Αναζήτηση
Η υποβάθμιση…
… του λυντσαρίσματος των Ισραηλινών στρατιωτών από τη στήλη ήταν εσκεμμένη
(επίτηδες δεν ασχολήθηκε με αυτό έως τώρα). Για ένα και μόνο λόγο: επειδή τα
ισραηλινά αντίποινα ήταν προκλητικά δυσανάλογα. Η ζωή δύο Ισραηλινών δεν
μπορεί να αξίζει όσο η ζωή εκατό Παλαιστινίων (τόσοι και παραπάνω έχουν
σκοτωθεί στις ταραχές που ξέσπασαν στις 28 Σεπτεμβρίου). Η λογική των
ισραηλινών αντιποίνων είναι ναζιστική. Και η αριθμητική της βίας είναι
τραγική, όταν καθένας γράφει τους δικούς του κανόνες. Ποιοι ήταν όμως οι
κανόνες στη Μέση Ανατολή και ποιος τους ξέγραψε πρώτος;
Οι Ισραηλινοί…
… δεν τήρησαν τις συμφωνίες του Όσλο, που εδώ και πολλά χρόνια προέβλεπαν
την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Οι Ισραηλινοί δεν αναγνώρισαν
ποτέ τις ευθύνες τους για τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων στη
διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας το 1948 και ύστερα από αυτόν. Οι
Ισραηλινοί ακολουθούσαν πάντα πολιτική στρατιωτικής ισχύος στην περιοχή. Οι
Ισραηλινοί προέβαιναν πάντα σε δυσανάλογα αντίποινα εναντίον ενός ουσιαστικά
αόπλου πληθυσμού. Οι Ισραηλινοί ήταν πάντα διαποτισμένοι από έναν βαθύ
ρατσισμό που απέκλειε τους Άραβες πολίτες από την πολιτική και κοινωνική ζωή
της χώρας.
Ποιος βγαίνει…
|
|
… κερδισμένος από τη νέα έκρηξη βίας στη Μέση Ανατολή; Ο Αριέλ Σαρόν, ο
μισητός σφαγέας των Παλαιστινίων, δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένος από τις
εξελίξεις. Παραδέχθηκε μάλιστα πως η επίσκεψή του στο όρος του Ναού ήταν μια
προμελετημένη πρόκληση και αρνήθηκε να εκφράσει τη μεταμέλειά του. Την ώρα που
ο πρώην πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου απαλλασσόταν από τις κατηγορίες της
διαφθοράς και θα μπορούσε να διεκδικήσει πάλι την ηγεσία του κόμματος Λικούντ,
ο Σαρόν ξαναβγήκε στο προσκήνιο δείχνοντας τη σκληρή στάση του στις όποιες
παραχωρήσεις του Έχουντ Μπαράκ στην Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Όχθη. Η Χαμάς, η
ασυμβίβαστη ισλαμική οργάνωση που ήταν πάντα αντίθετη στις όποιες
διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, ξαναβγαίνει και αυτή στο προσκήνιο απέναντι από
τον Σαρόν. Αυτό ακριβώς ήταν εκείνο που ήθελαν πάντα οι Ισραηλινοί
εξτρεμιστές: έναν «συνομιλητή» που να μιλάει τη γλώσσα του πολέμου. Γιατί έτσι
συμβαίνει συχνά, όταν δύο αντίπαλες πλευρές κοντεύουν να γεφυρώσουν τις
διαφορές τους, εκείνοι που τρέφονται από τον πόλεμο καταφεύγουν στη βία για να
αποτρέψουν την ειρήνη.
Οι Αμερικανοί…
… παρείχαν πάντα την απεριόριστη και άνευ όρων ηθική, πολιτική και
οικονομική υποστήριξή τους προς το Ισραήλ. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η
αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή παλινδρομεί πάνω σε μια αντίφαση: πώς
μπορεί να διατηρηθεί η σταθερότητα στην περιοχή, που είναι απαραίτητη για τη
διαιώνιση της νέας τάξης, χωρίς να χάσει το Ισραήλ τον ρόλο του περιφερειακού
χωροφύλακα; Γι’ αυτό παραμένει άλυτο το βασικό πρόβλημα: όσο δικαίωμα ύπαρξης
έχει το Ισραήλ, άλλο τόσο έχει και η Παλαιστίνη. Σε μια περίοδο που τα Νόμπελ
λάμπουν πάλι στα πρωτοσέλιδα, το Νόμπελ του Όσλο έχει πια ξεθωριάσει. Γι’
αυτό, ας μην περιμένουμε πρωτοσέλιδους τίτλους από τις συνομιλίες του Σαρμ
Ελ-Σεΐχ. Αν είναι να προκύψει μια λύση, αυτή θα χρειαστεί πολύ καιρό ακόμη και
θα έρθει μέσα από πολύ πιο πληκτικά ζητήματα: δικαιώματα στα νερά, πρόσφυγες,
οικισμοί, Γκολάν και κυρίως Ιερουσαλήμ. Στο μεταξύ, η αριθμητική της βίας θα
κρύβει κάθε τόσο την αλήθεια πίσω από τις φονικές εξισώσεις της.
