Η πτώση της Γαλλίας ήταν εντυπωσιακά γρήγορη. Έπειτα από τις αλλαγές

καθεστώτων στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία, ήταν απλώς θέμα χρόνου μέχρι

ο Τόνι Μπλερ και ο Τζορτζ Μπους να ανακοινώσουν πως «δεν σχεδιάζουν» να

επιτεθούν στη Γαλλία. Ο απεχθείς Ζακ Σιράκ ήταν από καιρό αγκάθι στο πλευρό

τους. Ήταν παλιά φίλος του Σαντάμ Χουσεΐν, καλωσόριζε Άραβες εξόριστους και

είχε έναν ύποπτα μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό. Πάνω απ’ όλα, αρνούνταν

κατηγορηματικά να διαλύσει τα όπλα μαζικής καταστροφής που διέθετε. Όπως ο

Ντόναλντ Ράμσφελντ είχε πει ήδη από το 2003, «κάποια πράγματα έχουν

συνέπειες». Η Γαλλία αποτελούσε σαφή και άμεση απειλή. Ο συνασπισμός ενήργησε

ευρισκόμενος σε προληπτική αυτοάμυνα. Κρίμα για το Λούβρο.

Η εφαρμογή από τις δυνάμεις του συνασπισμού της τακτικής «Σοκ και Δέος» στην

Καν και τη Ρουέν και η ανατίναξη στόχων υποδομής γύρω από το Παρίσι ισοπέδωσαν

το ηθικό των Γάλλων. Ο αυτοκινητόδρομος Α13 προς το Παρίσι τέθηκε γρήγορα υπό

έλεγχο. Οι προβλέψεις ότι θα υπήρχε αντίσταση με οδοφράγματα στους δρόμους της

πρωτεύουσας αποδείχθηκαν αβάσιμες. Τηλεκατευθυνόμενοι πύραυλοι κατέστρεψαν

κτίρια του καθεστώτος στο Ιλ ντε λα Σιτέ, το Κε ντ’ Ορσέ και το Λεζ Ενβαλίντ.

Το «συγκρότημα» του προεδρικού μεγάρου των Ηλυσίων γρήγορα μετατράπηκε σε έναν

κρατήρα 15 μέτρων. Λύπη εκφράσθηκε για τη λεηλασία του Λούβρου, αλλά τίποτε

δεν έγινε για να εμποδιστεί. Σκηνές ενθουσιασμού χαιρέτισαν την άφιξη της

«Μόνα Λίζα» στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Μια σκιώδης κυβέρνηση

σύντομα εγκαθιδρύθηκε σε μια πόλη με το όνομα Βισί.

Όλοι συμφωνούν πως η Γαλλία πήγαινε γυρεύοντας. Ήδη από τη δεκαετία του 1990

και τον καιρό της επίθεσης στη Βαγδάτη, η παλιά γαλλοφοβία των Βρετανών είχε

τονωθεί και τον κ. Μπλερ είχαν εξοργίσει τα εμπάργκο που επέβαλαν οι Γάλλοι

στα βρετανικά αγροτικά προϊόντα για τις τρελές αγελάδες και τον αφθώδη πυρετό,

καθώς η άρνηση του κ. Σιράκ να επιτρέψει τη λήψη μιας απόφασης από το

Συμβούλιο Ασφαλείας υπέρ του Δεύτερου Πολέμου του Κόλπου. Οι ιστορικοί

αναρωτήθηκαν αργότερα γιατί ο κ. Μπλερ ανεχόταν τόσο καιρό να συμμετέχει σε

ευρωδιασκέψεις και διμερείς συναντήσεις με τον διπρόσωπο κ. Σιράκ.

Η στροφή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική στην αρχή του 21ου αιώνα σήμανε

την οριστική απελευθέρωσή της από τις αναστολές σχετικά με τη χρήση βίας. Ήταν

μια νέα εκδοχή τού αφορισμού της Γουώλ Στρητ, «η απληστία είναι καλό πράγμα».

Ο πόλεμος ήταν καλό πράγμα. Η ευκολία με την οποία καθεστώτα έπεφταν από τις

βόμβες και τα άρματα μάχης καθιστούσαν αρχαϊκές τις ευγένειες της συλλογικής

ασφάλειας του 20ού αιώνα. Τραυματισμένη στον αιώνα τον άπαντα από την «9/11»,

η Αμερική περίμενε κατανόηση, υποστήριξη και υπακοή καθώς αλώνιζε οργισμένη

στον κόσμο και έβλεπε τρομοκράτες κάτω από κάθε κρεβάτι. Γιατί να σκοτιστεί

για τους παλιούς περιορισμούς; Ο πόλεμος λειτουργούσε.

© The Times, 2003