Αυτό το πολιτικά παράλογο που συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρό του, τον Νίκο Ανδρουλάκη, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. Τουλάχιστον, μεταπολιτευτικά και όσο θυμάμαι κι εγώ. Να του ζητείται, με ένταση και επιμονή, από τώρα (από ΤΩΡΑ!!!) να δηλώσει με ποιον θα συνεργαστεί μετά τις εκλογές και αν θα συμπράξει με τη Νέα Δημοκρατία. Εχουμε εκλογές την Κυριακή; Οχι. Σε δύο Κυριακές, δύο εβδομάδες, τρεις μήνες; Σε έξι, οκτώ, δέκα; Ούτε! Αρα, ποια λογική υπαγορεύει τις επιθέσεις που δέχεται από την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και του τέθηκαν οι σχετικές ερωτήσεις, κατά τη διάρκεια της μεγάλης συνέντευξης Τύπου στο Βελλίδειο; Απάντηση, αυθόρμητη – καμία λογική!
Απλώς τον «στήνουν», όπως μπορούν, με όλους τους διαθέσιμους τρόπους. Αυτό κάνουν. Κι αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι αυτή η επιμονή προφανώς χτυπάει καμπανάκια στο εκλογικό σώμα. Διότι σε νοήμονες πολίτες απευθύνονται οι επίμονοι… πιεστές. Οι οποίοι σου λένε, ρε παιδιά, αν ο Ανδρουλάκης πει από τώρα ότι θα συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία, γιατί οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και να μην ψηφίσουν απευθείας τη ΝουΔου στις κάλπες; Γιατί να ταλαιπωρούνται όλοι και εμείς μαζί τους;
Με ποιον θα συνεργαστεί η ΝΔ;
Το πόσο στημένο είναι όλο αυτό αποδεικνύεται και από ένα άλλο γεγονός. Ρώτησε, για την ακρίβεια τόλμησε κανείς ποτέ να ρωτήσει τον Μητσοτάκη αν… θα συνεργαστεί με άλλο κόμμα μετά τις εκλογές; Και με το ΠΑΣΟΚ ειδικότερα; Οχι, απαντώ εγώ, δεν ρωτήθηκε ποτέ ο πρόεδρος Κυριάκος, ούτε ο ίδιος έδωσε μια σχετική απάντηση έστω σε κάποιο συναφές ερώτημα. Διότι, πολύ απλά, το Μέγαρο Μαξίμου προωθεί προς τα έξω την υπόθεση της αυτοδυναμίας, παρότι γνωρίζει ότι δεν θα επιτευχθεί, αλλά αντίθετα κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε μια πολύ μεγάλη εκλογική έκπληξη (ίσως όχι ο ίδιος ο Κυριάκος, γιατί αυτός ξέρει. Εκείνοι που μεταφέρουν τη «γραμμή» της δήθεν αυτοδυναμίας θα δουν το «όνειρο» σε 3D).
Αν λοιπόν τίθεται πολιτικό θέμα γιατί ο Ανδρουλάκης κρατάει αυτή τη στάση, να μην αποκαλύπτει τις μετεκλογικές προθέσεις του, την απολύτως θεμιτή και λογική θέση, να τεθεί και για τον πρόεδρο Κυριάκο ζήτημα. Δεν θα έχει αυτοδυναμία, δεδομένο. Με ποιον θα συνεργαστεί; Ή με ποιον θα επιδιώξει να συνεργαστεί; Θα το προσπαθήσει με το ΠΑΣΟΚ ή με τα συγγενή προς τη ΝΔ πολιτικά κόμματα του Κυρ. Βελόπουλου και της Τίτης Λατινοπούλου; Ιδού τα ερωτήματα, για να είμαστε και απολύτως ισορροπημένοι…
Ο βασικός όρος
Και επειδή το Μέγαρο Μαξίμου δεν καταλαβαίνει Χριστό και συνεχίζει τις προβοκάτσιες με στόχο τον Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ (λες και θα κερδίσουν τίποτε αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει δημοσκοπικά καθηλωμένο στο 14%-15%), να αναφέρω, ευκαιρίας δοθείσης, κάτι που και παλαιότερα έχω γράψει αλλά τώρα είναι εξαιρετικά επίκαιρο.
Ακόμη και στην πιθανότητα ο Κυριάκος να προσφύγει και σε δεύτερες και σε τρίτες εκλογές, προκειμένου να κατακτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, και να μην τα καταφέρει διότι τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα (κι ας λένε ό,τι θέλουν οι δημοσκοπήσεις), μια πιθανή σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας θα γίνει υπό έναν βασικό όρο: ότι δεν θα είναι εκείνος πρωθυπουργός!
Το κεφάλαιο κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ θα υλοποιηθεί μόνο υπό την προϋπόθεση ότι πρωθυπουργός θα είναι ένα τρίτο πρόσωπο, όχι απαραίτητα από το πρώτο κόμμα, αλλά μια προσωπικότητα κοινής αποδοχής…
Κι έχουμε αρκετές προσωπικότητες με αυτά τα χαρακτηριστικά. Μην αρχίσω να απαριθμώ τώρα ονόματα. Ας πούμε, από ‘δώ υπάρχει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από ‘κεί ο Κώστας Καραμανλής και πάει λέγοντας…
Εκτός κοινωνικής πραγματικότητας
Στο μεταξύ, ο Κυριάκος, απ’ ό,τι είδα, εγκαινιάζει μια άλλη τακτική, που θα τον φέρει πιο κοντά στο εκλογικό σώμα. Μετά την αποτυχημένη από κάθε άποψη μεσοβδομαδιάτικη επίσκεψή του στο Χαϊδάρι (περισσότεροι ήταν οι παρατρεχάμενοι και οι αστυνομικοί, παρά οι περίεργοι που πήγαν να τον ακούσουν…), άρχισε τις επισκέψεις στα σπίτια. Το λεγόμενο «πόρτα πόρτα». Το Σάββατο επισκέφθηκε έναν ασθενή, στον οποίο παραδίδονται τα αναγκαία για την ασθένειά του φάρμακα, στο σπίτι του, είπε και κάτι ψιλοπράγματα για το πρόγραμμα, ώστε το επιτελείο να φτιάξει μερικά βίντεο για τα social media, κι αυτό θεωρείται ως η νέα στροφή στην επικοινωνία.
Ωραίο, δεν λέω, αλλά γιατί δεν τον βάζουν να πάει μια μέρα σε έναν Σκλαβενίτη να ακούσει και τον κόσμο που βαριανασαίνει στα ράφια; Γιατί δεν κάθεται στην ουρά σε ένα σουβλατζίδικο να αγοράσει ένα πιτόγυρο; Να εξηγήσει από κοντά στους ανθρώπους τις πολιτικές περιστολής (;) της ακρίβειας που εφαρμόζει η κυβέρνησή του;
Θα τον βοηθήσει πολύ, πιστεύω, να καταλάβει τι γίνεται «εκεί έξω», διότι εγκλωβισμένος όπως είναι στο Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στην κοινωνία. Νομίζει ότι όλα είναι… αλφαδιά, όπως του τα περιγράφουν ο Γιώργος με τον Ακη και τ’ άλλα «παιδιά»…
Η ατζέντα της Νέας Υόρκης
Την Κυριακή, φεύγει για περίπου οκτώ ημέρες στη Νέα Υόρκη. Αν εξαιρέσεις μια ολιγόλεπτη ομιλία που θα έχει ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στο τέλος της επόμενης εβδομάδας και ένα τραπέζι που ενδέχεται να κάνει ο Τραμπ στους ηγέτες του ΝΑΤΟ, τίποτε άλλο από πρόγραμμα. Το Μέγαρο Μαξίμου διαρρέει ότι παίζει να υπάρξει μια συνάντηση με τον πρόεδρο Ερντογάν την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, αλλά δεν υπάρχει κάτι προγραμματισμένο.
Υπάρξει – δεν υπάρξει συνάντηση, μία εβδομάδα στη Νέα Υόρκη δεν το λες και καταναγκαστικά έργα, έτσι δεν είναι;
Ασε που σε καμιά γωνιά μπορεί να πέσει και πάνω στον Τραμπ και βγει, επιτέλους(!), κι εκείνη η ρημαδοφωτογραφία…
Στο απυρόβλητο οι ηθικοί αυτουργοί
Τριάντα τρεις μήνες η μία, 25 μήνες φυλακή ο άλλος, «καλά πήγε κι αυτό» με τους δύο κουκουλοφόρους μάρτυρες της Novartis που συνέπραξαν για να συγκροτηθεί η μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους, με κατασυκοφαντηθέντες δέκα πολιτικούς. Αλλά το θέμα δεν είναι ούτε η Μαραγγέλη ούτε ο Δεσταμπασίδης και το γιατί συνέπραξαν με τις «μαρτυρίες» τους στη σκευωρία του Τσίπρα και της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτοί για τα (πολλά) χρήματα που έλαβαν από τους Αμερικανούς το έκαναν – άρα, τώρα πληρώνουν ακριβώς τα επίχειρα της πράξης τους.
Το θέμα για μένα είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της σκευωρίας που ταλαιπώρησε τη χώρα για χρόνια, την έφερε στα πρόθυρα του διχασμού, απαξίωσε το σύνολο του πολιτικού κόσμου και, ακόμη και σήμερα, μερικοί εξακολουθούν να επιμένουν ότι η σκευωρία δεν ήταν σκευωρία αλλά πραγματική ιστορία.
Αυτοί λοιπόν, οι ηθικοί αυτουργοί, έχουν μείνει στο απυρόβλητο, κι αυτό είναι αποκλειστικά ένα έργο Κυριάκου!
Κανονικά θα έπρεπε να είχαν πληρώσει για όσα έκαναν. Αντί γι’ αυτό, κυκλοφορούν ελεύθεροι, σαν να μη συνέβη τίποτε ποτέ!
(Εννοείται ότι είμαι με τον πρόεδρο Σαμαρά, ο οποίος ζητάει να αποκαλυφθούν και εκείνοι που σκηνοθέτησαν και ενορχήστρωσαν τη σκευωρία. Δίκιο έχει! Και πρέπει να ακουστεί το αίτημά του)
