Κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι αφού «σχεδίασε και σκηνοθέτησε τη διάλυση του κόμματός του», τώρα μεθοδεύει «να επανέλθει στο προσκήνιο μακριά από το κόμμα του». Ολα αυτά, δε, συνιστούν «τυχοδιωκτική συμπεριφορά». Μάλιστα. Αν αυτά παραπάνω τα έλεγε κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα καταλάβαινα την πίκρα και την ανησυχία που αναδίδουν οι λέξεις, για τον λόγο ότι ο αμέσως απειλούμενος από το εγχείρημα Τσίπρα προφανώς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να φοβούνται και να ανησυχούν. Το πρόβλημα είναι όμως ότι το παράπονο αυτό το εξέφρασε ο Νίκος ο Ανδρουλάκης, ο οποίος είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ! Τι τον κόφτει για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί κρίνει το γεγονός από την οπτική γωνία του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από εκείνη του ΠΑΣΟΚ; Είναι ένα πράγμα να σχολιάζεις ψυχρά και εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα στο γειτονικό μαγαζί και τελείως διαφορετικό να ταυτίζεσαι συναισθηματικά και να βγάζεις παράπονο. Τι να πω… Φαίνεται ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι περισσότερο ευαίσθητος από όσο δείχνει η όψη του.
Το κεντρικό ζήτημα της επιστροφής του κ. Τσίπρα, είναι αν το εγχείρημά του, η πέμπτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, θα σπάσει τον φαύλο κύκλο των προηγούμενων τεσσάρων διασπάσεων. Αν, δηλαδή, αυτό που θα προκύψει θα απευθύνεται με τρόπο αξιόπιστο και πέραν του στενού κύκλου της Αριστεράς, ώστε να προσελκύσει κεντρώους ψηφοφόρους. Μπορεί να αυξήσει την πίτα ο κ. Τσίπρας ή απλώς την ξαναμοιράζει σε μικρότερα κομμάτια; Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα. Προς το παρόν, ένα πράγμα το οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι η πέμπτη διάσπαση ενισχύει την τρίτη, δεδομένου ότι την έδρα που εγκαταλείπει ο πρώην πρωθυπουργός καταλαμβάνει ο Θοδωρής Δρίτσας της Νέας Αριστεράς. Στην πραγματικότητα, η έδρα μένει κενή, αφού την καταλαμβάνει ο κ. Δρίτσας, τυπικά όμως προστίθεται στη ΝΑΡ.
Το άλλο για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι προμηνύεται η χρυσή εποχή του μπακαλιάρου. Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον Αλέξη στο άθλημα αυτό, γιατί το βασικό στοιχείο του γλωσσικού μπακαλιάρου δεν είναι ούτε η μελούρα ούτε ο τετριμμένος λυρισμός. Το βασικό στοιχείο είναι το ύφος με το οποίο εκφέρεται ο μπακαλιάρος και, σε αυτό, ο Αλέξης είναι αποδεδειγμένα αξεπέραστος. Προβλέπω μάλιστα ότι σε αυτόν τον γύρο θα είναι ακόμη καλύτερος, λόγω της ψευδαίσθησής του ότι έχει ανέβει επίπεδο, ενώ όλοι ξέρουμε ότι είναι ο ίδιος.
Τέλος, να σημειώσω ότι παρακολουθώ με προσοχή τις αναλύσεις και τα σενάρια των παρατηρητών, σχετικά με τις επόμενες κινήσεις του κ. Τσίπρα. Θα πρέπει, λένε, να κάνει αυτό, να κάνει εκείνο, να κάνει το άλλο και πάει λέγοντας. Περιγράφουν έναν Γολγοθά, που υψώνεται μπροστά του, αν θέλει τουλάχιστον να δημιουργήσει ένα κόμμα αξιώσεων και έχουν δίκιο. Οι αρχικές εντυπώσεις από οτιδήποτε νέο εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή είναι πάντοτε θετικές. Μετά είναι που ξεκινούν τα δύσκολα. Ενα βασικό στοιχείο όμως σε αυτούς τους υπολογισμούς, το οποίο είτε από διακριτικότητα είτε από άγνοια παραλείπουν οι αναλυτές, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι οκνηρός και καλοπερασάκιας. Πώς θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις; Επειτα, αν αληθεύει ότι έγραψε μόνος του βιβλίο 700 σελίδων, τότε θα χρειάζεται τουλάχιστον πέντε χρόνια ανάπαυσης για να αναλάβει τις δυνάμεις του! Προφανώς όμως δεν το έγραψε ο ίδιος, διαφορετικά δεν νομίζω ότι θα είχε το σθένος για να μπλέξει σε νέες περιπέτειες.
ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΓΙΟΙ
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν το έχει διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τουργκένιεφ, ειδικά στην έκδοση της Αγρας στη μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου. Το θυμήθηκα ξανά, με αφορμή την είδηση ότι στο αεροδρόμιο, για την υποδοχή των ακτιβιστών της κρουαζιέρας από το Ισραήλ, ήταν και ο ναύαρχος και πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης. Ηταν εκεί για να παραλάβει τον γιο του, ο οποίος ήταν ένας εκ των 27 Ελλήνων του στολίσκου. Εδειχνε ευδιάθετος και, φυσικά, ανακουφισμένος – ποιος πατέρας δεν θα ήταν; Επέκρινε μάλιστα «τον αλήτη τον Μπεν Γκβιρ», επειδή, αν κατάλαβα καλά, ήταν απότομος με τους συλληφθέντες και φοβήθηκαν. Πάντως, ο ναύαρχος πρέπει να νιώθει δικαιολογημένα περήφανος, επειδή ο γιος του ακολουθεί τα δικά του βήματα στο Ναυτικό. Της Χαμάς το Ναυτικό, αλλά δεν πειράζει. Ολοι μας από κάπου ξεκινάμε…
