Υποδύεστε τη δούκισσα της Πλακεντίας, μια εξαιρετικά ισχυρή προσωπικότητα, με όλη την ευθραυστότητα που έδειξε απέναντι στην απώλεια του παιδιού της (ταρίχευσε την κόρη της), αλλά και με πολλές αντιφάσεις, όπως περιγράφουν όσοι έχουν ασχοληθεί μαζί της. Σε ποιον βαθμό νιώθετε ότι η δική σας προσωπικότητα ταυτίζεται ή συναντιέται με τη δική της;
Ηταν μια γυναίκα πολύ δυναμική, πολύ ανεξάρτητη, πολύ απελευθερωμένη για τα ήθη της εποχής της. Και εκεί νιώθω ότι ταυτίζομαι. Ηταν πολύ καινοτόμος, πραγματικά πολύ. Χώρισε τον άντρα της, αλλά δεν πήρε ποτέ διαζύγιο, γιατί για μια γυναίκα εκείνης της εποχής δεν υπήρχε καν ως δυνατότητα, αφού μιλάμε για το 1800 κάτι. Νιώθω λοιπόν ότι στο κομμάτι της απελευθέρωσης, της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας που είχε, εκεί συναντιόμαστε. Επίσης, είναι τραγικό αυτό που θα σου πω, αλλά εγώ από πολύ μικρό παιδί, από πέντε, έξι χρονών έλεγα ότι αν κάνω παιδί, θα μου πεθάνει.
Γιατί;
Δεν ξέρω… κάτι μέσα μου μού το έλεγε. Δεν μπορούσα να διανοηθώ μια τέτοια απώλεια. Δεν έχω ούτε ζώο, γιατί δεν μπορώ να διαχειριστώ την απώλεια. Αυτός είναι και ο λόγος που με τη μητέρα μου έχω κάνει τόσο μεγάλη υπέρβαση. Της μιλάω ακόμα, και της μιλάω γλυκά. Την έμαθα να λέει «σ’ αγαπώ», να αγκαλιάζει. Από τότε που πήγα να τη χάσω πριν από τέσσερα χρόνια, αυτός είναι ο λόγος που θέλω να τα έχουμε καλά. Θα νιώσω ενοχές ότι δεν έκανα αρκετά. Θα μου πεις «σου φέρθηκε φρικτά» ναι, αλλά εγώ είμαι άλλος άνθρωπος.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω μεγαλώσατε σε δύσκολο περιβάλλον.
Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός, ταξίαρχος. Φοβερή πειθαρχία, σκληρότητα, σωματική και λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική βία, όχι μόνο από εκείνον. Ζούσα μέσα στον φόβο και τον τρόμο. Η μητέρα μου λάτρευε τον πατέρα μου, ήταν ο Θεός της. Αυτό που ζούσα μ’ επηρέασε αντίστροφα. Εγινα το αντίθετο από αυτό που μου κάνανε, που ζούσα, που έβλεπα, που βίωνα: ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Δεν ήθελαν να έχουμε φίλους. Ζητούσα βοήθεια από φίλους, από γονείς φίλων, από συγγενείς… Δεν μου προσέφερε κανείς τίποτα ποτέ. Αυτό όμως μου έδωσε τη δύναμη.
Ολοι όσοι έχουμε μεγαλώσει με δυσκολίες, σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, αποκτάμε σύνδρομο ενοχής. Το νιώσατε αυτό;
Είμαι ενοχικός τύπος αλλά από την ηλικία των έξι ετών αισθανόμουν ότι γι’ αυτό που βίωνα δεν ευθυνόμουν εγώ, δεν το προκαλούσα. Δεν πήρα από πουθενά αγάπη και τρυφερότητα. Παρ’ όλα αυτά έκανα όνειρα, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, ήθελα να γίνω γιατρός, να βοηθάω τους άλλους. Σκεφτόμουν ότι ήμουν θύμα, πως δεν θα έπρεπε να φέρονται έτσι σ’ ένα παιδί, χωρίς ποτέ να μου το έχει πει κανείς, σαν η σκέψη αυτή να ήταν από τον Θεό. Ισως γι’ αυτό να έγινα ακριβώς το αντίθετο, όπως είπα, από αυτό που αντιμετώπιζα.
Σίγουρα είστε, από το λίγο που σας γνωρίζω, γλυκός και τρυφερός άνθρωπος και αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Πώς καταφέρνατε και ανταποκρινόσασταν στις απαιτήσεις του σχολείου;
Ηταν ο μόνος τομέας για τον οποίο με θαύμαζαν. Αν ήμουν καλή μαθήτρια, τότε ήμουν και «καλό παιδί». Ο πατέρας μου κρεμούσε τους ελέγχους μου στον τοίχο, παρ’ όλη τη σωματική κακοποίηση. Διάβαζα για να έχω λιγότερους λόγους να ζω τη βία. Προσπαθούσα χρόνια, ακόμα και στο πανεπιστήμιο. Διάβαζα, πολύ, ασταμάτητα, λογοτεχνία. Πίσω από το βιβλίο της Φυσικής, ας πούμε, είχα κρυμμένο τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι. Και αυτό ήταν ένα άλλο σημαντικό κομμάτι που συνέβαλε στη σωτηρία μου. Με το διάβασμα δημιουργούσα έναν δικό μου κόσμο για να ξεφεύγω από τη σκληρή πραγματικότητα που ζούσα.
Τα παιδικά χρόνια είναι ο τόπος του εγκλήματος κι εσείς έχετε μιλήσει δημόσια για την κατάθλιψη. Πόσο συνδέονται αυτά τα δύο για εσάς;
Οταν ήμουν 17, έπαθα κατάθλιψη. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, έπεσε η απόδοσή μου στο σχολείο. Ενιωθα τρομερό άγχος, απελπισία. Από την άλλη όμως αντέδρασα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή απλά δεχόμουν τα πάντα, έκλαιγα, δεν φώναζα, δεν μιλούσα. Από ένα επεισόδιο βίας και μετά άρχισα να αντιδρώ. Φυσικά, η κατάσταση επιδεινώθηκε, όμως πια δεν παρέμενα αδρανής.
Τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα, αλλά τουλάχιστον αντιστεκόμουν.
Ποια μορφή βίας από αυτές που έχετε υποστεί είναι χειρότερη;
Η ψυχολογική βία. Ενιωθα συνέχεια απειλή, τρόμο. Ζούσα σ’ ένα περιβάλλον που δεν ήξερα τι μου επιφυλάσσει η επόμενη στιγμή. Δεν υπήρχε διάλογος στην οικογένειά μας. Κάθε φορά που ζητούσαμε κάτι, μας έλεγαν όχι. Από κάποια στιγμή όμως και έπειτα δεν μ’ ένοιαζαν οι επιπτώσεις. Εκανα αυτό που ήθελα. Π.χ. αν αργούσα και ήξερα ότι θα μου φώναζαν ή θα με κλείδωναν έξω. Εχω κοιμηθεί και σε παγκάκι. Βρήκα τη δύναμη όταν δεν πέρασα την πρώτη χρονιά στις Πανελλαδικές να αλλάξω δέσμη – ήμουν στη δεύτερη –, να πάω στην τρίτη και να μπω στο πανεπιστήμιο παρότι δεν διάβασα και πολύ λόγω της κατάθλιψης. Στο πανεπιστήμιο μπήκα στη θεατρική ομάδα, εκεί μου γεννήθηκε η επιθυμία να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό.
Και έτσι φτάσατε έπειτα από τόσο τρικυμιώδη πορεία εδώ σήμερα. Φαντάζομαι ότι και το θέατρο έγινε η κιβωτός σας.
Φυσικά. Χωρίς καμία αμφιβολία. Με βοήθησε να ξεσπάσω, να γίνω δημιουργική, να εκφραστώ. Το σημαντικό είναι ότι πέρασα στη Θεολογία στην Αθήνα. Γιατί αν περνούσα σε κάποια άλλη πόλη δεν θα είχα τη δυνατότητα να πάω. Μου είχαν πει οι γονείς μου ότι δεν θα μου επέτρεπαν να πάω. Ξέρεις, σκέφτομαι πολύ συχνά πώς θα ήμουν αν δεν τα είχα ζήσει όλα αυτά. Με απασχολεί πολύ αυτό. Κάποιοι μου λένε ότι «ίσως δεν θα ήσουν τόσο καλή ηθοποιός». Ομως εγώ δεν το πιστεύω. Μια χαρά ηθοποιός θα ήμουν. Οσο και αν έχεις συγχωρέσει, αντιμετωπίζεις αναπηρίες στη ζωή σου. Εντοπίζεις και διαπιστώνεις «εδώ είμαι ανάπηρος συναισθηματικά».
Ξέρετε, το πιο εντυπωσιακό από αυτά που μου λέτε, είναι ότι μπορέσατε να συμφιλιωθείτε με τους γονείς σας. Και απορώ πού βρήκατε τη δύναμη.
Ναι, συμφιλιώθηκα με τον πατέρα μου πριν πεθάνει και με τη μητέρα μου με την οποία είμαι όσο πιο φροντιστική μπορώ. Οι θύτες, όπως ξέρουμε καλά, έχουν υπάρξει πρώτα θύματα. Και αυτό δίνει πολλές εξηγήσεις.
Μακάρι να μπορούσα να βάλω όλη τη συζήτησή μας. Γιατί αποφασίσατε να αναφερθείτε σε αυτό δύσκολο κομμάτι της ζωής σας;
Γιατί αν καταφέρω να βοηθήσω έστω και ένα παιδί θα είναι πολύ μεγάλο το κέρδος.
