Διάβασα τις προάλλες στις εφημερίδες πως φοιτητές Πανεπιστημίου της Μαλαισίας

υποστήριξαν ότι η γελωτοθεραπεία τούς βοηθάει στην απόδοσή τους. Είναι πιο

ξεκούραστοι, πιο εργατικοί, πιο παραγωγικοί και πιο δημιουργικοί. Ήταν πιο

ήρεμοι, πιο εφευρετικοί, αναζωογονημένοι και πιο υγιείς. Τούτες τις ημέρες,

εάν έκαναν μια αντίστοιχη έρευνα στα δημοσιογραφικά γραφεία, πάνω κάτω τα ίδια

αποτελέσματα θα έβγαζαν. Όσοι ασχολούνται με την πορεία της υγείας του Σάββα

Ξηρού, τις προσαγωγές προσώπων που μπαίνουν στην Ασφάλεια ως ύποπτοι και

βγαίνουν κατά κανόνα ως κατηγορούμενοι, τις μεταγωγές στα δικαστήρια και

ακολουθούν την Αντιτρομοκρατική στις διάφορες γειτονιές Αθήνας, Θεσσαλονίκης

και Πειραιά ή παρακολουθούν τις επίσημες ανακοινώσεις του κ. Οικονόμου,

εκπροσώπου Τύπου της ΕΛ.ΑΣ., έχουν εμφανή τα σημάδια της κόπωσης στα πρόσωπά

τους. Με τσακισμένα νεύρα από τις ώρες άσκοπης αναμονής, μετρούν τις μέρες για

να πάνε διακοπές. Είναι σκυθρωποί, αγέλαστοι και ορισμένοι χλωμοί. Αντίθετα,

εκείνοι που σχολιάζουν, αναλύουν, εξηγούν, ερμηνεύουν, ή όσοι πρέπει να

παρακολουθούν τηλεόραση και ιδιαίτερα όλα τα τρομο-αφιερώματα, εντυπωσιάζουν

με την παραγωγικότητά τους. Γεμάτοι ζωντάνια, κέφι και διάθεση για έργο.

Ακούραστοι, πρωτότυποι, με αστείρευτη διάθεση, πιάνουν δουλειά ξεχνώντας

ωράριο, ενώ είναι πρόθυμοι ακόμη και να αναστείλουν την άδειά τους. Με τέτοια

γελωτοθεραπεία που κάνουν με όσα ακούνε, διαβάζουν και βλέπουν, γιατί να

χάσουν την ευκαιρία να φτάσουν στην κορύφωση της απόδοσής τους, και μάλιστα διασκεδάζοντας;