Αναζήτηση
|
|
Όταν το τζιπ με το μεγάφωνο στη διαπασών άρχισε να «φωνάζει» στην Πλατεία
Γεωργίου Α’, στην Πάτρα, «ψήφο στον Γιώργο Παπανδρέου», ο οφθαλμίατρος και
γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ Παύλος Διαμαντόπουλος
σχολίασε: «Δεν τον υπολογίζουν, τον λένε Γιωργάκη, τον θεωρούν μαλακό. Ε,
λοιπόν, πέφτουν πολύ έξω. Ο Γιώργος είναι… πονηρός και να δεις ότι πολύ
σύντομα θα φτάσει ψηλά».
Τότε, ο Παύλος Διαμαντόπουλος πέθανε δέκα χρόνια αργότερα , από τους
καλύτερους φίλους των Παπανδρέου, αγωνίστηκε με πάθος να πείσει πολλές τοπικές
οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ να προτείνουν τον κ. Γιώργο Παπανδρέου για υποψήφιο
βουλευτή στην Αχαΐα.
Έτσι, ο πρωτότοκος γιος του Ανδρέα Παπανδρέου «βαφτίστηκε» και στην κομματική
βάση του ΠΑΣΟΚ, προτάθηκε και συμπεριελήφθη στις λίστες της Αχαΐας, στις
οποίες και συμμετείχε μέχρι το ’96, οπότε και επέλεξε την Α’ Αθηνών.
Η σκηνή αυτή «παίχτηκε» βεβαίως πριν από 19 χρόνια, όταν δεν υπήρχε για τον
κ. Παπανδρέου ο «πονοκέφαλος» με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή τους
ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς.
Αλλά κι όταν εμφανίστηκε αυτός ο τελευταίος «πονοκέφαλος», «ο κλήρος έλαχε »
στον υπουργό Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο να σηκώσει το βάρος της
αντιπαράθεσης με τα άλλα κόμματα ενώ ο υπουργός Εξωτερικών πέρασε
φαινομενικά τουλάχιστον σε δεύτερη μοίρα… Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό
«βλέπει» προς το κόμμα και είναι ιδιαίτερα απασχολημένος.
Πρώτος
Στις εκλογές πάντως της νίκης για το ΠΑΣΟΚ, στις 18 Οκτωβρίου του ’81,
ορισμένοι στην Αθήνα και στην Πάτρα υποστήριζαν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου
θα εκλεγεί μόνο και μόνο επειδή είναι γιος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και
γιατί απομακρύνθηκαν από το ψηφοδέλτιο της Αχαΐας τρία ιστορικά στελέχη, ο
Μάνος Δελούκας, ο Νίκος Βγενόπουλος και ο Ασημάκης Φωτήλας, οπότε πολλοί ψήφοι
τους θα πήγαιναν στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ωστόσο, ψυχραιμότεροι σύντροφοί του παρατήρησαν μετά τις εκλογές ότι ο Γιώργος
Παπανδρέου δεν εκλέχτηκε απλώς αλλά ήρθε πρώτος σε σταυρούς (20.000)
ξεπερνώντας μάλιστα κατά 8.000 ψηφοδέλτια τον παντοδύναμο την εποχή εκείνη
Μένιο Κουτσόγιωργα.
Ορισμένοι «παρατηρητές» των… αχαϊκών πραγμάτων, που είχαν παρακολουθήσει και
τον προεκλογικό του αγώνα, τον συμπάθησαν. Κυρίως γιατί επέλεξε ένα χαμηλό
προφίλ, αποφεύγοντας να επιδείξει αλαζονική συμπεριφορά, αλλά και γιατί σε
όλες τις εσωκομματικές συγκρούσεις δεν είχε πάρει ποτέ ακραίες θέσεις, πολύ
περισσότερο δεν είχε συμμετάσχει, όπως άλλοι «συνομήλικοί» του, σε
«καρατομήσεις» στελεχών στις κρίσιμες εσωκομματικές περιόδους του ’75 και του
’76.
Το προφίλ αυτό τον συνοδεύει ακόμα και σήμερα, δίνοντας πάντα την εντύπωση
στον συνομιλητή του ότι αυτός μπορεί να «κερδίσει» εύκολα τον υπουργό, ακόμα
και να του αλλάξει άποψη…
Τα φαινόμενα, ωστόσο, απατούν. Ο υπουργός Εξωτερικών μπορεί να ακούει
προσεχτικά τον συνομιλητή του, ποτέ δεν τον σνομπάρει, μπορεί να καθήσει και
να κουβεντιάσει με τις ώρες μαζί του, αλλά και ποτέ δεν ακολουθεί, κατ’
ανάγκην, τις συμβουλές του, εκτός κι αν συμφωνεί μαζί του.
Νίκες
Στα χρόνια που πέρασαν από τότε που ο κ. Παπανδρέου πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής
στο ΠΑΣΟΚ δούλεψε από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του , παρά τα σχόλια
ορισμένων συντρόφων του που ισχυρίζονταν ότι δεν έχει ηγετικές ικανότητες,
κατέγραψε πολλές προσωπικές εκλογικές νίκες.
Είχε ασφαλώς την τύχη να διαθέτει συσσωρευμένη εμπειρία δύο πρωθυπουργών, του
παππού του και του πατέρα του, όπως επίσης το πλεονέκτημα να έχει ζήσει πολλά
χρόνια στο εξωτερικό και επομένως να διαθέτει προσωπικές διεθνείς σχέσεις με
«ρίζες», κυρίως σε όλα τα κλιμάκια των ΗΠΑ.
Ασφαλώς πολλές επιλογές του μέχρι σήμερα , κυρίως στα ελληνοτουρκικά αλλά
και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αμφισβητήθηκαν, αλλά αυτό ποτέ δεν του
κόστισε σε ψήφους ή σε δημοτικότητα.
Από το ’81 μέχρι σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χειρίστηκε μόνο θέματα
νεολαίας, πολιτισμού και παιδείας.
Συμμετέσχε ή πρωταγωνίστησε σε κορυφαίες για τη χώρα αποφάσεις, όπως για
την ΟΝΕ, το Ελσίνκι και την πτώση του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία. Και, τώρα
πλέον, διαφαίνεται η πιθανότητα να «παίξει» έναν σοβαρό ρόλο σε περίπτωση
μελλοντικών μεταβολών στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης.
Όταν κάποιοι τον ρωτάνε αν φοβάται πως με τις θέσεις π.χ. στα ελληνοτουρκικά
θα έχει ένα κόστος, παρατηρεί:
«Νομίζω ότι οι περισσότερες αποφάσεις που παίρνω έχουν πολιτικό κόστος. Αλλά,
ξέρετε, εγώ δεν μπήκα στην πολιτική απλώς για να είμαι στην πολιτική. Θα έλεγα
ότι, έχοντας έναν πατέρα κι έναν παππού που έφτασαν στο αξίωμα του
πρωθυπουργού, η λογική αντίδρασή μου θα ήταν να κρατηθώ μακριά από αυτά…
Αυτό που με συνεπήρε στην πολιτική ήταν ο αγώνας για αλλαγές στην
κοινωνία…».
Για τις ΗΠΑ
Υπάρχουν κι αυτοί που παρεξηγούν τις ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις του με τους
Αμερικανούς. Τον επικρίνουν για παράδειγμα γιατί ήταν τόσο διαχυτικός με την
Ολμπράιτ στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όταν έφτασε ο Κλίντον στην Ελλάδα.
«Όταν κάνεις πολιτική για τη χώρα σου, κάνεις σοβαρή και μακροπρόθεσμη
πολιτική. Με άναρθρες κραυγές δεν αντιμετωπίζεις την εκπρόσωπο μιας
υπερδύναμης», είναι το επιχείρημά του. «Δεν βοηθάει σε τίποτα την Ελλάδα μία
αντιαμερικανική ταμπέλα. Γιατί μία πολιτική σύγκρουσης για τη σύγκρουση οδηγεί
σε συμβιβασμούς με την υπερδύναμη και αυτό δεν ωφελεί κανέναν, πολύ
περισσότερο τα εθνικά μας θέματα».
Δεν τον πειράζει πάντως όταν μαθαίνει ότι μία συγκέντρωση νεολαίας αμφισβητεί
τα πάντα, αυτόν, την πολιτική του, την κυβέρνηση.
«Δεν θα μπορέσουμε πιστεύει να προχωρήσουμε γρήγορα, αν δεν δείξουμε
εμπιστοσύνη στη νεολαία. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να
αδιαφορήσουμε. Να πούμε: Κλείνομαι στο καβούκι μου και δεν με ενδιαφέρει
τίποτα. Καλύτερα να έχουμε αντιρρησίες, καλύτερα να επαναστατούν οι νέοι, παρά
να αδιαφορούν. Είτε για το σχολείο είτε για την ίδια τους τη ζωή…»
Νηφάλιος και ήρεμος έτσι δείχνει προς τα έξω ακόμα και όταν οι δηλώσεις του
Θεόδωρου Πάγκαλου τον ενοχλούν , θυμάται πολλές φορές τα πρώτα του βήματα
στην πολιτική.
«Πολλοί παρατηρεί με παρότρυναν να αλλάξω τον χαρακτήρα μου. Υπήρξαν
έντονες πιέσεις ότι «δεν μπορεί ένας πολιτικός να είναι όπως εσύ», «πρέπει να
έχεις αυτό το στυλ», «πρέπει να χτυπάς το χέρι»…Αποφάσισαν, πολύ απλά, να
είμαι ο εαυτός μου. Κράτησα την αξιοπρέπειά μου. Κράτησα αυτό που πιστεύω, ότι
δηλαδή μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα την πολιτική και να λύνω πιο αποτελεσματικά
προβλήματα χωρίς πάθη και εντάσεις».
Μέχρι σήμερα ο κ. Παπανδρέου έχει δείξει να είναι και τυχερός, από την
προσωπική του ζωή, όπου μία έξυπνη γυναίκα στο ΠΑΣΟΚ από το ’74 , η Άντα,
και τα δύο του παιδιά, ο Ανδρέας και η Μαργαρίτα, κυριαρχούν, μέχρι και τα
ελληνοτουρκικά. Παρά τις θέσεις του δεν σημειώθηκε επί των ημερών του μία
δύσκολη περιπέτεια, όπως η κρίση στα Ίμια.
Τον τελευταίο καιρό, ο 47χρονος υπουργός δεν ασχολείται μόνο με την εξωτερική
πολιτική, την Ολυμπιάδα ή μία σειρά από διεθνή ζητήματα. Το ΠΑΣΟΚ όπως λένε
εκείνοι που τον γνωρίζουν τον συγκινεί ιδιαίτερα. Θέλει να βοηθήσει στην
ανανέωσή του, στη δημιουργία ενός κόμματος νέου τύπου. Πιστεύει ότι ο
γραμματέας πρέπει να εκλέγεται από το Συνέδριο.
Οι οργανώσεις
«Οι τόσες τοπικές οργανώσεις πιστεύει απαιτείται να μεταμορφωθούν σε
κέντρα γνώσης και ανοιχτής μάθησης για τον καθένα, π.χ. οι διατάξεις ενός νέου
νόμου, η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, η πολιτική μας σε κρίσιμα για
τον ψηφοφόρο θέματα, οι διανθρώπινες σχέσεις, ο ρατσισμός, ο επαγγελματικός
προσανατολισμός, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η χρήση του Ίντερνετ. Θα έπρεπε
να αποτελούν αντικείμενο της πολιτικής δράσης ενός κόμματος νέου τύπου».
Ασφαλώς σήμερα τα θέματα πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι λυμένα από
τις εκλογές και το συνέδριο του κόμματος.
Και επομένως κανείς δεν μπορεί τουλάχιστον να δηλώσει διάδοχος. Αν και ο
Θεόδωρος Πάγκαλος έχει πει πως στο κυβερνών κόμμα υπάρχουν τουλάχιστον οκτώ…
πρωθυπουργοί εν αναμονή.
Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον.
Η πορεία πάντως του κ. Γιώργου Παπανδρέου ήταν από το ’81 έως σήμερα ανοδική.
Και αυτό δεν μπορεί παρά να το λάβει υπόψη του όποιος μελετά την ιστορία του
ΠΑΣΟΚ…
