Τη στιγμή της ανάκρουσης του Εθνικού μας Ύμνου στο εκθεσιακό κέντρο του

Σίδνεϊ, την Κυριακή το απόγευμα, ο Κάχι Καχιασβίλι συγκράτησε με δυσκολία

κάποια δάκρυα που του έρχονταν στα μάτια. Το ιστορικό του επίτευγμα (τρία

χρυσά μετάλλια σε διαφορετικές Ολυμπιάδες) ήταν λογικό να του έχει προκαλέσει

συναισθηματική φόρτιση. Ίδια περίπου ήταν και τα συναισθήματα του Χρήστου

Ιακώβου, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με αυτές τις επιτυχίες.

Λίγο πιο δίπλα ένας μεσήλικος κοντούλης κύριος χάιδευε το μουστάκι του αμήχανα

και στα μάτια του διέκρινες τα δάκρια που κυλούσαν διακριτικά. Η συγκίνησή του

ήταν διπλή σε σχέση με τους υπολοίπους, ενώ τα συναισθήματά του ήταν ένα

μείγμα χαράς και πίκρας μαζί. Βλέπετε ο εν λόγω κύριος είχε δύο δικά του

παιδιά στο βάθρο του τελικού των 94 κιλών!

Ο Γεωργιανός Ιβάν Γκριγκούροφ, προπονητής του Πολωνού Σιμόν Κολέτσκι, ήταν ο

άνθρωπος που είχε ανακαλύψει τον Κάχι Καχιασβίλι και βρισκόταν στα χέρια του

μέχρι και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης με

τη φανέλα την Κοινοπολιτείας (Ενωμένη Ομάδα λεγόταν τότε και ήταν στη μετά

Σοβιετικής Ένωσης εποχή).

Ο Χρήστος Ιακώβου συνέχισε το έργο που ξεκίνησε ο Ιγκόρ Γκριγκούροφ

Ο Κάχι δεν έχει ξεχάσει ποτέ τις μέρες που έζησε δίπλα στον Γκριγκούροφ, τον

άνθρωπο που τον ένιωθε σαν δεύτερο πατέρα του και που του χρωστά πάρα πολλά,

κάτι που όπου σταθεί και όπου βρεθεί το αναφέρει.

Ήταν περίπου πριν από 13 χρόνια, όταν ο Γεωργιανός μαέστρος της άρσης βαρών

ανακάλυπτε το ακατέργαστο διαμάντι που λεγόταν Κάχι Καχιασβίλι. Τον είχε πάρει

υπό την προστασία του και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που τον φιλοξενούσε

στο σπίτι του. Σε δύσκολους καιρούς, τότε που για τον μέσο πολίτη της

Σοβιετικής Ένωσης το καλό φαγητό αποτελούσε πολυτέλεια και δεν ήταν εύκολο να

έχεις κάθε μέρα στο τραπέζι σου κρέας για παράδειγμα, που ήταν από τα πιο

σημαντικά αγαθά.

Όταν στο τραπέζι της οικογένειας του Ιβάν Γκριγκούροφ υπήρχε κρέας, δεν το…

άγγιζε κανείς και τα παιδιά ρωτούσαν τον πατέρα τους: «Μπαμπά τι θα φάμε

σήμερα;». Ο Ιβάν, που λάτρευε τα παιδιά του όπως κάθε πατέρας, δεν σκεφτόταν

παρά για ελάχιστα δευτερόλεπτα την απάντηση: «Παιδιά μου εμείς θα φάμε

σουπίτσα με ψωμάκι και το κρέας θα το φάει ο Κάχι»!

ΑΡΧΗ ΜΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες μέχρι που ο Καχιασβίλι πήρε μέρος το 1988 στην

πρώτη μεγάλη διοργάνωση, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουλγαρίας. Δεν κατάφερε

να καταταχθεί αφού ακυρώθηκε στο ζετέ (εκεί δηλαδή που σήμερα κερδίζει με μία

κίνηση τους αντιπάλους του!) με τρεις αποτυχημένες προσπάθειες.

Για έναν νεαρό αθλητή τέτοια αποτυχία στην πρώτη του διοργάνωση αν μη τι άλλο

είναι κάτι ιδιαίτερα οδυνηρό και ο Κάχι ήταν απαρηγόρητος. Εκεί ο Ιβάν

Γκριγκούροφ του στάθηκε και πάλι και ήταν ο άνθρωπος που τον βοήθησε να σταθεί

στα πόδια του και να ξεκινήσει μια λαμπρή καριέρα. Το 1992 στη Βαρκελώνη ο

Γεωργιανός προπονητής είχε την ευκαιρία να κοουτσάρει για τελευταία φορά το

καμάρι του και να τον οδηγήσει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ο Κάχι από εκεί και ύστερα άρχισε να αγωνίζεται με τα χρώματα της χώρας μας

και γνώρισε έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον Χρήστο Ιακώβου, τον οποίο μάλιστα

ευχαρίστησε και δημόσια προχθές μετά την επιτυχία του για τη μεγάλη συμβολή

του τελευταίου στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΕ

Όμως επειδή είναι σπάνιος χαρακτήρας και έχει τεράστια ψυχή, ο Κάχι δεν ξέχασε

ποτέ τον πνευματικό του πατέρα. Ήδη τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει και

σπουδάζει την κόρη του πρώην προπονητή του στην Ελλάδα και της καλύπτει σχεδόν

όλα τα έξοδα, όσον αφορά διαμονή, δίδακτρα σπουδών και φαγητό. Παράλληλα,

όποτε ο Ιβάν Γκριγκούροφ έρχεται στη χώρα μας, δεν μένει ποτέ σε ξενοδοχείο

αλλά στο σπίτι του Κάχι, ενώ οι συνομιλίες τους στο τηλέφωνο είναι σε

καθημερινή βάση.

Ο 60χρονος προπονητής τα τελευταία χρόνια έχει μετακομίσει στην Πολωνία και

εκεί αναδεικνύει ένα άλλο μεγάλο αστέρι, τον 19χρονο ­ σήμερα ­ Σιμόν

Κολέτσκι, βασικό αντίπαλό του στους τελικούς σε παγκόσμια ή ευρωπαϊκά

πρωταθλήματα, όπως και τώρα στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τον περασμένο Απρίλιο,

στο Πανευρωπαϊκό της Σόφιας ο Κάχι Καχιασβίλι δεν ήταν σε καλή κατάσταση (από

τον τραυματισμό που τον ταλαιπωρούσε) και δεν αγωνίστηκε λέγοντας με

ειλικρίνεια, παρακολουθώντας την προσπάθεια του Κολέτσκι, πως αν αγωνιζόταν

κόντρα στον Πολωνό σε εκείνο τον τελικό θα έχανε.