Τα βασικά επιχειρήματα της Αριστεράς επικεντρώνονται συνήθως στον διάλογο, την ανοχή και την πίστη στην ειρήνη και την κατάργηση της βίας. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Πολλά οράματα τελευταία συνηγορούν υπέρ μιας Αριστεράς εκδικητικής, απόλυτης, μονόχνοτης κι αλλεργικής στη φιλοσοφία και την ήρεμη αντιπαράθεση επιχειρημάτων.
Η πρόσφατη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ στη Γιούτα των ΗΠΑ προσθέτει ένα ακόμη θύμα στην περίεργη έλλειψη ανοχής των υποτιθέμενων οπαδών του προοδευτισμού σε απόψεις που διαφέρουν από τις δικές τους. Η πλημμύρα μηνυμάτων στα social media ανθρώπων που πανηγύριζαν για την αποτρόπαιη αυτή πράξη, υποδηλώνει αυτήν ακριβώς την κατάσταση πραγμάτων. Γνωρίζω πως αυτές μου οι απόψεις θα εξοργίζουν ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής «προοδευτικής» διανόησης. Αλλά δυστυχώς αυτή φαίνεται να είναι η πραγματικότητα. Και είναι δικό τους καθαρά ζήτημα να την αντιστρέψουν.
Ο Κερκ είχε αναλάβει μια ιδιαίτερη αποστολή. Επισκεπτόμενος αμερικανικά πανεπιστήμια φρόντιζε να ανοίγει ανοιχτό διάλογο με αντιφρονούντες προς τις θέσεις του φοιτητές και άλλους διανοούμενος, δείχνοντας έτοιμος να εξηγήσει τις απόψεις του. Η επιτυχία του στις προσπάθειες αυτές έδειχνε τη σαθρή βάση των επιχειρημάτων της σύγχρονης Κεντροαριστεράς (στην αμερικανική ή αγγλοσαξονική της εκδοχή πάντως). Είναι αξιοπερίεργο πως οι κατ’ εξοχήν οπαδοί της κατάργησης των πωλήσεων όπλων χρησιμοποίησαν ένα τέτοιο μέσον για να κάνουν τη φωνή του να σιωπήσει.
Ποιο είναι λοιπόν το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής Αριστεράς; Η βία και η καθολική απόρριψη της αντίθετης άποψης; Με τη σταδιακή εκπαραθύρωση από τις επιλογές των εκλογικών – λαϊκών – στρωμάτων των παραδοσιακών της θέσεων είναι πολύ επικίνδυνο η Αριστερά να στραφεί προς βιαιότερες επιλογές για να υποστηρίξει τις θέσεις της. Παρά τις ρητορικές κορόνες περί αδελφότητας και ισότητας η «δίψα για αίμα» κάποιων ξεχωρίζει, όταν οι προσδοκίες της Αριστεράς για εξουσία και αδιαμφισβήτητη καταξίωση ματαιώνονται.
Το έχουμε δει αυτό σχετικά πρόσφατα και στην Ελλάδα. Η τραγική φιγούρα της μητέρας του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα δεν παύει να προβάλλεται από κάθε λογής «προοδευτική» πολιτική πλατφόρμα. Ο άδικος χαμός όμως των εργαζομένων στη Μαρφίν και η δολοφονία του όποιου ιδεολογικού αντιπάλου της Αριστεράς, περνάει απαρατήρητος, δίχως σχόλια ή τύψεις συνείδησης.
Οι αστόχαστες καταγγελίες των ιδεολογικών τους αντιπάλων ως οπαδών ή εκφραστών του φασισμού, ανοίγει τον δρόμο της βίας σε πολλές κοινωνίες στις οποίες η Αριστερά δεν μπορεί εύκολα να δεχθεί πως χάνει κατά κράτος τη μάχη των ιδεών. Ποια ήταν η αμαρτία του Τσάρλι Κερκ; Ανοιγόταν σε διάλογο χωρίς περιορισμούς με τους φοιτητές, στις γνώριμες εκδηλώσεις του με τίτλο «Αποδείξτε πως έχω άδικο». Και κρατούσε ουσιαστικά ανοιχτό έναν καθρέφτη, πάνω στον οποίο όλοι μπορούσαν να δουν την υποκρισία και τις αστοχίες της αριστερής επιχειρηματολογίας. Τον αποκαλούσαν ακροδεξιό υποκινητή. Οι θέσεις όμως και οι απόψεις του αντανακλούσαν τις πατροπαράδοτες αρχές του Τζον Στιούαρτ Μιλ για διάλογο και λογική επιχειρηματολογία. Βρισκόταν πολύ κοντά στη ρήση του Καρλ Μαρξ, πως «η κριτική της θρησκείας είναι το προοίμιο κάθε κριτικής». Και τα πιστεύω της Αριστεράς ακολουθούνται σχεδόν πάντα σαν θρησκευτικά θέσφατα. Όμως, όπως στις αρχέγονες θεοκρατικές κοινωνίες, η βία εξολοθρεύει τους αιρετικούς.
