Ποιο το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Χωρίς ερωτηματικό. Ετσι, σκέτο, εκφωνημένο σαν θέμα Εκθεσης Γυμνασίου. Που φαντάζομαι ότι θα το έχουν αναπτύξει πολλές χιλιάδες μαθητές μέσα σε αυτά τα πενήντα δύο χρόνια. Θα ήθελα να διάβαζα κάποιες από αυτές τις εκθέσεις. Αλιευμένες από διαφορετικές δεκαετίες και διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδας. Να καταλάβω πού συγκλίνουν, πού αποκλίνουν, πώς μεταλλάσσονται μέσα στα χρόνια. Να υποθέσω ότι θα είναι διαφορετικές οι αναφορές των σημερινών παιδιών από εκείνες του 1981, για παράδειγμα, την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου επί ΠΑΣΟΚ και έναν χρόνο μετά τη δολοφονία της Κανελλοπούλου και του Κουμή από τα ΜΑΤ στην αιματοβαμμένη επέτειο του 1980. Από την άλλη, αρκετές δημοσιογραφικές αναφορές, ειδικά όσο περνάν τα χρόνια, δεν διαφέρουν από σχολικές εκθέσεις. Αναμενόμενο είναι. Οι νεότεροι, και όσοι από τους παλαιότερους βολεύονται κομματικά σε αυτό το πρίσμα, βλέπουν το Πολυτεχνείο ως σύμβολο που κοπτοράπτεται ανάλογα με τις τρέχουσες πολιτικές συγκυρίες και σκοπιμότητες.
Το Πολυτεχνείο όμως, που «ζει» ακόμη, δεν έγινε για συμβολικούς λόγους. Ηταν μια συνειδητή απόφαση με ρίσκο ζωής και θανάτου. Οπως ανάλογα ρίσκα πήραν και όσοι συμμετείχαν στην αντίσταση κατά της χούντας. Ο Σπύρος Μουστακλής δεν έμεινε ανάπηρος για συμβολικούς λόγους. Ούτε ο Κώστας Γεωργάκης, ο 22χρονος φοιτητής από την Κέρκυρα που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970, το έκανε για συμβολικούς λόγους. Τα παιδιά που κλείστηκαν εκείνο τον Νοέμβριο στο Πολυτεχνείο δεν ήταν οι εκ του ασφαλούς τσαμπουκαλήδες του Ρουβίκωνα.
Αναρωτιέμαι τι «επαναστατικά» τοξικά απόβλητα έχουν στον νου τους όσοι, αυτές τις μέρες, ανήρτησαν στο Διαδίκτυο τη φωτογραφία με τους Ρουβίκωνες που άνοιξαν πανό στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη (πράξη για την οποία συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν με αναστολή) συνδυάζοντάς τη με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Σοβαρά τώρα; Οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο στάθηκαν απέναντι στα τανκς διεκδικώντας Βουλή. Και το πανό του Ρουβίκωνα που έγραφε «Οι άγνωστοι στρατιώτες δεν φύλαγαν του λαού προδότες», απαξιώνοντας συλλήβδην τους βουλευτές, είναι σαν να απαξιώνει την ίδια τη δημοκρατία. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, μέχρι τώρα οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες και τα λοιπά χάπενινγκ γίνονταν στον Αγνωστο Στρατιώτη επειδή βρίσκεται μπροστά στη Βουλή. Οι βουλευτές είναι ο στόχος. Αυτοί που οι διάφορες συλλογικότητες αποκαλούν σύστημα. Και υποτίθεται ότι το πολεμούν αμφισβητώντας τις πλειοψηφίες. Δηλαδή αμφισβητώντας τη δημοκρατία.
Και επειδή αναφέρθηκα σε συλλογικότητες και κινήματα, η κλωτσοπατινάδα και τα μπουνίδια που, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, έπεσαν μεταξύ της ΑΡΕΣ και του ΑΡΙΣ που ήταν με τον Βαρουφάκη αλλά ο Βαρουφάκης είπε μετά ότι δεν είναι και μετά ήρθε η ΑΡΑΝ αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ξέρω πού ήταν και το 2018 τσακώθηκαν με την νΚΑ που πριν από το 2012 είχε τσακωθεί με όλους και με την ΑΡΑΝ και με κάτι άλλους που νόμιζαν ότι ήταν κνίτες αλλά δεν ήταν και μετά δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, περιγράφουν γλαφυρά το επίπεδο της κινηματικής Αριστεράς. Από αντιπρόεδρο Εδεσσαϊκού και κάτω.
Ακου κάτι πράγματα
Είναι, λέει, συγγραφέας που δεν έχει όμως όνομα αλλά κάτι σαν τίτλο που παραπέμπει σε λίστα και είναι επίσης content creator – με κάτι γράμματα, να, το έγραφε στην οθόνη. Και έλεγε με πολύ περισπούδαστο ύφος ότι δεν υπάρχει καθολική αλήθεια στην Ιταλία. Και άκουγε εκστασιασμένη η παρουσιάστρια (που και τοπίο στην ομίχλη τη λες από τα πολλά φίλτρα) της lifestyle εκπομπής. Και μετά είπε ενθουσιασμένη ότι το εξαιρετικό στο βιβλίο του συγγραφέα είναι ότι δεν έχει μεγάλα κεφάλαια και το διαβάζεις σε ένα πηγαινέλα του μετρό.
Μετά το πέρας της εκπομπής πιστεύω ότι έκαψε το «Πόλεμος και ειρήνη» και όλα τα μυθιστορήματα – ποταμός της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
