Αναζήτηση
Τελικά το Πολυτεχνείο ζει. Στις μνήμες όσων το έζησαν – έστω και από απόσταση
– αλλά και εκείνων που εξακολουθούν να συγκινούνται όταν ακούν σήμερα – χάρη
στην τεχνολογία – τη φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου να απαγγέλλει τον Εθνικό
Ύμνο από το μικρόφωνο του ηρωικού σταθμού που είχαν στήσει οι φοιτητές.
«Αδέρφια μας! Μη μας χτυπάτε…» εκλιπαρούσε ο εκφωνητής τους στρατιώτες,
καλώντας συγχρόνως όλο τον λαό να σταθεί στο πλάι των εξεγερμένων. Ζει ως
ανάμνηση της πιο σημαντικής στιγμής της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, της
αγριότητας, του ρομαντισμού, της ανάγκης για ελευθερία. Όχι ενός, δύο, δέκα,
είκοσι προσώπων. Της απελευθέρωσης όλων των Ελλήνων από τη χούντα των
συνταγματαρχών. Που, ακόμη, και εκείνη τη συγκλονιστική ώρα «Σε γνωρίζω από
την κόψη του σπαθιού την τρομερή…», δεν δίστασαν να δώσουν εντολή στο τανκ
να εισβάλει για να λειώσει σίδερα και ανθρώπους. Κι ας το πυροβολούν κάθε
χρόνο όλο και πιο ύπουλα. Κι ας ευτελίζουν (γνωστοί, άγνωστοι, δεν έχει
σημασία ποιοι) ό,τι συμβολίζει αυτή η επέτειος. Το Πολυτεχνείο ζει. Όχι ως
ευκαιρία για εκτόνωση αρρωστημένων παθών. Ούτε ως άλλοθι για να καίμε την
Αθήνα, τις σημαίες, την ιστορία μας. «Σε γνωρίζω από την όψη που με βιά
μετράει τη γη…» απήγγελε με λυγμούς ο εκφωνητής του φοιτητικού σταθμού
εκείνο το μοιραίο βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, για να εμψυχώσει αγωνιστές
και πορθητές. Φοιτητές και φαντάρους. Ο αγώνας, έστω κι αν ήταν άνισος,
δικαιώθηκε. Με θυσίες και τραγικές απώλειες. Που αξιώνουν μόνο σεβασμό. Και,
τουλάχιστον, δεν επιτρέπουν ιερόσυλους συνειρμούς με τους… αγωνιστές
τρομοκράτες (το γεγονός ότι εμπνεύστηκαν από την εξέγερση των φοιτητών για να
βαφτίσουν την οργάνωσή τους, δεν τους εκχωρεί το δικαίωμα να καπηλεύονται την
επέτειο), ούτε… ηρωικούς βανδαλισμούς. Όσο για τη «Λευτεριά στον Γιάννη
Σερίφη», αφού οργανώθηκαν άλλες πορείες αποκλειστικά γι’ αυτόν, μήπως δεν
έπρεπε οι φίλοι του να απαξιώσουν έτσι το αντικείμενο του χθεσινού εορτασμού;
Το Πολυτεχνείο ζει για ένα λουλούδι στον βωμό της θυσίας κι ένα δάκρυ στα
μάτια εκείνων που το τιμούν πραγματικά. «Αδέρφια, μην το χτυπάτε!».
