ΣΟΛΙΣΤ ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΟΥ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στο Μεσολόγγι.

ΑΓΑΠΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ: Το κλαρίνο του.

ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ: Το κλαρίνο του.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Η απέραντη Αυστραλία.

ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ: Ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

ΕΧΕΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ: Στο κλαρίνο του.

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ: Το ψέμα.

ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Τους φίλους του.

Κοντά στους σεισμοπαθείς των δυτικών προαστίων θα σταθεί ο Βασίλης Σαλέας με

τη συναυλία που θα δώσει την ερχόμενη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου στη «Σφεντόνα». Ο

καλλιτέχνης ελπίζει αυτήν του την κίνηση να την επαναλάβουν και άλλοι, ενώ

έχει σκοπό να «ανοίξει» τη συναυλία με τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» του Διονύση

Σαββόπουλου. Ο Βασίλης Σαλέας συγκινείται πολύ όταν παίζει στο κλαρίνο του την

«Παραλία των ονείρων σου», ενώ όταν παίζει το «Μια θάλασσα μικρή» τού έρχεται

στον νου «Μια θάλασσα μεγάλη χωρίς τέλος».

ΕΡ.: Κοντά στους σεισμοπαθείς των δυτικών προαστίων;

ΑΠ.: Φύσει και θέσει.

ΕΡ.: Πόσο «δεμένος» είστε με την περιοχή των Λιοσίων;

ΑΠ.: Τόσο, όσο είμαι με ό,τι πιο αγαπημένο έχω.

ΕΡ.: Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη ζωή σας σε μια άλλη περιοχή;

ΑΠ.: Αν μπορώ να τη φανταστώ, απλά θα μετακινηθώ.

ΕΡ.: Τι σας συγκλόνισε την ώρα του καταστροφικού σεισμού;

ΑΠ.: Οδηγούσα από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα, με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Λεωνίδας

από τη Γερμανία… πανικός… δεν ήξερα αν ζούσαν οι δικοί μου.

ΕΡ.: Και σήμερα, τρεις μήνες μετά;

ΑΠ.: Πολύς κόσμος είναι ακόμα στις σκηνές μες στο κρύο και τη βροχή, χωρίς τα

στοιχειώδη εφόδια.

ΕΡ.: Η συναυλία στη «Σφεντόνα» ­ τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου ­ είναι μια έμπρακτη

πράξη αγάπης γι’ αυτούς που υποφέρουν;

ΑΠ.: Αυτό είναι και κάτι παραπάνω: κίνηση που ελπίζουμε να επαναλάβουν και άλλοι.

ΕΡ.: Πότε κλάψατε για τελευταία φορά;

ΑΠ.: Χθες… είμαι ευσυγκίνητος βλέπετε!

ΕΡ.: Το κομμάτι που παίζετε στο κλαρίνο και σας συγκινεί;

ΑΠ.: «Η παραλία των ονείρων σου».

ΕΡ.: Με ποια σύνθεση θα «ανοίξετε» τη συναυλία στη «Σφεντόνα»;

ΑΠ.: Με τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» του Διονύση Σαββόπουλου από το CD μου «Isimeria».

ΕΡ.: Τι θα λέγατε σήμερα στον Μίκη Θεοδωράκη;

ΑΠ.: Να προσέχει τον εαυτό του για να είναι κοντά μας για πολλά χρόνια ακόμα

και να μας εμπνέει.

ΕΡ.: Στον Βαγγέλη Παπαθανασίου;

ΑΠ.: Να συνεχίσει να προβάλλει το ελληνικό πνεύμα στο εξωτερικό.

ΕΡ.: Στον Διονύση Σαββόπουλο;

ΑΠ.: Να συνεχίσει να μας χαρίζει διαχρονικά τραγούδια.

ΕΡ.: Στον Σταμάτη Κραουνάκη;

ΑΠ.: Να είναι πάντα δημιουργικός και ριζοσπαστικός.

ΕΡ.: «Μια θάλασσα μικρή»: Τι σας έρχεται στον νου όταν το παίζετε;

ΑΠ.: Μια θάλασσα μεγάλη, χωρίς τέλος!

ΕΡ.: «Orama»: Ήταν πράγματι… όραμα;

ΑΠ.: Αν ήταν λέει…

ΕΡ.: «Litany»: Ήρθε την κατάλληλη στιγμή;

ΑΠ.: Το κάθε τι έρχεται στην κατάλληλη στιγμή, ανεξάρτητα από το αν το θέλουμε

χρόνια ή αν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον ερχομό του.

ΕΡ.: «Isimeria»: Για ποιο λόγο θα πρέπει κάποιος να το ακούσει;

ΑΠ.: Για τον ίδιο λόγο που το ακούν όλοι όσοι έκαναν αυτό το έργο «χρυσό» και

τους ευχαριστώ γι’ αυτό με όλη μου την καρδιά.

ΕΡ.: Τι θα του λέγατε για να τον πείσετε;

ΑΠ.: Δεν θα του έλεγα, θα του έπαιζα ένα απόσπασμα όχι για να τον πείσω, αλλά

για να το μοιραστούμε.

ΕΡ.: Τι μετράει πιο πολύ στο κλαρίνο: η τεχνική ή μήπως το ταλέντο;

ΑΠ.: Το ένα εξαρτάται απολύτως από το άλλο.

ΕΡ.: Σε ποιον οφείλετε τα πρώτα σας ακούσματα;

ΑΠ.: Γεννήθηκα μέσα σε οικογένεια μουσικών. Αυτό τα λέει όλα.

ΕΡ.: Θυμάστε το πρώτο σας κλαρίνο;

ΑΠ.: Το απέκτησα 10 χρόνων και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μέχρι τότε έπαιζα με του

πατέρα μου.

ΕΡ.: Μεσολόγγι: Τι έχετε κρατήσει;

ΑΠ.: Η οικογένειά μου έφυγε από εκεί αμέσως μόλις γεννήθηκα, οπότε δεν έχω

αναμνήσεις. Παρά ταύτα το αγαπάω πολύ.

ΕΡ.: Τα πανηγύρια ήταν πράγματι σχολείο;

ΑΠ.: Σχολείο; Πανεπιστήμιο θα έλεγα για να είμαι ακριβής.

ΕΡ.: Το πρώτο σας μεροκάματο σε ηλικία 11 ετών στην Πάτρα;

ΑΠ.: Πεντακόσιες δραχμές ­ φοβερό ποσό για την εποχή εκείνη.

ΕΡ.: Το πρώτο σας 45άρι ­ σε ηλικία 14 ετών ­ σας έδωσε φτερά;

ΑΠ.: Και φτερά και εμπειρία και αίσθηση ευθύνης να γίνομαι διαρκώς καλύτερος.

Τελευταία Νέα