Δεν έχασα τον χρόνο μου για να διαβάσω συστηματικά το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Κατά συνέπεια, δεν ξέρω τι γνώμη έχει για τον Νίκο Παππά, τον παλαιό μπασκετμπολίστα που, παλιότερα, ο ίδιος είχε επιλέξει για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας και ο ίδιος τον ενέταξε στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν να τον θεωρεί αμελητέα ποσότητα, γι’ αυτό μάλλον δεν έχει χλευαστικό χαρακτηρισμό για τον τύπο αυτόν – ανάλογο, π.χ., των χαρακτηρισμών που επεφύλαξε για τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, τον άλλο Νίκο Παππά (τον 13-0)…
Αλλά αυτός ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που δέκα χρόνια μετά τα μεγάλα κατορθώματά του θέλει να μας ξανασώσει. Ποιος είναι ο ευρωβουλευτής Παππάς; Ενας τραμπούκος. Αριστερός; Ελάτε τώρα… Ενας τύπος για την πάρτη του, που εξαργύρωσε την αθλητική δημοτικότητά του. Ενας ακόμα απ’ αυτούς που νομίζουν ότι η κοινωνία τούς χρωστάει. Αφού όμως τον πίστεψε ο Τσίπρας, όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία. Επειδή μάλιστα ο Τσίπρας τού έδωσε αξίωμα, οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ έκλειναν τα μάτια. Ο,τι πει ο αρχηγός.
Κάποια στιγμή, το καλοκαίρι του 2024, ο συριζαίος ευρωβουλευτής τα πήρε με έναν αστυνομικό. Και άρχισε να τον απειλεί. «Μην έρθω στη Θεσσαλονίκη και σε τελειώσω, σκουπίδι. Καλό ψόφο σε ό,τι αγαπάς», φοβέριζε τον «μπατσάκο». Και τον απειλούσε ότι θα του στείλει κανένα «πεϊνιρλί» στο σπιτάκι του, προσθέτοντας διάφορα για τη μάνα του («τη βρωμιάρα») και «τον πεταμένο τον πατέρα του». Ενα αριστερό κόμμα, μόνο γι’ αυτά, έπρεπε να τον έχει πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ τέτοια φρασεολογία δεν ήταν ξένη. Οπότε ο τύπος πήρε θάρρος και, τον περασμένο Φεβρουάριο, άρχισε να αποκαλεί τη ΝΔ «φυτώριο δολοφόνων, παιδόφιλων, βιαστών, εγκληματιών και εθνικών βλαξ» (μάλιστα, έτσι το είπε). Και στον ΣΥΡΙΖΑ του την ξαναχάρισαν, κι ας μην ξέρει να κλίνει τα τριτόκλιτα.
Οπότε, ήρθε η ώρα, προχθές, ενός δημοσιογράφου που τον είδε σε ένα μπαρ στο Στρασβούργο. Τον οποίο πλάκωσε κανονικά στο ξύλο, απρόκλητα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες. Αυτόπτης μάρτυρας ήταν η δημοσιογράφος στην TV100 της Θεσσαλονίκης (και συγγραφέας) Κική Τσιλιγγερίδου, η οποία μου επιβεβαιώνει ότι ήταν κάτι «σοκαριστικό και τρομακτικό. Τραμπούκικες συμπεριφορές που δεν αρμόζουν παρά μονάχα στη νύχτα, δεν έχουν θέση στον δημόσιο λόγο», προσθέτει. Υστερα απ’ αυτό, συγκινήθηκε και ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος, και τον διέγραψε. Πολύ αργά.
Το επεισόδιο δεν θα είχε καμία σημασία, επειδή ο τύπος που το προκάλεσε ως πολιτικός είναι ασήμαντος. Θα τελειώσει η θητεία του και θα τον ξαναθυμηθούμε μόνο στον επόμενο τραμπουκισμό του.
Εχει όμως σημασία για τα αριστερά κόμματα αλλά και για όλα τα κόμματα.
Από το 2008, η Αριστερά υπέθαλψε συχνά συμπεριφορές χρυσαυγιτισμού στα παιχνίδια εξουσίας της. Οποιος βρισκόταν απέναντί της, όποιος ασκούσε λογική κριτική, ήταν αποσυνάγωγος: αν ήταν πολιτικός, για γιαούρτωμα, αν ήταν δημοσιογράφος, ήταν προδότης γερμανοτσολιάς, αν ήταν πολίτης (όπως στη Μαρφίν), μπορούσε να φάει και καμιά μολότοφ. Ολα αυτά τα υπέθαλψε ο Τσίπρας, κι ας παρουσιάζεται σήμερα επιλήσμων.
Οσο για τα κόμματα, όλα τα κόμματα, ας ξαναδούν τα στελέχη τους. Εχει σημασία ποιους επιλέγουν να μας εκπροσωπούν. Χρειαζόμαστε άξιους. Και όχι παρατράγουδα.
Ο Εντικά και η ήττα της σάτιρας
Ηταν αιγυπτιακής καταγωγής, ίσως είχε και κάποια ελληνική ρίζα, αφού το όνομά του ήταν Εντουάρ Καραλί. Εκανε όμως καριέρα στη Γαλλία ως Εντικά (Édika), σχεδιαστής κόμικς. Δεινός καρικατουρίστας, σχεδίασε διαλυτικά την παραδοσιακή αγία οικογένεια, σάρκασε τη σεξουαλικότητα ενώ με ασέβεια πρόβλεψε τις συνέπειες των πολιτιστικών πολέμων στο φιλελεύθερο πνεύμα της δημοκρατίας. Ηταν ακόμα πιο προχωρημένος από τον Γκοτλίμπ στο παρανοϊκό χιούμορ – που αναδείχτηκε κυρίως στο κόμικς περιοδικό «Fluide Glacial». Και οι ήρωές του ήταν μοναδικοί: ο Μπρόντσκι και η οικογένειά του: η σύζυγος Ολγα, τα παιδιά Παγκανίνι και Ζορζ και η γάτα τους, Κλαρκ Γκέιμπλ, που δεν μιλάει αλλά έχει ανθρώπινη συμπεριφορά.
Στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, αφού τα κόμικς του δημοσιεύονταν σε καταπληκτικές μεταφράσεις στα σπουδαία περιοδικά «Βαβέλ» και «Παρά Πέντε», που πια είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν – αφού η ελευθεριότητα δεν είναι πια δημοφιλής ούτε στην Ελλάδα, ούτε κι η πνευματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια, η σάτιρα βρίσκεται απέναντι στην πολιτική ορθότητα. Και με τη δολοφονία των ανθρώπων του «Σαρλί Εμπντό» από ισλαμιστές, η ελευθερία έχασε τη μεγάλη μάχη της. Ο Εντικά, που πέθανε προχθές 85 χρονών, είναι ένας ηττημένος. Ισως γι’ αυτό δεν διαβάζω (σχεδόν) πουθενά για αυτόν στον ελληνικό Τύπο. Κι ας μας βοήθησε, σχεδόν χθες, να ενηλικιωθούμε.
