Η δολοφονία του σκηνοθέτη Ρομπ Ράινερ και της συζύγου του Μισέλ από τον γιο τους είναι πράξη κατεξοχήν «σπουδαία και τελεία», σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας. Τι σπουδαιότερο και τελειότερο μπορείς να κάνεις από το να σκοτώσεις τους γονείς σου, μου λέτε; Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνει ενστικτωδώς ο καθένας με τον ανθρωπισμό που διαθέτει. Καταλαβαίνουμε αμέσως την τραγική φύση αυτής της ιστορίας, νιώθουμε το έλεος και τον φόβο και στεκόμαστε απέναντί της με τον σεβασμό που αρμόζει. Εκτός, βέβαια, αν είσαι ο Τραμπ…
Την ημέρα που έγινε γνωστή η δολοφονία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ δημοσίευσε στα σόσιαλ το εξής μήνυμα: «Χόλιγουντ. Ο Ρομπ Ράινερ, ένας ταλαίπωρος και βασανισμένος, κάποτε όμως πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης και κωμικός, απεβίωσε μαζί με τη σύζυγο του Μισέλ, κατά πληροφορίες εξαιτίας του θυμού που προκαλούσε στους άλλους, λόγω του μεγάλου, ανυποχώρητου και αθεράπευτου προβλήματός του με την πνευματική αναπηρία που είναι γνωστή ως Σύνδρομο Τραμπικής Διαταραχής ή ΣΤΔ. Ηταν γνωστό ότι έκανε τους άλλους έξαλλους λόγω της λυσσασμένης εμμονής του με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ, με την παράνοιά του να πιάνει νέα ύψη, καθώς η κυβέρνηση Τραμπ ξεπέρασε όλους τους στόχους και τις προσδοκίες μεγαλοσύνης, και με τον Χρυσούν Αιώνα της Αμερικής να έχει έρθει, ίσως όπως ποτέ προηγουμένως. Είθε ο Ρομπ και η Μισέλ να αναπαυθούν εν ειρήνη». (Η απόδοση είναι ακριβέστατη, ακόμη και ως προς ασυναρτησίες του πρωτότυπου).
Για την κατανόηση του κειμένου, να προσθέσω ότι ο μακαρίτης Ρομπ Ράινερ ήταν αριστερός, είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς και ήταν πολύ δραστήριος στο μέτωπο του Χόλιγουντ εναντίον του προέδρου Τραμπ και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Οσον αφορά δε το υποτιθέμενο «Σύνδρομο Τραμπικής Διαταραχής» (Trump Derangement Syndrome), αυτό είναι το μόνιμο αστείο, υποτίθεται, με το οποίο ο Τραμπ εξηγεί την εχθρότητα για το πρόσωπό του: οι αντίπαλοί του δεν μπορεί παρά να είναι τρελοί.
Να επιστρέψουμε όμως στην ανάρτηση του προέδρου Τραμπ για τη δολοφονία. Εκεί που λες ότι έχουμε δει πια τα πάντα από αυτόν και δεν υπάρχει κάτι ακόμη πιο τρελό ή πιο χυδαίο να περιμένουμε, έρχεται με μια νέα πρόκληση και σε κάνει να ανατριχιάζεις. Πόσο δίποδο είναι αυτός ο άνθρωπος για να αστειεύεται με κρυάδες για ένα τέτοιο θέμα; Τον είχαμε δει να βομβαρδίζει τους διαδηλωτές με σκατά (ωραία και πανάρχαια ελληνική λέξη: το σκωρ, του σκατός, τω σκατί κ.λπ.), ευτυχώς μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης. Να κοροϊδεύεις όμως τον θάνατο του άλλου; Θα το καταλάβαινα να μην αντιλαμβάνεται την έννοια του τραγικού – ορισμένοι άνθρωποι, ξέρετε, έχουν μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας που τους εμποδίζει, ας είμαστε επιεικείς μαζί τους. Αλλά να χλευάζεις τον θάνατο του άλλου είναι απάνθρωπο και αποτρόπαιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ακραία ασέβεια του προέδρου των ΗΠΑ πρέπει να ενοχλεί βαθύτατα και μερίδα των υποστηρικτών του.
Το σημαντικότερο, όσον αφορά το μέλλον, από την ιστορία αυτή είναι ότι τόσο το είδος της παρέμβασης όσο και το ασυνάρτητο προφορικό ύφος του κειμένου προδίδουν τη γενικότερη κατάπτωση της υγείας του. Οσοι τον παρακολουθούν σταθερά το έχουν αντιληφθεί και η κατάσταση της υγείας του έχει αρχίσει πια να γίνεται θέμα της ειδησεογραφίας στις ΗΠΑ. Στην περίπτωση του Τζο Μπάιντεν, η κατάπτωση μπορούσε κάπως να κρυφτεί από τη δημοσιότητα, επειδή την έκρυβαν ο ίδιος και το περιβάλλον του. Οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν ελάχιστες και πάντα σκηνοθετημένες στα όρια των μειωμένων δυνατοτήτων του. Ο Τραμπ, αντιθέτως, δεν έχει τρόπο να την κρύψει, γιατί επιδιώκει να είναι πανταχού παρών. Δεν έχει υπάρξει άλλος πρόεδρος που να μιλάει τόσο πολύ και τόσο συχνά με τους δημοσιογράφους, ούτε άλλος που να εκτίθεται τόσο συχνά στις τηλεοπτικές κάμερες. Δεν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα να κρυφτεί η κατάστασή του. Θα είναι μεγάλη ειρωνεία, πάντως, αν ο Τραμπ καταλήξει όπως ο Μπάιντεν, τον οποίο χλεύαζε για την αδυναμία του. Και δεν νομίζω ότι θα βρεθούν πολλοί να διαφωνήσουν με τη διαπίστωση ότι θα του αξίζει…
