Εχω εικόνα της Αθήνας από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Που μπορεί, εκτός από τη δική μου ανάμνηση, να είναι διαμορφωμένη και από τα πλάνα των μιούζικαλ του Δαλιανίδη, εκείνα που έμπαιναν όλοι μαζί σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο και, στη διαδρομή, τραγουδούσε η Βλαχοπούλου. Δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και κινηματογράφου, εξάλλου πολλές ταινίες τότε «διαφήμιζαν» την έγχρωμη, σύγχρονη πόλη με τους καινούργιους μεγάλους δρόμους που είχε αφήσει πίσω της οριακά και αμετάκλητα το ασπρόμαυρο, μεταπολεμικό παρελθόν της. Βέβαια, οι δρόμοι εκείνη την εποχή έμοιαζαν μεγάλοι διότι κυκλοφορούσαν λίγα αυτοκίνητα. Ενδεικτικά, ο πληθυσμός της περιφέρειας της πρωτεύουσας, σύμφωνα με την απογραφή του 1961, ήταν περίπου 1,8 εκατομμύρια. Ε, πόσοι από αυτούς να είχαν τότε αυτοκίνητο και πόσοι να κυκλοφορούσαν καθημερινά με αυτό;
Δέκα χρόνια αργότερα, στην απογραφή του 1971, ο πληθυσμός της περιφέρειας είχε ήδη ξεπεράσει τα δυόμισι εκατομμύρια. Τα αυτοκίνητα ωστόσο είχαν αυξηθεί σε μεγαλύτερο ποσοστό. Και οι κεντρικοί δρόμοι είχαν μείνει ίδιοι, σε λίγο θα ξεκινούσαν και οι πεζοδρομήσεις. Από τα μέσα εκείνης της δεκαετίας άρχισαν και οι πρώτες γκρίνιες για την κίνηση. Τα αμέσως επόμενα χρόνια, το πρόβλημα γιγαντώθηκε αφού η άνοδος του βιοτικού επιπέδου πολλαπλασίασε και τους οδηγούς ΙΧ. Το «νέφος» έκατσε πάνω από την πρωτεύουσα και έτσι, το 1982, επιβλήθηκε η εκ περιτροπής κυκλοφορία των «μονών – ζυγών».
Σήμερα, ο πληθυσμός της περιφέρειας είναι γύρω στα 3,8 εκατομμύρια, τα αυτοκίνητα έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι μετακινούνται πιο συχνά και σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Και οι δρόμοι έχουν μείνει ίδιοι. Με κάποια by pass μέσω περιφερειακών οδών που μπορεί να μειώνουν κάποιες αποστάσεις αλλά δεν περιορίζουν την κίνηση. Για παράδειγμα, από του Παπάγου πηγαίνω σχετικά γρήγορα στον Βύρωνα ή την Ηλιούπολη αλλά έτσι και πέσω σε κίνηση στην Κατεχάκη με βλέπω να το κόβω ποδαράτο και να πηγαίνω να παραδοθώ στη Μονή Καισαριανής.
Με απλά λόγια, η Αθήνα δεν μας χωράει. Η αποσυμφόρηση λόγω μετρό δεν μείωσε την κίνηση, βοήθησε να μην ξεπεραστεί το ανώτατο όριο που θα καθιστούσε αδύνατες τις μετακινήσεις όπως συνέβη, δηλαδή, την περασμένη Τετάρτη λόγω της έκτακτης απεργίας των εργαζόμενων στις Σταθερές Συγκοινωνίες ως διαμαρτυρία για τον θάνατο συναδέλφου τους σε εργατικό δυστύχημα. Ιερός ο λόγος της διαμαρτυρίας όπως και το δικαίωμα των εργαζομένων σε αυτήν. Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, ενώ ο στόχος ήταν να υποθέσω ο Κυρανάκης, οι απεργοί «πυροβολούσαν» τους πολίτες στο ψαχνό.
Η διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να γίνεται τιμωρία για τους κατοίκους. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή κλείνουν οι δρόμοι λόγω κάποιας πορείας. Να διαμαρτυρηθούν, συμφωνώ απόλυτα, αλλά με τρόπο που θα φέρουν τους πολίτες με το μέρος τους. Διότι αν είσαι εγκλωβισμένος σε ένα αυτοκίνητο επί μιάμισι ώρα για μια διαδρομή που κάνεις σε είκοσι λεπτά και κάποια στιγμή κατουρηθείς διότι άνθρωπος είσαι, θα σιχτιρίσεις τον απεργό ακόμη κι αν ξέρεις ότι έχει δίκιο.
Πατρινό καρναβάλι για πάντα
Εκεί στην Πάτρα όλα καλά; Δεν νομίζω. Διότι όταν δεν μπορεί να κυκλοφορήσει με ασφάλεια εκλεγμένη βουλευτής της πόλης, ουδείς είναι ασφαλής. Η Χριστίνα Αλεξοπούλου, βουλευτής της ΝΔ, περνούσε το Σάββατο το πρωί από κεντρικότατο σημείο της πόλης, όπου μια ντουζίνα άνθρωποι διαδήλωναν υπέρ Παλαιστίνης. Και μόλις την είδαν της επιτέθηκαν, την αποκάλεσαν «δολοφόνο», της απαγόρευσαν τη διέλευση, και τη διέταξαν να φύγει με τη γνωστή έκφραση τη σχετική με το αντρικό μόριο. Σε μια πόλη που, θεωρητικά, ανήκει στους κατοίκους της και όχι σε αφιονισμένες δράκες. Τι λέει και ο δήμαρχος Πελετίδης αφού το περιστατικό συνέβη «υπό το βλέμμα» γιγάντιου πανό Free Palestine με υπογραφή του δήμου που καλύπτει παρακείμενο κτίριο;
