την επαύριον της ισχύος του

νέου νόμου να υπάρχουν τα ίδια προβλήματα και οι ίδιες αδυναμίες προστασίας

του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και των περιουσιών χιλιάδων πολιτών ή να

διατηρείται το καθεστώς συναλλαγής που έχει αναπτυχθεί, προς τι όλος αυτός ο

κουρνιαχτός εξαγγελιών, υποσχέσεων, δηλώσεων και αντιδράσεων; Είναι φανερό ότι

η κυβέρνηση, μια και αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέμα, έχασε μια καλή

ευκαιρία και να το λύσει. Πώς; Μα καλώντας όλους: κόμματα, επιστημονικούς

φορείς, Πανεπιστήμια, συνδικαλιστικές οργανώσεις κ.λπ. σε οργανωμένη συζήτηση

και ανταλλαγή απόψεων, από την οποία θα προέκυπτε η ριζική και κυρίως κοινά

αποδεκτή λύση, την οποία στη συνέχεια θα έντυνε νομικά. Αντ’ αυτού έφτιαξε

μόνη της ένα νομοσχέδιο που για τους μισούς θα είναι πανάκεια και για τους

υπόλοιπους κουρελόχαρτο. Έτσι όμως το μόνο που πετυχαίνει είναι ό,τι και η

γάτα: πρώτα τα κάνει και μετά τα σκεπάζει, ώστε «ούτε γάτα ούτε ζημιά».